مسخره
مسخره کردن به قصد تحقیر، توهین یا اهدافی دیگر را استهزاء گویند. در فقه از آن در بابهای طهارت، صلات، تجارت و حدود به مناسبت سخن رفته است.
من وقتی می خوام کنفرانس بدهم دچار استرس زیادی می شوم به گونه ای که آبروم میره و منو مسخره می کنن من شنیدم قرص پروپرانول مصرف کنم از این عذاب روحی روانی تا حد زیادی راحت میشم ایا مصرف کنم ؟ اگر مصرف نکنم پس چه راهی بهم پیشنهاد میدید که استرسم کم بشه؟ ممنون
باسلامکاربر گرامی چون شما در موقعیتهایی خاص دچار حملات اضطرابی می شوید لذا باید بیاموزید که این علایم و نشانه ها را در لحظه مورد کنترل قرار دهید. مثلا زمانی که قصد داشتید صحبت کنید و احساس کردید که نفس کم اوردید و دچار اضطراب شدید این اقدامات را انجام دهید:- صاف بایستید- آهی عمیق بکشید در حین اینکه هوا را به شتاب از ریه تان بیرون می فرستید صدای رهایی عمیق از تنش را بشنوید.- بگذارید هوای تازه به طور طبیعی وارد ریه تان شود.- این کار را هشت تا دوازده بار انجام دهید و تا وقتی که احساس می کنید بدان احتیاج دارید ادامه دهید و احساس آرمیدگی را تجربه کنید.ضمنا سعی کنید بر روی گفتار خود توجه بیشتری کنید و کلمات را شمرده شمرده بر زبان آورید.در ضمن افراد با کمی دقت بعد از مدتی متوجه می شوند که چه رفتارهایی می تواند اضطرابشان را کنترل کند. مثلا خوردن یک لیوان آب یا کمی تغییر وضعیت و .. می تواند کمک کند تا با شرایط بیشتر خو گرفته و از اضطرابتان کاسته شود.همچنین سعی کنید در این شرایط تنفس تان کامل باشد یعنی از نفس کشیدن ناقص و تند تند خودداری کنید چون تنفس ناقص خود ایجاد کننده اضطراب است.در ضمن برای شرکت در موقعیتهایی خاص مانند کنفرانس و .. می توانید از قرص استفاده کنید. برای این منظور نزد روانپزشک مراجعه کرده و مشکل خود را توضیح دهید تا برای شرایط بحرانی برای شما دارو تجویز کنند.ولی به طور کلی به افرادی مانند شما توصیه می شود که ورزش دایمی مانند شنا، پیاده روی، دوچرخه سواری و .. را حتما در برنامه روزانه یا هفتگی خود قرار دهند تا به مرور از شدت اضطرابشان کاسته شود.با تشکر از تماس شما
باسلامکاربر گرامی چون شما در موقعیتهایی خاص دچار حملات اضطرابی می شوید لذا باید بیاموزید که این علایم و نشانه ها را در لحظه مورد کنترل قرار دهید. مثلا زمانی که قصد داشتید صحبت کنید و احساس کردید که نفس کم اوردید و دچار اضطراب شدید این اقدامات را انجام دهید:- صاف بایستید- آهی عمیق بکشید در حین اینکه هوا را به شتاب از ریه تان بیرون می فرستید صدای رهایی عمیق از تنش را بشنوید.- بگذارید هوای تازه به طور طبیعی وارد ریه تان شود.- این کار را هشت تا دوازده بار انجام دهید و تا وقتی که احساس می کنید بدان احتیاج دارید ادامه دهید و احساس آرمیدگی را تجربه کنید.ضمنا سعی کنید بر روی گفتار خود توجه بیشتری کنید و کلمات را شمرده شمرده بر زبان آورید.در ضمن افراد با کمی دقت بعد از مدتی متوجه می شوند که چه رفتارهایی می تواند اضطرابشان را کنترل کند. مثلا خوردن یک لیوان آب یا کمی تغییر وضعیت و .. می تواند کمک کند تا با شرایط بیشتر خو گرفته و از اضطرابتان کاسته شود.همچنین سعی کنید در این شرایط تنفس تان کامل باشد یعنی از نفس کشیدن ناقص و تند تند خودداری کنید چون تنفس ناقص خود ایجاد کننده اضطراب است.در ضمن برای شرکت در موقعیتهایی خاص مانند کنفرانس و .. می توانید از قرص استفاده کنید. برای این منظور نزد روانپزشک مراجعه کرده و مشکل خود را توضیح دهید تا برای شرایط بحرانی برای شما دارو تجویز کنند.ولی به طور کلی به افرادی مانند شما توصیه می شود که ورزش دایمی مانند شنا، پیاده روی، دوچرخه سواری و .. را حتما در برنامه روزانه یا هفتگی خود قرار دهند تا به مرور از شدت اضطرابشان کاسته شود.با تشکر از تماس شما
عنوان سوال:
من وقتی می خوام کنفرانس بدهم دچار استرس زیادی می شوم به گونه ای که آبروم میره و منو مسخره می کنن من شنیدم قرص پروپرانول مصرف کنم از این عذاب روحی روانی تا حد زیادی راحت میشم ایا مصرف کنم ؟ اگر مصرف نکنم پس چه راهی بهم پیشنهاد میدید که استرسم کم بشه؟ ممنون
پاسخ:
باسلامکاربر گرامی چون شما در موقعیتهایی خاص دچار حملات اضطرابی می شوید لذا باید بیاموزید که این علایم و نشانه ها را در لحظه مورد کنترل قرار دهید. مثلا زمانی که قصد داشتید صحبت کنید و احساس کردید که نفس کم اوردید و دچار اضطراب شدید این اقدامات را انجام دهید:- صاف بایستید- آهی عمیق بکشید در حین اینکه هوا را به شتاب از ریه تان بیرون می فرستید صدای رهایی عمیق از تنش را بشنوید.- بگذارید هوای تازه به طور طبیعی وارد ریه تان شود.- این کار را هشت تا دوازده بار انجام دهید و تا وقتی که احساس می کنید بدان احتیاج دارید ادامه دهید و احساس آرمیدگی را تجربه کنید.ضمنا سعی کنید بر روی گفتار خود توجه بیشتری کنید و کلمات را شمرده شمرده بر زبان آورید.در ضمن افراد با کمی دقت بعد از مدتی متوجه می شوند که چه رفتارهایی می تواند اضطرابشان را کنترل کند. مثلا خوردن یک لیوان آب یا کمی تغییر وضعیت و .. می تواند کمک کند تا با شرایط بیشتر خو گرفته و از اضطرابتان کاسته شود.همچنین سعی کنید در این شرایط تنفس تان کامل باشد یعنی از نفس کشیدن ناقص و تند تند خودداری کنید چون تنفس ناقص خود ایجاد کننده اضطراب است.در ضمن برای شرکت در موقعیتهایی خاص مانند کنفرانس و .. می توانید از قرص استفاده کنید. برای این منظور نزد روانپزشک مراجعه کرده و مشکل خود را توضیح دهید تا برای شرایط بحرانی برای شما دارو تجویز کنند.ولی به طور کلی به افرادی مانند شما توصیه می شود که ورزش دایمی مانند شنا، پیاده روی، دوچرخه سواری و .. را حتما در برنامه روزانه یا هفتگی خود قرار دهند تا به مرور از شدت اضطرابشان کاسته شود.با تشکر از تماس شما
- [سایر] سلام و خسته نباشید من پسری 21 ساله هستم که متاسفانه در سن 6 سالگی پدرم را از دست دادم. در خانواده ای زندگی کردم مدام بین آنها دعوا بوده و من چون فرزند کوچک بودم همه اینها را شاهد و زجر کشیدم. متاسافه در این سال ها دچار مشکلاتی از لحاظ روانی شده ام. در محل کار که هستم در بعضی مواقع حالم خوب است ولی پیش میاد که استرس بدی روی من غلبه می کنه. نا خودآگاه احساس لرز بهم دست میده. دست هام و کف پاهام احساس سردی و عرق دارن. احساس باد معده و دل پیچه و اسهال کل بدن من رو فرا میگیره. با این شرکت خیلی وقت است که کار می کنم ولی هنوز این مشکلات و استرس رو دارم. بعد توی جمع هم بعضی وقتها می خوام صحبت کنیم و با بچه ها گپ و گفت داریم اینجوری میشم. در ضمن خیلی عصبانی ام و کوچکترین صداها مثلا صدای دهان کسی رو بشنوم عصبانی میشم جوری که دوست دارم شدیدا باهاش برخورد کنم. مثلا شدیدا از برادرم متنفرم و اگر صدایی ازش در بیاد دوست دارم بهش حمله ور بشم. متاسافنه اینجوری شدم , البته این رو توی خانواده بیشتره , یعنی توی خیابان به مردم اینجوری نیستم. دوست دارم بیشتر توی محیط ساکت بشینم فکر کنم و داخل دستشویی پیش میاد که به خودم میام میبینم 1 ربع فقط فکر کردم. متاسفانه کار من با روانشناسی و گفتاردرمانی حل نمیشه. باید دارو مصرف کنم. اگر میشه من رو راهنمایی کنید. ممنون
- [سایر] باعرض سلام و خداقوت خدمت خانم کهتری بنده همان شخصی ام که دچار بیماری فوبیای اجتماعی هستم و چندین بار از شما در این رابطه کمک گرفته ام و حدود شش ماه است که قرص مصرف می کنم که و الحمدالله نسبت به قبل وضعیتم بهتر شده و با کمک های شما ومصرف قرص ها و مطالعه کتابهای روانشناسی توانسته ام تا حد کمی (که البته این میزان کم در طی این مدت پیشرفت خوبی برای من محسوب می شود) وضعیت رحی و روانی خودم را متعادل تر کنم. جا دارد از همین جا از مشاوره های مفید شمانهایت تشکر را داشته باشم . حالا درخواستی از شما داشتم اینکه من برای روز دهم اردیبهشت باید حدود بیست دقیقه در کلاس دانشکده در مورد فناوری اطلاعات کنفرانس ارائه بدهم . باتوجه به اینکه ترم اول من است و برای اولین بار هست که می خواهم در مقابل افراد زیادی صحبت کنم ، اضطراب شدید دارم . خواهش می کنم کمک ام کنید چطور می توانم بدون اینکه عوامل محیطی تاثیری روی من داشته باشند ، بتوانم آرام و راحت مطالبم را ارائه کنم. باتشکر فراوان
- [سایر] سلام بی مقدمه بگم: ما خانوادمون 4 نفره من و مادرم و مادر بزرگم و بابام دانشجوم، بابام هرویین مصرف میکرد تا 5 ماه پیش اما الان 5 ماه ترک کرده اما رفتارش عوض نشده : خیلی آروم راننده کامیون ،تو کل عمرمون بدون قلو کردن میگم 1ساعت با هم حرف نزدیم اونم در حد سلام وخداحافظ دیگه من قیدشو زدم چون با وجود ترک کردن اعتیاد رفتارشو ترک نکرده از خودم بگم : نمیدونم به بابام ربط داره یا نه اما انواع و اقسام مشکلات روانی رو در من پیدا میکنید احساس میکنم جز مادرم هیچکس منو نمیخواد احساس میکنم دنیا داره منو به زور تحمل میکنه احساس میکنم بی ارزش ترین آدمم-از اول ابتدایی تو جمع بچه ها نبودم و تحویلمم نمی گرفتن تا الان که 20 سالم ودانشجوم اما با این وجود باز هم تو جمع بچه ها نیستم اصلا تحویلم نمیگیرن_از مشکل اصلیم که یکی از هزاران مشکلم بگم من قصدم هوی و هوس نیست اما یه دختر که بهم نگاه میکنه دلبستش میشم اگر یه لبخند هم بزنه دیونش میشم بعدش مرض خود خوری میگیرمو میگم نکنه کاری کردم که نیومد جلو و پیشنهاد دوستی کنه نمیدونم چی کار کنم کمکم کنید ممنون
- [سایر] سلام حاج آقا .من 19 سالمه و دانشجوی رشته داروسازی هستم .چند تاعبارت رو جستجو کردم درمورد سوالم ولی هیچ نتیجه ای به دست نیومد.شاید سوال من یه سوال تازه باشه و کسی از شما درموردش نپرسیده باشه . حدود 5 سال پیش دچار یه بیماری شدم که به احتمال خیلی زیاد ژنتیکی هستش .نمیدونم اسمش به گوش شما خورده یا نه ،دیستروفی عضلانی که انواع مختلف و علایم مختلفی هم داره علایمی که در من ایجاد کرد مهمترینش ضعف درراه رفتن وحرکت وکاهش قدرت جسمی بود ،زود خسته میشم ،از پس بعضی کارام به تنهایی برنمیام ، حالا بیماریم متوقف شده اگه پیشرفت میکرد شاید دیگه اصلا نمی تونستم راه برم .خودتون که خبر دارید شرایط خیلی از دانشگاهها برای افرادی که سلامتی کامل ندارند مناسب نیست.پله تا دلتون بخواد تو دانشگاه هست وآسانسور اکثراوقات یه رویای دست نیافتنی برای امثال منه .گاهی امتحانا طبقه ی سومه ، اسانسور نیست یا خرابه .فکرشو بکنید وقتی پاهات یاری نمی کنن، وقتی میرسی بالا اول خوشحال میشی فکر میکنی اورست رو فتح کردی بعد میبینی پاهات داره میلرزه وحالا باید بشینی سر امتحان و با سوالای عجیب و غریب سروکله بزنی . خیلی دوست دارم نماز جماعت دانشگاه شرکت کنم اما رو زمین برام سخته نماز خوندن . تا نماز خونه هم یه مقداری راه هست که راهش کمه ولی برا من سخته .اگه اتوبوس هم باشه من نمیتونم استفاده کنم چون پله اش خیلی بلنده. تو تمام سال های دبیرستانم هم مشکلاتی داشتم .می دونید سخته که هم سن وسالات پله ها رو دوتا یکی برن بالا ولی تو همش تو فکر این هستی که یعنی این جایی که دارم میرم پله داره یا نه ،سریالاییه یا سرازیری و وو. اینا درد ودل بود حالا حرف اصلیم .خدا تو تمام این سالها به طور ویژه هوای منو داشت منم برای هرچیز وهرلحظه ازش کمک میخوام ،جایی تنهام نذاشت ،کمکم کرد تو کنکور وکلا همه لحظه های زندگیم وتوی ان پله ها .تو این سالها من معنای توکل رو به طور واقعی فهمیدم .سعی کردم هرگز به خدا نگم چراوهمیشه شاکر خداوند باشم . سعی کردم همیشه بگم خدایا راضی ام به رضای تو .هیچ وقت دعا نکردم که خوب بشم .یه جایی خوندم که خدایا به داده ونداده و گرفته ات شکر ،که داده ات نعمت است ،نداده ات حکمت و گرفته ات امتحان .هیچ وقت از خدا نخواستم شفام بده چون میخواستم والان هم میخوام که از امتحان خدا سربلند بیرون بیام .دلم میخواد همونی بشه که خدا خودش میخواد اگر برام بیماری رو میخواد منم همون رو میخوام وراضی ام وسختی هاشو به جون میخرم واگر هم خدا برام سلامتی رو بخواد من هم همون رو میخوام وراضی ام .به خاطر همین چیزا هم هرگز دعا نکردم برای بهبودی .فقط همیشه ازش خواستم کمکم کنه که جایی کم نیارم و هرگز ناشکری نکنم .حاج اقا من تمام سالها دلم نمیخواست وهنوز هم دلم نمیخواد که خدا ازم تو این موضوع ناراضی بشه .گاهی وقتها فکرمیکنم نکنه من طاقت امتحان سخت تر از این رو نداشتم که به اینجا ختم شده..چیزهای زیادی درمورد این مطالب شنیدم :من از درمان ودرد ووصل وهجران پسندم آنچه را جانان پسندد. هرکه دراین بزم مقرب تر است جام بلا بیشترش می دهند ،من فکرمیکنم این یکی درمورد من صدق نمیکنه. جایی هم شنیدم که روزی یکی ازامامان معصوم به شخصی میگن که اگرخدا برای ما سلامتی رو بخواد ما همون رو دوست داریم واگرهم برای ما بیماری رو بخواد همون رو دوست داریم . نمی دونم حاج آقا اصلا نمیدونم میخوام چی بپرسم: مادروپدرم میگن اشتباه میکنی که دعا نمیکنی باید ازخدا بخوای که خوب بشی اما من نمیتونم دعاکنم ،میترسم اگه خوب بشم دیگه خدا ازم راضی نباشه وتو امتحان خدا موفق نشم .حاج آقا من می دونم که اگه از خدا بخوام که شفام بده باز همونی میشه که خدا میخواد پس چه نیازی به دعا هست .حاج اقا من میترسم از خدا بخوام که خوب بشم بعد دعامو قبول کنه اما به خاطر دعای من باشه ،اخه میدونید فکرمیکنم هرچی از خدا میخوام بهم میده اگه این طورباشه آیا من تو امتحان خدا موفق میشم یا نه ؟.حاج اقا اصلا من گیجم نمیدونم چی کارکنم .فعلا هیچ راه درمانی برای بیماریم نیست .تازگی ها دکتری رو شناختیم که درمان قرانی برای بیماریها میدن البته قبلش باید مطمین بشن که راه درمان علمی برای این بیماری نیست وهمه ی راهها رو رفتی واین خیلی خوبه چون ما باید اول ازراه واسطه هایی که خدا برامون قرارمیده مثلا همون راههای علمی درمان بیماری ها دنبال حل مشکلمون باشیم .چون برای من این راهها وجود نداشت ،ایشون به من گفتند که سوره ی حمد رو چهل روز هرروز هفتاد بار بخونم با هفتاد صلوات ایشون پشت تلفن اینو به من گفتند وهیچ مبلغی هم ازما نگرفتند اینو میگم تا ثابت بشه ایشون ازاین ادمهای دروغگو نیستند که تازگی ها خیلی زیاد شدندومردم رو گول میزنند. من اعتقاددارم به اینکه قرآن و سوره ی حمد حتما اگه خدا بخواد میتونه کسی رو شفا بده اما من نمیدونم بخونم یا نه .اگه بخونم یعنی از خدا خواستم که خوب بشم یعنی گفتم من اینو بیشتر دوست دارم نه اونی رو که تو میخوای .حاج اقا من تمام این سالها رو با این فکر گذروندم که خدا درمورد بیماریم وعکس العمل من به اون ازم راضیه و حالا اگه اشتباه کرده باشم چی ! حاج اقا امیدوارم متوجه منظورم شده باشید .لطفا برام توضیح بدیدچی کارکنم ؟چه طورمیشه که ازامتحان خدا حالا هرموقع که قراره تموم بشه یا تموم نشه سربلندبیرون بیام ،دعابکنم با نکنم ،اگه دعاکنم چی میشه ؟به هرجا ایمیل وپیام میدم کسی جوابمو نمیده کاشکی شما جوابمو خیلی قابل درک بدید . برام دعاکنید...دعاکنید
- [سایر] الا بذکر الله تطمئن القلوب. با سلام و عرض ادب و خسته نباشید خدمت حاج آقای مرادی. نمی خوام زیاد وقت شریفتون رو بگیرم ، سر ِ یه دوراههیه بزرگم و به این امید که دری به روم باز کنین مزاحمتون شدم . 23 سال از خدای مهربونم عمر گرفتم. توی یه خونواده ی متدین و با ایمان بزرگ شدم . خونواده ای که سرمایشون مهر و محبت و عاطفه ایه که نسبت به همدیگه دارن و هر گز ، هرگز اونو از هم دریغ نمی کنن.نمی گم تمام عمرمو و نمی گم خیلی خوب و کامل ولی سعی کردم بیشتر وقتمو صرف عبادت همون خدایی بکنم که همیشه بهترینهاشو برام خواسته . و همیشه از بابت چیزایی که بهم داده ممنون دارش بودم و بابت چیزایی که از سر حکمتش نداده ، شکر گذارش . دو سال از تحصیلم توی دانشگاه میگذره.توی این 2 سال خیلی عوض شدم، سعی کردم هر روز خودمو بیشتر به خدا نزدیک کنم تا صداشو بشنوم، تا بتونم راهی رو که توش قدم گذاشتم به سر منزل مقصود برسونم. هیچ وقت چه توی این 2سال و چه قبل از اون به هیچ پسری هم صحبت نشدم ، نه اینکه موقعیتش برام پیش نیاد ، نه ، همیشه باورم بر این بوده که ارزش احساساتم خیلی بیشتر از این حرفاس که بخوام اونو بدم به دست کسی که معلوم نیست قدرش رو بدونه یا نه تا اینکه یکی از همکلاسی های پسرم نظرم به خودش جلب کرد ، من با وجود اینکه توی شهر کاملاً مذهبی و خونواده ی خیلی متدینی بزرگ شدم و لی کمتر پسری رو دیدم با این اعتقادات، پاک ، ساده ، با ایمان ، با خدا، سر به زیر .از طریق اون با مسجد و مراسم امام زمان انس گرفتم ، ازم نخواس که چادر بزنم ولی وقتی برام از خوبی های چادر گفت ، با عشق به بی بی فاطمه چادری شدم . اینقدر برام از ارزش زن گفت که حتی الان دیگه حاضر نیستم یک تار از موهام رو هم نا محرم ببینه حاج آقا منو دلبسته ی اعتقاداتش کرد. تا اینکه تقریباً یکسال پیش به من پیشنهاد ازدواج داد ، با تمام مشکلاتی که داشتیم . اون 1.5 از من کوچیکتره و خونوادش هم نسبت به خونواه ی من نسبتاً مذهبی تر. وقتی که خونوادش رو در جریان قرار داد تقریباً همه مخالفت کردن ، به خاطر اختلاف سن و .. ولی ما تصمیممون واسه ازدواج بر مبنای 2-3 سال آینده بود ، چون ایشون واقعاً الان شرایط ازدواج رو ندارن ، سربازی ، کار و .. ولی خدایی داره که وقتی بهش توکل میکنه هر چیزی رو که بخواد بهش میده و این برای من خیلی مهمه .این ایمانی که داره برام قابل ِ ستایشه . ارتباط زیادی با هم نداشتیم گاهی تلفنی به خاطر اینکه از حال همدیگه با خبر بشیم . و گاهی ایمیل. یه رابطه ی کاملاً سالم بر پایه ی اعتقادات دینیمون برای شناخت بیشتر همدیگه . ما حتی همدیگه رو با اسم کوچیک هم صدا نزدیم . یه بار هم تو چشمای همدیگه نگاه نکردیم . نیت ما از اول با همدیگه به خدا رسیدن بود . ولی اون همش میگه که از این ارتباط احساس گناه میکنه ، حاج آقا ما هیچ کاری نکردیم که حتی زمینه ای برای ارتکاب به گناه باشه . به من بگید کجای این رابطه گناهه؟ آیا گناه که انسان با انگیزه برای رسیدن به کسی که قلباً دوسِش داره تلاش کنه و به هدفش برسه؟ کجای قرآن نوشته شده اگه یکی رو دوس داشته باشی و برای رسیدن بهش تلاش کنی گناه کردی؟ تا اینکه چند روز پیش تماس گرفته و با بغض میگه که یه اتفاقی افتاده که باید همدیگه رو فراموش کنیم . هرچه اصرار میکنم که چی شده جواب نمیده و میگه نمیشه بگم.قسمم میده که بدون اینکه چیزی بپرسم فراموشش کنم. من میدونم ، میدونم که اون اگر خواستار جدایی شده فقط به خاطر خودمه . چون همیشه میگه که ارزش تو بیشتر از منه ... به نظر شما من باید چیکار کنم ؟ مگه 2سال حرف کمیه ؟ مگه احساس چیز بی ارزشیه؟ حاج آقا من نمی تونم . من توی عمرم هیچ کسی رو به اندازه ی ایشون دوس نداشتم . به خاطرش پا روی خیلی چیزا گذاشتم . تمام سختیها رو حاضرم به جون بخرم ولی بدونم اون در کنارمه . به نظرتون اگه اختلاف سن 1.5 خیلی مهمه پس چطور بی بی فاطمه ثمره ی یه ازدواج با اختلاف سن 25 ساله؟ اکثر جوابهایی رو که به پیامهای مشابه داده بودین مطالعه کردم . میدونم که شما هم بر این عقیده هستین که اختلاف سن ممکنه دردسر ساز بشه ولی حاج آقا وقتی یکی عاقله و منطقی چه فرقی میکنه کوچیکتر باشه یا بزرگتر ؟ وقتی دو نفر در کنار هم میتونن به آرامش برسن و در سایه ی آرامش به اوج کمال ، چرا اینقدر مسئله ی اختلاف سن باید مهم باشه؟ چرا خونواده ها این چیزا رو درک نمیکنن ؟ چرا به جای اینکه دست جوونا رو بگیرن و کمکشون کنن اینقدر سر هر مسئله ای بهانه میگیرن و مخالفت میکنن ؟ حاج آقا کمکم کنید. یا علی .
مسئله مرتبط یافت نشد