هرگاه شخصی بدهی خود را پرداخته، یا طلبکار آن را بخشیده باشد، ولی پس از مدّتی شکایت کند. آیا مدیون می تواند برای رهایی از ادّعای آن شخص توریه نموده، یا قسم بخورد که اصلا از او قرض نگرفته است؟

توریه، به معنای افشا نکردن راز، در کاربرد فقهی به این معنا است که گوینده معنایی از کلام خود را که مرادش نیست به مخاطب منتقل کند.در منابع فقهی، توریه به عنوان یکی از راه‌های نجات از دروغ گویی و سوگند دروغ، در ابواب گوناگون مطرح شده است. این نکته مبتنی بر این نظر است که توریه با کذب تفاوت ماهوی دارد و موضوعاً از آن خارج است. هر چند واژه توریه در قرآن کریم نیامده، ولی در تفاسیر و منابع حدیثی ، آیات متعددی از مصادیق توریه شمرده شده است. همچنین در بعضی احادیث اشاره شده است که گاهی حتی پیامبران و امامان(ع) نیز به اقتضای مصلحت توریه می‌کرده‌اند. توریه دارای شرایطی است که از جمله آنها می توان به توانایی بر توریه کردن و ضایع نشدن حق دیگران در صورت توریه اشاره کرد. درباره جواز و عدم جواز توریه و اخلاقی بودن یا نبودن آن میان عالمان اخلاق اختلافاتی وجود دارد.

شكایت به معنای ابراز ناخشنودى از چیزى یا كسى و طرح دعوا علیه كسى در دادگاه میگویند

مدیون به معنی بدهکار، مدین، وام دار است.

مالی که به صورت کلی ثابت بر ذمه شخص هست و ذمه شخص به آن مشغول می‌باشد را دَین گویند. دین، عنوان بابی مستقل در فقه است که فقها در این باب به تفصیل از احکام آن سخن گفته‌اند.برخی نیز احکام آن را تحت عنوان قرض مطرح کرده و برخی هر دو را باهم عنوان یک باب قرار داده‌اند.

قرض عبارت است از تملیک کردن مالی به دیگری به این شکل که پرداختن عین آن مال، یا مثل آن و یا قیمت آن بر عهده او باشد. [۱]

سوگند

حکم الزامی و طلب اکید متعلق به چیزی را وجوب گویند.

خرابی، نقص