استصحاب
اِسْتِصْحاب ، از اصطلاحات معروف در علم اصول فقه است. استصحاب یکی از اصول عملیه است كه هم در شبهات حُكمیه جاری است وهم در شبهات موضوعیه؛ بدین معنا كه هم فقیه در صورت نیافتن آیه یا روایتی معتبر در یك مسئله فقهی بر اساس شروط خاصی به قاعده استصحاب رجوع میكند و هم مقلد در موارد شك در موضوعات خارجی (نه در موارد شك در حكم)این قاعده را جاری میكند.