همانطور که مستحضر می باشید تخصصهای علوم پزشکی بسیار زیاد است و متخصصین خانم در هر رشته معمولا (در حال حاضر در ایران بجز در برخی رشته ها) یا نادر یا کم می باشند، لذا در شهرهای کوچک و بزرگ نیز یا بخاطر تعداد زیاد بیماران و تعداد کم پزشک و یا تحمیل هزینه گزاف، (همانطور که بسیار شایع است) خانمهای بیمار به پزشک مرد مراجعه می کنند، در این صورت وظیفه پزشکِ مورد مراجعه چیست؟ اگر بتواند و یا احتمال دهد که می تواند با معاینات مختلف و ضروری بیماری را تشخیص و درمان کند، آیا مکلّف است چنین کاری را انجام دهد؟ یا باید وی را به یک پزشک خانم ارجاع دهد؟ (در شرایطی که خیلی از بیماران، به دلایل فوق قادر به این کار نیستند) و در صورت ارجاع و تأخیر در تشخیص و درمانِ بیماری، آیا این پزشک مسؤول نیست؟

مقابل سلامت و تندرستی را بیماری گویند. از آن در بابهای طهارت، صلات، زکات، صوم، اعتکاف، حج، جهاد، حجر، ضمان، وصیّت، نکاح، طلاق، اطعمه و اشربه، ارث، حدود، قصاص و دیات سخن رفته است.

مراجعه، نقل پرسش و پاسخ صورت گرفته بین گوینده و شخص دیگر، به صورت موجز و جذاب را می‌گویند.

تکلیف مستفاد از اصول عملی، هنگام شک یا جهل به حکم واقعی را وظیفه عملی گویند. این بحث در اصول فقه کاربرد دارد.

مداواي بیماری را درمان مي گويند.

ضروری به دو معنای بدیهی، لازم و هر آنچه چاره‌ای از آن نیست. ضروری به معنای نخست، مقابل نظری در کلمات فقها با اضافه به دین و مذهب به کار رفته است. [۱] [۲] [۳]

طبابت بیماران را پزشكى گویند.

به عقب انداختن عمل از اوّل وقت امکان آن را تأخیر می‌گویند که از عنوان تأخیر در بیشتر ابواب فقه ـ اعم از عبادات و معاملات ـ به مناسبت سخن رفته و احکامی بر آن مترتّب شده است.

تعیین یعنی متمایز کردن چیزى از غیر آن بوسیله خصوصیتی که در او است.

مقابل سلامت و تندرستی را بیماری گویند. از آن در بابهای طهارت، صلات، زکات، صوم، اعتکاف، حج، جهاد، حجر، ضمان، وصیّت، نکاح، طلاق، اطعمه و اشربه، ارث، حدود، قصاص و دیات سخن رفته است.

نام حکومت

تکلیف، اصطلاحی فقهی و کلامی و به معنای وظیفه‌ای است که از ناحیه دین بر گردن بندگان نهاده می‌شود که به واسطه آن انجام دادن یا ترک کاری بر فرد واجب می‌شود. در علوم اسلامی به تکلیف از دو منظر توجه شده است: نخست از منظر فقهی، و به تبع آن اصولی؛ دوم از منظر کلامی. در فقه و اصول ماهیت تکلیف و شرایط آن با توجه به وجه عملی موضوع بررسی می‌شود. در مقابل، در کلام به موضوعات مذکور به صورت نظری و انتزاعی‌ توجه می‌گردد. در بخش کلام از موضوعاتی چون غرض از تکلیف و راه شناخت تکلیف و اولین تکلیف آدمی بحث می‌شود.

منظور از علوم در این نوشته، دانش‌های بشری است که همواره مورد توجه اکید دین اسلام نیز بوده است.

در فلسفه اسلامی ، هر چیزی (غیر از ذات واجب بالذات که هیچ علتی ندارد) دارای دو دسته از علل است: علل ماهیت یا علل قوام؛ و علل وجود. علت غایی ، علتی است که معلول یا فعل، به خاطر آن یا برای آن انجام می‌شود. مثلا اگر از چیزی را برمی داریم، علت غایی این فعل، "گذاشتن آن در جایی" است که در پایان این حرکت قرار دارد. چرا که این حرکت را به خاطر "گذاشتن آن چیز در آنجا" انجام داده‌ایم. در اینکه هر معلول مرکب (مادی) دارای علت مادی ، صوری و فاعلی است، در میان اغلب فیلسوفان اختلافی وجود ندارد؛ اما ممکن است به دلیل وجود برخی افعال و معلولها، در اینکه هر معلولی و هر فعلی، دارای علت غایی است شک شود؛ زیرا در میان عرف عوام چنین شایع است که برخی از افعال و معلولها بدون هدف و غایت هستند ولذا وجود علت غایی را برای هر معلولی ضروری نمی‌دانند. اما در فلسفه اسلامی، دیدگاه فیلسوفان این است که هر معلولی دارای غایت و علت غایی هست.

شاذّ به معنی نادر و مقابل مشهور است. عنوان شاذّ در فقه گاه با قول به کار می‏ رود و گاه با قرائت و در علم درایه همراه حدیث به کار می‏ رود.

سکون و آرامش را اطمینان گویند.

دُرد به ضم دال مواد ناخالص مایعات است. از آن به مناسبت در باب تجارت سخن گفته‌اند.