آیا ثبوت ولایت عامه برای فقیه مشکل است نزد شما، یا آنکه فتوای به عدم ثبوت می‌دهید؟ و بنابر اینکه مشکل باشد، آیا جایز است برای مقلدین، رجوع به غیر نمایند در این مسئله، با مراعات الأعلم فالأعلم؟

مقلِّد (به کسر لام)، در اصطلاح اصول فقه کسی است که در عمل به فروعات دین، به رای و فتوای مجتهد در فقه، استناد می‌نماید.مقلَّد (به فتح لام)، مجتهد دارای مقلِّد را می گویند که همان مرجع تقلید است.

سزاوارتر بودن برای سرپرستی مسلمانان را ولایت می گویند که در علم کلام بررسی می‌شود.که در مباحثی همچون مباحث امامت، غدیر خم؛ امام مطرح است.

فَتوا نظر مجتهد درباره وظایف شرعی افراد که به صورت کلی بیان می‌شود. مجموعه فتوا‌های یک مجتهد معمولا در رساله توضیح المسائل گردآوری می‌شود. فتوا با حکمی که حاکم شرع صادر می‌کند از چند جهت تفاوت دارد. فتوا گاه با تعابیر واضحی صادر می‌شود و نشان دهنده وضعیت شرعی آن موضوع است مانند: مستحب است، واجب است یا حرام است؛ و گاه با تعابیری که چندان واضح نیست مانند: لابأس، لایبعد، الاقرب.

ثبوت، اصطلاحی در فلسفه و حکمت اسلامی است.

رجوع در دو معنای مراجعه کردن به کسی و برگشتن به حالت قبلی استعمال شده که در فقه در ابواب مختلف به آن پرداخته شده است. رجوع‏

خاصّه به لحاظ لغوی به معنای خواص و نزدیکان ویژه شخص است و در مقابل آن عامه به معنای همگان است.

مجتهد یا فقیه، کسی که توانایی اجتهاد یا استنباط احكام شرعى را از منابع معتبر دارد. واژه مجتهد در متون فقهی کاربرد دارد و در روایات، واژه فقیه به کار رفته است. مجتهد مطلق و متجزی، مجتهد بالفعل و بالقوه، مجتهد اعلم و مجتهد جامع الشرایط، از اقسام فقیه یا مجتهد است. شیخ طوسی، محقق حلی، علامه حلی، شیخ انصاری و میرزای شیرازی از مجتهدان و فقیهان به‌نام شیعه هستند.

احکام مربوط به تقلید عامی یا مجتهد از مجتهد را احکام تقلید گویند.

واژه مجتهد از کلمه «اجتهاد» مشتق شده‌است. اجتهاد در لغت به معنای تلاش و کوشش است، اما مقصود از آن در اصطلاح اسلامی، بذل جهد و کوشش برای استنباط احکام شرعی فرعی از منابع فقه اسلامی است. منابع فقه اسلامی عبارتند از: قرآن، سنت، عقل و اجماع.از این عنوان در اصول فقه، مبحث اجتهاد و تقلید، و نیز نخستین باب از ابواب برخی کتب فقهی تحت همین عنوان (اجتهاد و تقلید) و باب‌های قضاء و حدود، بحث شده است.

سزاوارتر بودن برای سرپرستی مسلمانان را ولایت می گویند که در علم کلام بررسی می‌شود.که در مباحثی همچون مباحث امامت، غدیر خم؛ امام مطرح است.

احکام شرعی، قوانین دینی هستند که خواست و اراده خداوند را نشان داده و وظیفه عملی انسان را مشخص می‌کنند.

تقلید، اصطلاحی فقهی در اسلام به معنای پیروی شخص مکلَّف از مجتهد در احکام عملی دین است. تقلید در اصول دین جایز نیست و باید خود شخص با تحقیق و بررسی، به اصول دین ایمان آورد؛ ولی در احکام یا باید خودِ شخص مجتهد باشد، یا به احتیاط عمل کند و یا از شخص متخصص در فقه که به او مجتهد جامع الشرایط یا مرجع تقلید می‌گویند، تقلید نماید. به کسی که از مجتهد تقلید می‌کند، «مُقَلِّد» می‌گویند.

کتاب المکاسب یا کتاب المتاجر نام کتابی فقهی نوشته شیخ انصاری از علمای شیعه است و شروح و حواشی بسیاری بر آن نوشته‌اند. این کتاب از متون آموزشی حوزه علمیه در دوره سطح است.

العروة الوثقی ممکن است عنوان برای کتاب‌های ذیل باشد: • العروة الوثقی (طباطبایی یزدی)، از مهم‌ترین تالیفات آیت‌اللّٰه سید محمد کاظم طباطبایی یزدی (قدس سره)• العروة الوثقی (شیخ بهائی)، تألیف بهاءالدین محمد بن حسین حارثی عاملی، شیخ بهایی (م ۱۰۳۰ ق)• الغایة القصوی فی ترجمة العروة الوثقی، تألیف شیخ عباس قمی متوفای ۱۳۵۹ هجری قمری• العروة الوثقی فی الدین، اثر آیت‌الله شیخ عباس کاشف الغطاء• التعلیقات علی العروة الوثقی (فاضل لنکرانی)، شرحی بر عروة الوثقی، تالیف آیت‌الله‌العظمی شیخ محمد فاضل لنکرانی• التنقیح فی شرح العروة الوثقی (خوئی)، اثر آیت‌الله خوئی با تقرير میرزا علی تبریزی غروی• العمل الابقی فی شرح العروة الوثقی (حسینی شبر)، تألیف سیدعلی حسینی شبر ( م ۱۳۹۳ قمرى)• الغایة القصوی فی التعلیق علی العروة الوثقی، تأليف آيت‌الله سیدتقی طباطبایی قمی• الغایة القصوی فی التعلیق علی العروة الوثقی - کتاب الاجارة، تأليف آيت‌الله سیدتقی طباطبایی قمی• الغایة القصوی فی التعلیق علی العروة الوثقی - کتاب الخمس، تأليف آيت‌الله سیدتقی طباطبایی قمی• الغایة القصوی فی التعلیق علی العروة الوثقی - کتاب الصوم، تأليف آيت‌الله سیدتقی طباطبایی قمی• الغایة القصوی فی التعلیق علی العروة الوثقی - کتاب المضاربة، تأليف آيت‌الله سیدتقی طباطبایی قمی

مالی که به صورت کلی ثابت بر ذمه شخص هست و ذمه شخص به آن مشغول می‌باشد را دَین گویند. دین، عنوان بابی مستقل در فقه است که فقها در این باب به تفصیل از احکام آن سخن گفته‌اند.برخی نیز احکام آن را تحت عنوان قرض مطرح کرده و برخی هر دو را باهم عنوان یک باب قرار داده‌اند.