آیا امر بمعروف و نهی از منکر واجب عینی است یا کفائی؟

اَمْرِ به مَعْروف وَ نَهْی اَزْ مُنْکر، دو واجب از فروع دین هستند. امر به معروف یعنی دعوت کردن کسی که عمل واجبی را ترک کرده به انجام آن، و نهی از منکر یعنی تلاش برای جلوگیری از انجام کار حرام توسط فرد گناهکار.

واجب عینی گونه‌ای از واجبات دینی که انجام آن از شخص مُکَلَّف خواسته‌ شده است و صرف انجام آن از هر شخصی کافی نیست. نماز، روزه، خُمس و اکثر عبادات جزو واجبات عینی هستند. واجب عینی در مقابل واجب کفایی قرار دارد.

دعوا ادّعای شخصی علیه شخصی دیگر نزد حاکم است. به اقامه کننده دعوا «مدّعی» یا «خواهان»، به طرف مقابل که دعوا علیه او اقامه شده «مدّعیٰ علیه» یا «خوانده» (جاحد) و به حقّ مورد ادعا «مدّعیٰ به» یا «خواسته» گویند که از عنوان یاد شده در باب قضاء بحث کرده‌اند.

صیغه دالّ بر طلب ترک فعل ، را نهی گویند.

آمر به معنای طلب کننده چیزی از کسی به صورت الزامی است.

واجب کِفایی گونه‌ای از واجبات دینی که مخاطب آن فرد مشخصی نیست و با انجام آن از سوی هر یک از مکلفین هدف شارع برآورده می‌شود و دیگر کسی تکلیفی ندارد. دفن میت، امر به معروف و نهی از منکر و جهاد جزو واجبات کفایی هستند. واجب کفایی در مقابل واجب عینی قرار دارد.

واجب عینی گونه‌ای از واجبات دینی که انجام آن از شخص مُکَلَّف خواسته‌ شده است و صرف انجام آن از هر شخصی کافی نیست. نماز، روزه، خُمس و اکثر عبادات جزو واجبات عینی هستند. واجب عینی در مقابل واجب کفایی قرار دارد.