دین فروشی چیست؟

دین فروشی این است که انسان برای به دست آوردن دنیا و متاع ناچیز آن، دین خود را از دست بدهد. در واقع دین خود را رها کند تا به دنیای فانی دست یابد.

این معامله، معامله ای بسیار زیان بار است چرا که مدت زمان محدود دنیا، به هیچ عنوان قابل مقایسه با زندگی جاویدان اخروی نیست در کنار آنکه در دنیا همگان کم و بیش بهره هایی از آن می برند لذاتی که همیشه آمیخته با سختی و رنج است.

از همین رو چنین کسی، بدترین انسان ها معرفی شده است. و در قرآن و روایات مذمت های فراوانی برای آن در کنار ذکر مصادیقی از آن آمده است.

یک نمونه بارز آن علمای یهود بودند که برای مطامع دنیایی، کتاب آسمانی خود را تحریف می کردند:

وَ لا تَشْتَرُوا بِآیاتی‌ ثَمَناً قَلیلاً (41) آیات مرا به بهای ناچیزی نفروشید!  

قرآن حقیقت معامله آنها را این گونه به تصویر می کشد که آنچه می خوردند، در حقیقت جز آتش نیست:

إِنَّ الَّذینَ یَکْتُمُونَ ما أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْکِتابِ وَ یَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَناً قَلیلاً أُولئِکَ ما یَأْکُلُونَ فی‌ بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ (174 بقره) کسانی که کتمان می‌ کنند آنچه را خدا از کتاب نازل کرده، و آن را به بهای کمی می ‌فروشند، آنها جز آتش چیزی نمی ‌خورند

نمونه های دیگری که در قرآن آمده، مثل بلعم باعورا است که قرآن می فرماید:

لَکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلیَ الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَوَئهُ (176 اعراف) (سرانجام خود را از آیات الهی  تهی ساخت ) امّا او به زمین [دنیا] گرایید و از هوای نَفْس خود پیروی کرد.

البته عده ای تلاش می کنند، هر نوع پولی که در اعمال مذهبی و دینی رد و بدل می شود را دین فروشی معرفی کنند. مثلا اگر مداحی، پولی دریافت کند، او را به دین فروشی متهم کنند یا ... حال آنکه در معامله و فروش، کالا از دست فروشنده خارج می شود و تنها پول در اختیارش قرار می گیرد. پس کسی که به دین پایبند و مقید است، دین فروش محسوب نخواهد شد. حتی اگر فعل او، فعل مذموم یا حرامی باشد. (مثلا دریافت های کلان، طلب مزد در قبال انجام واجب و ...)

بله اگر شخص به خاطر منافع دنیوی، مطلب دینی را وارونه نشان دهد، و دروغی را به دین نسبت دهد، اگر چه ممکن است کافر نشود، اما عمل او مرتبه ای از دین فروشی است.

که در تاریخ اسلام نیز از این عده بسیار بوده اند. امثال عمر و عاص ها که به خاطر رسیدن به عمارت مصر، قرآن را دستمایه اغوای دیگران قرار دادند، یا امثال بسر بن ارطاه که امیر المومنین (ع) او را به خاطر فروش دین به دنیا لعنت می کند. (ارشاد القلوب، ج 1، ص 321)