اولا باید توجه کنیم که در اسلام، جایگاه معرفتی معجزه، با جایگاه معرفتی معجزه در دینی مثل مسیحیت متفاوت است. در مسیحیت معجزه را دلیل وجود خدا قرار می دهند. اما در اسلام، معجزه برای اثبات وجود خدا استفاده نمی شود. بلکه هر کس پس از شناخت توحید و نبوت عامه، برای تشخیص پیامبر واقعی از پیامبران دروغگو، محتاج معجزه است. چون معجزه بیانگر ارتباط خاص بین یک شخص با خدای متعال است که به خاطر آن ارتباط می تواند به انجام کاری بپردازد که دیگران و با نیروی مخلوقات قادر به انجام آن نیستند. بنابراین اصولا معجزه را برای اثبات خدا به کار نمی گیریم. و اثبات خدا، دلایلی دیگر دارد که پیش از رسیدن به معجزه، آنها را یافته ایم و با آن وجود خدا برایمان اثبات شده است. حال که جایگاه معجزه واقعی و صد در صد چنین است، مطالب مشکوک که اصلا نمی توانند برای اثبات خدا، مورد اهتمام و توجه باشند.
ثانیا اگر منظور از معجزه معنای اصطلاحی آن نباشد (قدرت نمایی بنده ای خاص برای اثبات رسالتش) و منظور از آن، دیدن مظاهر و آیات الهی به نحو عام است، آنچه روشن است اینکه جای جای هستی؛ معجزه و آیت الهی است. از درختی که پس از توقف حیات در زمستان دوباره در بهار جان می گیرد، تا خورشیدی که به صورت منظم طلوع و غروب می کند و فواید بی پایانش را نصیب ما می کند. قطعا هر کدام از مخلوقات در منظر انسان آگاه، آیت و نشانه ای است که با دیدن آن می توان به یاد خدای متعال افتاد.
برگ درختان سبز پیش خداوند هوش / هر ورقی دفتریست معرفت کردگار
به صحرا بنگرم صحرات بینم به دریا بنگرم دریات بینم به هر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنات بینم
و این حقیقتی است که سرمایه های ادبی ما مشحون از آن است.
ثالثا بسیاری از عکس هایی که به عنوان معجزه ثبت نام الله یا نظیر آن، پخش می شود، به نوعی توام با اغراض فاسد می باشند.
مثلا کسی با کلک یا به صورت واقعی ادعای حک شدن نام الله را بر روی گوساله خود می کند، و بعد از این طریق برای خود کاسبی راه می اندازد!
یا کسی با فتوشاپ و دستکاری عکس ها، عکسی جعلی ساخته و پس از تمجید مردم ساده نسبت به آن، شروع به تمسخر اعتقادات نموده و بیانات عوامانه را دست مایه حمله به عقاید اصیل قرار می دهند.
یا آنکه معاندان و دشمنان دین، با ارائه نظایری برای این گونه عکس ها، به تمسخر متدینان می پردازند. و ...
و حتی اگر غرض فاسدی نیز در کار نباشد، بسیاری از این گونه عکس ها، توام با نوعی سادگی می باشد که نقش خیالات خود را در امور خارجی می بیند. و در این صورت باید پرسید، بین این نوع نگاه های خیالی با کسانی که از تصورات خیالی خود نظیر فال قهوه و ... در می آورند، چیست؟
این در حالی است که دین هیچ گونه نیازی به این نوع دلیل ندارد. و اعتقادات دینی بسیار مستحکم تر از آن است که محتاج این نوع مطالب باشد.
بنابراین آنچه می توان گفت اینکه انسان می تواند هر امری را بهانه ای برای ذکر و یاد خدا قرار دهد. در عین اینکه توجه داشته باشد، دین اصیل برای اثبات مطالب خود دلایل بسیار مستحکمی دارد و نباید مطالب سست را به عنوان دلیل آن ذکر کرد.
