اولا شیوه قرآن استفاده از بشارت و انذار هم زمان است. در واقع قرآن با نشان دادن راه صحیح و درست، به انسان گوشزد می کند که در صورتی که راه صحیح را انتخاب کند، مستحق بشارت هاست و خوبی ها در انتظار اوست. و در صورتی که راه غلط را انتخاب کند، مصیبت ها و آلام در انتظار اوست:
(فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرینَ وَ مُنْذِرینَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتابَ بِالْحَقِّ[بقره/123] خداوند، پیامبران را برانگیخت تا مردم را بشارت و بیم دهند و کتاب آسمانی، که به سوی حق دعوت می کرد.)
ثانیا قرآن در کنار پاداش ها و عذاب هایی که برای جسم انسان است، از پاداش ها و عذاب هایی سخن گفته که جنبه جسمانی ندارند. اما چون اکثر انسان ها در مادیات فرو رفته و از درک لذت ها و آلام روحی بی خبرند، تنها بخش مربوط به مسائل جسمانی را درک می کنند و آن قسمت برایشان بزرگ می شود. در حالی که قرآن بسیار از مسائل متناسب با جنبه غیر مادی انسان در بهشت و دوزخ سخن گفته است. ولی زمانی که ما رضوان الهی، یا دور بودن از سخنان بیهوده و ... برایمان چندان پرارج نیست، نمی توانیم آن ها را ببینیم:
(وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها وَ مَساکِنَ طَیِّبَةً فی جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ[توبه/72] خداوند به مردان و زنان باایمان، باغهایی از بهشت وعده داده که نهرها از زیر درختانش جاری است جاودانه در آن خواهند ماند و مسکن‌های پاکیزه‌ای در بهشتهای جاودان (نصیب آنها ساخته) و (خشنودی و) رضای خدا، (از همه اینها) برتر است و پیروزی بزرگ، همین است.)
(لا یَسْمَعُونَ فیها لَغْواً وَ لا تَأْثیماً[واقعه/25] در آن (باغهای بهشتی) نه لغو و بیهوده‌ای می شنوند نه سخنان گناه آلود.)
همان گونه که نمی توانیم درک کنیم آتش اصلی جهنم، آتشی است که دل و قلب انسان را می سوزاند و عدم توجه و نظر الهی برایمان بسیار دردناک خواهد بود:
(الَّتی تَطَّلِعُ عَلَی الْأَفْئِدَةِ[همزه/7] آتشی که از دلها سرمی زند.)
(إِنَّ الَّذینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ أَیْمانِهِمْ ثَمَناً قَلیلاً أُولئِکَ لا خَلاقَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ وَ لا یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَ لا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَ لا یُزَکِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ[آل عمران/77] کسانی که پیمان الهی و سوگندهای خود (به نام مقدس او) را به بهای ناچیزی می فروشند، آنها بهره ای در آخرت نخواهند داشت و خداوند با آنها سخن نمی گوید و به آنان در قیامت نمی نگرد و آنها را (از گناه) پاک نمی سازد و عذاب دردناکی برای آنهاست.)
ثالثا لذت ها و آلام جسمانی بهشت و دوزخ سویی حقیقت هستند و متناسب با جنبه جسمانی انسان ایجاد شده اند. و انسان به دلیل ذاتیات خود به آنها علاقه دارد و جذب شان می شود. و این حکمت و لطف الهی است که از این بخش سخن گفته و ما را جذب می کند. آیا اگر کودکی به پسته علاقه زیادی داشت و ما از این میل او برای تشویقش به کارهای نیک استفاده کردیم، مرتکب امر ناروایی شده ایم؟ یا اینکه با این کار که هم نیاز جسمی کودک را مهیا کرده ایم و هم خوبی را به او آموزش داده ایم در حق او لطف کرده ایم؟
