روحانیون چه دردی از مردم دوا می کنند؟ اگر یک ماه تمام روحانیون اعتصاب بکنند، آیا اتفاق خاصی می افتد؟

روحانی واقعی واجد دو مولفه اصلی است. که عبارت است از علم و عمل. از سویی دین را به خوبی می شناسد و می تواند آن را آموزش دهد، در مقابل منکران و شبهه افکنان از آن دفاع کند. که امام صادق علیه السلام در این باره می فرمایند : علمای شیعه ما، نگهبانان مرزی هستند که در آن سویش ابلیس قرار دارد و این علما جلوی یورش آنها به شیعیان ناتوان ما و تسلّط یافتن ابلیس و پیروان او بر ایشان را می گیرند. (الإحتجاج : 1/13/7.)

و از سویی خود در صدر عاملان به دین است. و از این رو حتی نگریستن به او، ذکر خدا را در دل انسان زنده می کند. و از همین رو پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرموده اند : نگاه مهرآمیز به چهره عالم،عبادت است.( النوادر للراوندی : 110/94 .)

وقتی عالم دارای چنین مولفه هایی باشد عنصر بسیار ارزشمندی در جامعه است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله درباره اهمیت او می فرمایند : مرگ عالم مصیبتی جبران ناپذیر و رخنه ای بسته ناشدنی است. او ستاره ای است که غروب می کند. و مرگ یک قبیله آسانتر از مرگ یک عالم است(کنز العمّال : 28858.)

از همین رو در جامعه دینی و بین مردم متدین، نیاز به یک عالم بسیار روشن است. وقتی شخصی در شهر جدیدی وارد می شود، به دنبال روحانی وارسته ای می گردد تا بتواند در مجالس وعظ او شرکت کند و حیات دل خود را حفظ نموده یا سوالات خود را با کمک او حل نماید و ... لذا یکی از روش های مبارزه علما علیه رژیم پهلوی، مبارزه منفی بوده است که جهت اعتراض به حکومت پهلوی، بعضی مواقع علما جلسه درس خود را تعطیل می کردند و در یک مقطع تصمیم می گیرند که در ماه مبارک رمضان از حضور در مساجد خودداری کنند یا جشن های نیمه شعبان را تعطیل کنند و ...

همچنین در مقاطع سخن و دشوار سخن کوتاه عالمی وارسته می تواند مانند آبی بر آتش باشد. که جامعه یا فرد را به آرامش و امن برساند. کما اینکه ملت ایران در زمان شروع جنگ با یک سخنرانی کوتاه امام از اضطراب بیرون آمدند.

البته روشن است که انسان ممکن است در فضایی که نیازش به راحتی تامین می شود، تا حدی از آن غافل شود. کما اینکه امنیت و سلامت و ... در برخی موارد مورد غفلت واقع می شوند و انسان متوجه ارزش داشتن آنها نیست. از همین رو در فضایی که انسان معارف دینی اش را به وضوح می یابد، شاید از متصدیان تامین این نیاز تا حدی غافل باشد. خصوصا در نیازهای معنوی و روحی که مانند نیازهای ملموس مادی به سرعت درک نمی شوند.

 همچنین روشن است که از نگاه انسان های بی دین یا ضد دین، حضور روحانیون نه تنها مفید نیست. بلکه آنها آرزوی نابودی همه مظاهر دینی را دارند و بیش از همه چیز از عالمان دینی تنفر دارند. و چگونه چنین نباشد در حالی که آنها حتی از یاد خدا متنفر هستند:

وَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَ إِذا ذُکِرَ الَّذینَ مِنْ دُونِهِ إِذا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ (45 زمر) هنگامی که خداوند به یگانگی یاد می‌شود، دلهای کسانی که به آخرت ایمان ندارند مشمئزّ (و متنفّر) می‌ گردد امّا هنگامی که از معبودهای دیگر یاد می‌ شود، آنان خوشحال می‌ شوند.