اولا: اصل اینکه ضرر شلاق های شراب خوار، برای او بیشتر از ضرر خود شراب خوردن است، می تواند به راحتی مورد انکار قرار گیرد. چون شرافت و عظمت انسان به عقل اوست. و ضرر شراب خوردن، به عقل انسان وارد می شود و او را از داشتن تمایز با حیوانات، ساقط می کند! در حالی که ضرر شلاق به جسم انسان وارد می شود. و از جهتی نیز می تواند او را به انسان بودن نزدیک تر کند! چون این مجازات او را از شرابخواری دور کرده، و سبب می شود شخص کمتر به عقل خود آسیب برساند. بنابراین اصل ادعای بیشتر بودن ضرر شلاق از ضرر خود شراب خواری، مورد تردید جدی قرار می گیرد.
ثانیا: بیان حرمت شرابخواری به دلیل ضررهای آن، بیان یکی از حکمت های حکم الهی است. و باید توجه داشت که دلیل اصلی این احکام، دستور خداست! خدایی که همه چیز از اوست و هر گونه تخلف از دستورات او ظلم بسیار بزرگی است:
(لا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظیمٌ[لقمان/13] چیزی را همتای خدا قرار مده که شرک، ظلم بزرگی است.)
خدای متعال انسان را از خاک و آبی بی ارزش، آفریده و او را برترین مخلوقات قرار داده است و آسمان و زمین را برای او رام کرده است. نعمت عقل را به انسان عطا کرده، و او را مستعد کسب بالاترین جایگاه ها قرار داده است.
کسی که این حقایق را مد نظر داشته باشد، می فهمد که انجام کوچکترین حرام، چه ظلم بسیار بزرگی است. بنابراین نباید زشتی و قباحت شراب خوردن را در مست و بی عقل شدن، محدود کنیم!
از سویی نیز شراب خوردن افتادن به دام سخت ترین دشمن انسان است:
(یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ ... رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّیْطانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ[مائده/90] ای کسانی که ایمان آورده اید! شراب .. از عمل شیطان است، از آنها دوری کنید تا رستگار شوید.)
کسی که عمق دشمنی شیطان با انسان را مد نظر قرار دهد، هرگز شراب خواری را این قدر کوچک نمی داند که هشتاد ضربه شلاق برایش مساله بزرگی باشد! شراب خوردن سعادت انسان در ابدیت را به مخاطره ای جدی می اندازد! در حالی که هشتاد ضربه شلاق درد و رنج چند روز از زندگی محدود دنیا را به ارمغان می آورد که تمام آن از منظر متوقفان در قیامت، یک نصفه روز بیشتر نیست!
ثالثا: هر کسی باید پاسدار حرمت خویش باشد. جان یک انسان چنان شرافتی دارد که قتل او معادل قتل تمام جهانیان است:
(مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِی الْأَرْضِ فَکَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمیعاً[مائده/32] هر کس، انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد، چنان است که گویی همه انسانها را کشته)
اما همین انسان می تواند خود را به بدبختی ای بکشاند که کشتن او واجب باشد!
این مساله در تمام ابعاد زندگی انسان وجود دارد. مثلا آزادی انسان باید پاس داشته شود. اما در جایی که شخص ارزشی برای خود باقی گذاشته و الا هیچ عاقلی با سلب آزادی یک انسان جنایتکار موافق نخواهد بود.
در شخص شراب خوار نیز همین گونه است. او تا قبل از ارتکاب خلاف، حرمتی داشته و هیچ کس مجاز نبوده کمترین ضرری به او برساند. اما بعد از ارتکاب این خطا، او حرمت خویش را با دست خویش تباه کرده چون به حرمت تمام اشخاص نیز تعدی کرده است. او می توانسته در زمان مستی هر جنایتی را نسبت به دیگران انجام دهد! بنابراین باید تنبیه شود.
