آیا در مصایب اهل بیت(ع) در زمان خودشان کسی شعری سروده؟

شعر سرودن در مصائب اهل بیت در نزد ایشان جایگاه ارزشمندی داشته است و روایات متعددی در این باره بیان شده است که تنها چند نمونه از آن را تقدیم می کنم:
( در کتاب امالی از ابو عماره نقل میکند که گفت: امام جعفر صادق بمن فرمود: شعری در باره امام حسین علیه السّلام برای من بگو! وقتی من شعر در عزای حسین گفتم آن حضرت گریان شد. دوباره شعر گفتم و آن بزرگوار گریان شد بخدا قسم من همچنان شعر میگفتم و آن حضرت می‌ گریست تا اینکه صدای گریه رااز خانه آن برگزیده خدا شنیدم.
سپس امام جعفر صادق (ع) به من فرمود: ای ابو عماره! کسی که در عزای امام حسین شعر بگوید و تعداد پنجاه نفر را بگریاند بهشت بر او واجب خواهد شد.
اگر کسی در عزای حسین شعر بگوید و تعداد سی نفر را گریان کند. جزای او بهشت است. هر کسی در مصیبت امام حسین شعر بگوید و تعداد بیست نفر را بگریه درآورد بهشت جزای او خواهد بود. کسی که در عزای حسین شعر بگوید و تعداد ده نفر را گریان نماید بهشت از برای او است. و هر کسی که در عزای حسین شعر بگوید و یک نفر را گریان کند جزایش بهشت خواهد بود. اگر کسی در عزای امام حسین شعر بگوید و خودش گریه کند اهل بهشت می‌شود. اگر شخصی در مصیبت امام حسین شعر بگوید و خویشتن را شبیه به گریه‌کننده نماید جزای وی بهشت خواهد بود.)[1]

( در کتاب رجال کشی از زید شحام نقل میکند که گفت: ما و گروهی از کوفی‌ها در حضور امام جعفر صادق علیه السّلام نشسته بودیم که جعفر بن عفان بحضور امام صادق(ع) مشرف شد. حضرت صادق(ع) وی را نزدیک خود جای داد و به او فرمود:
ای جعفر! گفت: لبیک! خدا مرا فدای تو کند. فرمود: به من این طور رسیده که تو خیلی خوب در باره امام حسین علیه السّلام شعر میگوئی؟ گفت: آری فدای تو شوم. فرمود: پس شعر بگو! وقتی وی شعر گفت: امام صادق علیه السّلام به قدری گریه کرد که اشک‌های آن حضرت به گونه‌ها و ریش مبارکش فرو ریخت و افرادی هم که حضور داشتند گریان شدند.
سپس حضرت صادق علیه السّلام فرمود: ای جعفر! بخدا قسم ملائکه مقرب خدا شعر تو را که در اینجا برای امام حسین گفتی شنیدند و بیشتر از ما گریه کردند.
ای جعفر! خدا الساعه بهشت را بر تو واجب نمود و تو را آمرزید. آنگاه فرمود: ای جعفر! آیا زیادتر از این برای تو بگویم؟
گفت: آری ای مولای من. فرمود: احدی نیست که در باره مصیبت امام‌ حسین شعر بگوید و گریه کند و دیگران را گریان نماید مگر اینکه خدا بهشت را بر او واجب میکند و او را می‌ آمرزد.)[2]

(کمیت) ازجمله کسانی است که در مصیبت ابا عبدالله(ع) شعرسرود و در محضرامام باقر(ع) خواند و امام باقر(ع) بسیار گریستند. و خطاب به کمیت فرمودند:(ای کمیت! اگرسرمایه ای داشتیم در پاداش این شعرت به تو می بخشیدیم؛ اما پاداش تو همان دعایی است که رسول خدا(ص) درباره حسان بن ثابت فرمودند:که همواره به جهت دفاع ازما اهل بیت(ع)مورد تأیید روح القدس خواهی بود.[3]

دعبل خزائی، از جمله افرادی است که درمصیبت امام حسین(ع)در حضور امام رضا(ع) مرثیه ای که سروده بود را خواند، که صدای گریه امام رضا(ع) و اهل بیت آن حضرت بلند شد.[4]

[1]. بحار الأنوار، ج‌44، ص: 282.
[2]. بحار الأنوار، ج‌44، ص: 283.
[3]. مصباح المتهجد، ص713.
[4]. بحارالانوارج45ص257.