نظرتان درباره نشانه های ظهور در زمان ما چیست؟

بحث انتظار، بحث بسیار زیبایی است و همیشه شعفی در دل ها ایجاد می کند. اما باید این احساسات را مورد تامل و بررسی قرار دهیم و مسائلی در این باره مطرح کنیم.

1-انتظار فرج در روایات از افضل اعمال شمرده شده است:
النَّبِیَّ ص قَالَ أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی انْتِظَارُ الْفَرَجِ وَ لَا تَزَالُ شِیعَتُنَا فِی حُزْنٍ حَتَّی یَظْهَرَ وَلَدِیَ الَّذِی بَشَّرَ بِهِ النَّبِیُّ ص یَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً؛[1] بهترین اعمال امت من انتظار فرج است پیوسته شیعیان ما در غم و اندوهند تا موقعی که ظهور کند فرزندم همان کسی که پیامبر اکرم بشارت ظهور او را چنین داده‌ زمین را پر از عدل و داد نماید آن چنان که پر از ظلم و ستم شده است.
ما این روایت را بارها شنیده و نقل کرده ایم. اما چقدر به این دقت کرده ایم که انتظار فرج، از دایره اعمال شمرده شده است؟ آیا ما عملی در انتظار فرج انجام می دهیم؟
حال ما، مانند میزبانی شده است که به جای آماده کردن وسایل پذیرایی و تمییز کردن خانه، فقط به وجد و نشاط آمده که میهمان در راه است!
آیا میزبانی که آماده نباشد، با دیدن مهیمان خوشحال خواهد شد؟  هر چند که قبل از مواجه با حقیقت میزبانی، خشنود و شادمان باشد، با دیدن میهمان، متوجه نقش خودش می شود و آن وقت، جای آن همه خوشحالی را حزن و شرمندگی خواهد گرفت!
ما چقدر خود را صالح کرده ایم، که از آمدن اباصالح به وجد و نشاط بیاییم؟
ظهور برای گستردن عدل در جهان است، و کسانی که به عدل خو نگرفته اند و سختی آن را برای خود هضم نکرده اند، قطعا بعد از ظهور از آن خرسند نخواهند شد!
2- یکی از آفات گسترش موج بشارت ها به ظهور، می تواند این باشد که صبرها و تحمل ها کم شود. و به جای اینکه خود را برای مقابله با شدائد بسیار آماده کنیم، در وضعیتی قرار بگیریم، که هیچ آمادگی ای نداشته و با کمترین سختی ای از پای در بیاییم! آن وقت با دیدن مصائب، و محقق نشدن ظهور، ایمان خود را از دست بدهیم، که اگر ظهوری در کار بود، باید محقق می شد!!! و این خطر جدی است.
3- نشانه های که برای ظهور بیان می شود، هیچ قطعیتی ندارد. و روایات فراوان در تکذیب وقاتون (تعیین کنندگان زمان برای ظهور) برای ما نشانه ای است که هرگز زمان خاصی را برای ظهور حتمی نگیریم:
لَهُ غَیْبَةً یَکْثُرُ أَیَّامُهَا وَ یَطُولُ أَمَدُهَا فَیَنْتَظِرُ خُرُوجَهُ الْمُخْلِصُونَ وَ یُنْکِرُهُ الْمُرْتَابُونَ وَ یَسْتَهْزِئُ بِذِکْرِهِ الْجَاحِدُونَ وَ یَکْذِبُ فِیهِ الْوَقَّاتُونَ وَ یَهْلِکُ فِیهِ الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ یَنْجُو فِیهِ الْمُسْلِمُون‌؛[2] غیبتش بطول خواهد انجامید، و افراد مخلص در انتظار خروج او خواهند بود.  افراد سرگردان غیبت او را انکار خواهند کرد، و منکرین امامت او مسخره‌اش خواهند نمود، کسانی که وقت ظهور او را تعیین میکنند دروغ می‌گویند، افرادی که بخواهند در ظهورش عجله نمایند هلاک میشوند، و اشخاصی که از اهل تسلیم باشند رهائی پیدا خواهند کرد.
 این روایت پیام های روشنی برای ما دارد. و ما را از عجله کردن در امر ظهور، و تعیین وقت برای ظهور نهی می کند! و نجات را فقط برای کسانی می داند که تسلیم امر الهی هستند. و هر زمان که خدای تعالی ظهور را اراده کند، به آن راضی و خشنود خواهند بود.
4- تاریخ صفحه درسی در پیش روی ما گشوده است. و در زمان های زیادی این شور و شعف ظهور به وجود آمده و تبعاتی داشته است که امروزه می تواند برای ما درس باشد. به عنوان نمونه، بعد از جنگ های روس و ایران، توقع ظهور بالا رفت که مجالی برای پیدایش بابیت و بعد از آن بهائیت ایجاد شد! این ها را در جلوی چشم خویش قرار دهیم و مراقب باشیم که با شعار زیبا، به مسیر گمراهی نرویم.

[1]. بحار الأنوار، ج‌50، ص318.
[2]. إعلام الوری بأعلام الهدی، ص: 43.