حسین، خونش را ریخت تا پرچم سرخی در دست های ما باشد، تا بر سینه دشمن بکوبیم. حال ما پرچم سیاه بدست گرفته و بر سینه خود می کوبیم.

حسین، خونش را ریخت تا پرچم سرخی در دست های ما باشد، تا بر سینه دشمن بکوبیم. حال ما پرچم سیاه بدست گرفته و بر سینه خود می کوبیم.

در حال حاضر ما هم پرچم سرخ را دردست داریم وهم به اصطلاح شما پرچم سیاه را,از سوئی با الهام گرفتن از عاشورا پرچم سرخ حسینی(ع)را در دست داریم وبه وسیله آن انقلاب اسلامی را انجام دادیم وندای ضد ظلم واستکبار را در عالم سر داده ایم وهرجا ظالم وطغیانگری هست بر سر آن فریاد می کشیم وبه سینه او می کوبیم وتنها منادی بر قراری عدالت در جهان هستیم,واز سوی دیگر اندوهناک مصائب رقت باری هستیم که بر اهل بیت پیامبر(ص)روا داشته شد.بدیهی است یاد آوری آن همه مصیبت ,قلب هر انسانی را بدرد میآورد وسبب نوحه وشیون می گردد , وهمین نوحه سرائی وسینه زدن ها موجب حفظ روحیه ظلم ستیزی در افراد می گردد وشاهد آن رخداد انقلاب اسلامی وشتاب آن در ماه محرم سال 1357شمسی است که الهام گرفته ازعاشورای حسینی بود واین دلیل بزرگی است بر آنکه اینگونه نوحه سرائیها به چه هدفی صورت می گیرد.
تقسیم بندی تشیع به تشیع سرخ و تشیع سیاه و اصرار بر اینکه همه باید تشیع سرخ و انقلابی داشته باشند و زیر سوال بردن هرگونه خط و مشی غیر انقلابی غیر نظامی وعزاداری اهل بیت (ع) به هیچ وجه با آموزه های اصیل اسلامی و سیره بزرگان اسلام منطبق نمی باشد . حال آن که درک شرایط و مقتضیات زمان و همچنین مطالعه عمیق تاریخی در احوال امامان معصوم(ع) و علماء تشیع و جهت‌گیری و موضع‌گیری‌های مختلف فرهنگی ، تبلیغی ، سیاسی ، اجتماعی و غیره ای که هر کدام از این بزرگواران در دوران حیات پربرکت خود در نوع ارتباط با جامعه عصر خویش و سلاطین و حکومت‌های جور داشته‌اند، نشان می‌دهد که به هیچ وجه نمی‌توان این تقسیم‌بندی را به عنوان الگویی تام تا آخر تاریخ برد و هر دوره‌ای را با آن محک زد.
زیرا ما یک تشیع سرخ و سیاه در داخل امامیه نداریم. این تحلیلی است از زیدیه و امامیه و به نظر اندیشمندان اسلامی، تشیع امامی که در بسیاری مواقع با صبر و شکیبایی به کارهای فرهنگی و زیر بنایی پرداخته و در عین حال در مواقع لزوم ، قاطعانه در مقابل ظالمین و متجاوزین به قیام و جهاد پرداخته است ، از بهترین و کارآمدترین استراتژی برخوردار بوده و می باشد .
اصولاً از منظر تعالیم اسلامی و آموزه های تشیع، برخورد و مقابله با دشمن، تنها منحصر در راهکارهای نظامی نیست، بلکه علاوه بر آن راهکارهای دیگری نظیر اقدامات سیاسی، فرهنگی و ... مورد اهتمام می باشد. و این واقعیتی است که از سیره تبلیغی و مبارزاتی پیامبر اکرم(ص) و امامان عصوم(ع) به خوبی نمایان است.چنانکه امام علی(ع) نیز در برخورد با دشمنان علاوه بر راهکارهای نظامی بر اقدامات سیاسی و فرهنگی و ... تأکید داشتند و حتی در مقاطع زیادی اولویت را به آنان می دادند، نظیر قضیه غصب خلافت، مکاتبه ها و موعظه های ایشان با ناکثین، مارقین و قاسطین و ... .(ر.ک: دانش نامه امام علی(ع) پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، جلد ششم، سیاست، ص 238) همچنین امام حسن(ع) صلح را می‌پذیرد و نه تنها امام حسن(ع) ده سال صبر می‌کند، امام حسین(ع) این انقلابی بزرگ تاریخ هم ده سال صبر می‌کند تا معاویه بمیرد، بعد از شهادت امام حسین، امام سجاد(ع) خیلی وارد سیاست نمی‌شود. اما وارد کارهای فرهنگی و زیربنایی می‌شود. و همچنین امام باقر و امام صادق و سایر ائمه(ع) نیز این روش را ادامه می‌دهند و هکذا بسیاری از علما مانند شیخ مفید محقق حلی، علامه حلی، علامه مجلسی و... که سعی می‌نمایند با نزدیک شدن به حکومت‌هایی که به مذهب شیعه علاقمند می‌باشند، به ترویج و گسترش فرهنگ تشیع پرداخته و از این شرایط استفاده کامل می‌نمایند.
اصولا، ترجیح مبارزه سیاسی و فرهنگی بر مبارزه مسلحانه، یکی از ویژگی های متمایز کننده جریانات شیعی نسبت به دیگر گرایش های استعماری در جهان اسلام است. که این کاملا با تعالیم و آموزه های اسلامی هماهنگ است. چنانکه یکی از اندیشمندان اسلامی در این زمینه می گوید: (جهاد از دیدگاه پیامبر(ص) در شرایطی آخرین راه حل دیپلماسی است که همه راههای صلح شرافتمندانه و مسالمت آمیز عاقلانه بسته شده باشد و این شیوه در دیپلماسی منطبق با قاعده عقلانی دفع افسد به فاسد است، به این معنی که وقتی شرایط بدتری در انتظار است آن را با تحمل ضرر و خسارت کمتری دور می کنیم...) (ر.ک: فقه سیاسی حقوق تعهدات بین المللی و دیپلماسی در اسلام، عباسعلی عمید زنجانی، انتشارات سمت، 1379، ص 365 ؛ اصل منع توسل به زور، سید ابراهیم حسینی، نشر معارف، 1382)
نتیجه آنکه؛ جهاد و مبارزه نظامی با دشمن فی نفسه اصالت نداشته و تنها به عنوان راهکاری اضطراری در مواقعی که سایر راهکارهای غیرنظامی پاسخ گو نباشد. مشروع می باشد، آنچه که همواره اصالت داشته همان کار فرهنگی و زیربنائی برای ارتقای سطح دانش و بینش دینی و سیاسی جامعه در جهت ایجاد جامعه ای بیدار ، آگاه و همیشه در صحنه و تکامل یافته از نظر مادی و معنوی است از این رو عزداری برای زنده نگه داشتن و اقداء به سیره معصومین (ع) به عنوان برترین و متکامل ترین اسوه های حیات بشری ، از جایگاه ویژه ای در هر دو بُعد فرهنگی و انقلابی و جهاد نظامی برخوردار می باشد چنانکه در عصر حاضر به وضوح مشاهده می نمائیم انقلابی ترین افراد و جریانها در مقابل حکومت های استبدادی و استعمار ، کسانی هستند که با زنده نگاه داشتن و برپائی عزادرای معصومین (ع) ، بزرگترین انقلاب تاریخ و حماسه دفاع مقدس در ایران و پیروزی بر جنایتکارترین و مسلح ترین رژیم نظامی یعنی اسرائیل را رقم زده و سرآمد مجاهدین و انقلابیون تاریخ معاصر گردیدند . حضرت امام خمینی (ره) به عنوان انقلابی ترین قرن حاضر در باره اهمیت عزادرای و تأثیر آن بر پویای اسلام و مبارزه با ظلم و استکبار همواره تأکید داشته و می فرمایند :
( [این گفته که] امروز دیگر انقلاب کردیم، روضه دیگر لازم نیست از غلط‌هایی است که تو دهن‌ها انداختند، مثل این است که بگوییم امروز ما انقلاب کردیم دیگر لازم نیست که نماز بخوانیم! انقلاب برای این است، انقلاب کردیم که شعائر اسلام را زنده کنیم، نه انقلاب کردیم که شعائر اسلام را بمیرانیم. زنده نگه داشتن عاشورا یک مسئله بسیار مهم سیاسی عبادی است... ما ملتی هستیم که با همین اشک‌ها سیل جریان می‌دهیم و خرد می‌کنیم سدهایی را که در مقابل اسلام ایستاده است ... همین گریه‌هاست که کارها را پیش برده است، همین اجتماعات است که مردم را بیدار می‌کند ... مجالس سر جای خودش باید باشد و مجالس عزا باید باشد و اهل منبر باید این شهادت امام حسین سلام الله علیه را زنده نگه دارند و ملت باید با همه قدرت این شعائر اسلامی را، خصوصا این را زنده نگه دارند، با زنده نگه داشتن او اسلام زنده می‌شود، (انا من حسین) که روایت شده است که پیغمبر فرموده است، این معنایش این است که حسین مال من است و من هم از او زنده می‌شوم ... این مجالس را حفظ کنید ... اینها اسلام را در قلوب ما زنده نگه می‌دارد ... مجالس عزا را با همان شکوهی که پیشتر انجام می‌گرفت و بیشتر از او حفظ کنید...).(صحیفه نور 13/ 156- 158).
( باید ماه محرم و صفر را زنده نگه داریم به ذکر مصائب اهل بیت علیهم السلام که با ذکر مصائب اهل بیت علیهم السلام زنده مانده است این مذهب تا حالا، با همان وضع سنتی، با همان وضع مرثیه‌خوانی ... ما باید حافظ این سنت‌های اسلامی، حافظ این دسته‌جات مبارک اسلامی، که در روز عاشورا، در محرم و صفر، در مواقع مقتضی به راه می‌افتد تأکید کنیم که بیشتر دنبالش باشند، محرم و صفر است که اسلام را نگه داشته است، فداکاری سیدالشهدا سلام الله علیه است که اسلام را برای ما زنده نگه داشته است... باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنت‌ها را حفظ کنید. ... این خون سیدالشهداست که خون‌های همه ملت‌های اسلامی را به جوش می‌آورد و این دستجات عزیز عاشوراست که مردم را به هیجان می‌آورد و برای حفظ مقاصد اسلامی مهیا می‌کند. در این امر نباید سستی کرد...).(صحیفه نور 15/ 203-204 )
( ما ملتی هستیم که با همین گریه‌ها یک قدرت 2500 ساله را از بین بردیم...).(صحیفه نور 16/ 210) ( اگر قیام حضرت سیدالشهدا سلام الله علیه نبود، امروز هم ما نمی‌توانستیم پیروز شویم، تمام این وحدت کلمه‌ای که مبدأ پیروزی ما شد، برای خاطر این مجالس سوگواری و این مجالس تبلیغ و ترویج اسلام شد ... این محرم را زنده نگه دارید. ما هرچه داریم از این محرم است و از این مجالس ... اگر این مجالس وعظ و خطابه و عزاداری و اجتماعات سوگواری نبود کشور ما پیروز نمی‌شد).(صحیفه نور 17/ 60- 62)
و در وصیتنامه سیاسی الهی خود می فرمایند : (من اکنون به ملت‌های شریف ستمدیده و به ملت عزیز ایران توصیه می‌کنم که ... و از آن جمله مراسم عزاداری ائمه اطهار و به ویژه سید مظلومان و سرور شهیدان حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین صلوات وافر الهی و انبیاء و ملائکه الله و صلحاء بر روح حماسی او باد هیچ گاه غفلت نکنند).(صحیفه نور 21/ 173) (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد رهبری، کد: 17/100104187)