نظام انتخاباتی در آمریکا چگونه است؟
انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا که هر چهار سال یک‌بار و همواره در اولین سه‌شنبه ماه نوامبر برگزار می‌شود، مردم به‌عنوان رأی‌دهندگان اصلی، مستقیماً در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت نمی‌کنند. مردم در روندی که کالج انتخاباتی خوانده می‌شود، کسانی را انتخاب می‌کنند که متعهد شده‌اند به یکی از نامزدها رأی دهند. به‌دلیل چنین سیستمی، یک نامزد ریاست‌جمهوری ممکن است بدون اینکه اکثریت آرای مردم آمریکا را به‌دست آورده باشد، به کاخ سفید راه یابد. انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا به‌صورت کاملاً حزبی است و نامزدها، نمایندگی حزب متبوع خود را برعهده دارند. این انتخابات در چهار مرحله انجام می‌پذیرد که شامل موارد زیر است:
1- انتخابات مقدماتی در انجمن‌های حزبی برای تعیین نامزدها؛ در این مرحله که اولین گام برای ورود به رقابت‌های انتخاباتی است، نامزدها خود را برای شرکت در مبارزات انتخاباتی معرفی می‌کنند و یا از سوی حزب برای این کار در نظر گرفته می‌شوند. در این صورت، طرفداران احزاب باید از میان چندین فرد داوطلب در انتخابات درون‌حزبی، یک نفر را برای شرکت در انتخابات معرفی کنند.
اولین مبارزات انتخاباتی برای برگزیدن نامزد ریاست‌جمهوری، در ماه ژانویه در ایالات آیووا، نیوهمشایر و کارولینای جنوبی شروع می‌شود و محک خوبی برای این است که کدام‌یک از داوطلبان شانس بیشتری برای کاندیداتوری دارند. این مبارزات انتخاباتی ایالتی تا ماه ژوئن طول می‌کشد. تا آن هنگام، یکی از کاندیداها توانسته برای نامزد شدن از جانب حزب، رأی کافی را به دست آورد یا اینکه موفق شده بقیه داوطلبان را از میدان رقابت خارج کند.
2- تشکیل کنوانسیون‌های ملی برای تعیین روش‌های مشترک و معرفی نامزد رسمی هر یک از دو حزب در انتخابات عمومی؛ در اواخر تابستان سال برگزاری انتخابات، کنوانسیون‌های ملی احزاب برپا می‌گردد. تمام گرایش‌ها و تشکل‌های داخلی هر حزب باید در این مجمع شرکت کنند و طی یک دوره یک‌ماهه، هیئت‌های شرکت‌کننده از میان نامزدهای موجود، فرد مورد نظر خود را برای شرکت در مبارزات نهایی معرفی نمایند. از آنجا که نامزدهای انتخاباتی تقریباً همیشه قبل از شروع کنوانسیون معلوم شده‌اند، این گردهمایی در حقیقت بیشتر برای مشهور کردن و شناساندن بیشتر نامزد ریاست‌جمهوری، تعیین پیام حزب و برنامه کار برگزار می‌شود.
3- رقابت دو نامزد رسمی در سراسر کشور برای شش تا هشت ماه: پس از نهایی شدن حضور نامزدها در صحنه انتخابات، این افراد تا روز برپایی انتخابات، با حمایت احزاب و طرفداران، مبارزات وسیع و همه‌جانبه انتخاباتی خود را آغاز می‌کنند. در هفته‌های آخر این رقابت‌ها، رقبای انتخاباتی بیشتر وقت خود را صرف مبارزه در ایالاتی می‌کنند که در تعیین سرنوشت انتخابات نقش بسزایی دارند (ایالت‌هایی از جمله اوهایو، فلوریدا و ویرجینیا). در این ایالات فاصله طرفداران دو حزب کم است و نامزدها تلاش می‌کنند تا بتوانند عده بیشتری را جذب حزب خود کنند.
4- هیئت‌های انتخاباتی: مردم آمریکا به‌طور مستقیم در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت نمی‌کنند. بر اساس قانون اساسی فدرال، رئیس‌جمهور باید از طرف یک کالج یا هیئت انتخاباتی انتخاب گردد. هر ایالت، کالج انتخاباتی خاص خود را دارد هر کالج یا هیئت انتخاباتی که هر کدامشان (الکتور) خوانده می‌شوند، توسط مردم هر ایالت و در انتخابات عمومی برگزیده می‌شوند. رأی این افراد (رأی الکتورال) نامیده می‌شود. تعداد افراد این گروه با مجموع عدد وکلای مجلس نمایندگان هر ایالت (حداقل یکی) به علاوه دو سناتور (در همه ایالت‌ها یکسان) برابر است. این افراد متعهد می‌شوند که در این هیئت انتخاباتی به یکی از نامزدها رأی دهند.
در سیستم انتخابات مبتنی بر الکترال‌کالج، هر نامزدی (دموکرات و جمهوری‌خواه) که در یک ایالت برنده شود، کل آرای هیئت‌های نمایندگی در آن ایالت را از آن خود خواهد کرد. به عبارت دیگر، برنده اکثریت آرای مردم در هر ایالت در انتخابات عمومی، تمام آرای الکترال‌کالج آن ایالت را از آن خود خواهد کرد. هرچند تعداد نمایندگان ایالات در مجلس سنا به‌طور یکسان، دو نفر برای هر ایالت در نظر گرفته شده؛ اما تعداد اعضای مجلس نمایندگان براساس جمعیت هر ایالت است. تعداد هیئت‌های نمایندگی هر ایالت به اندازه مجموع نمایندگان آن ایالت در سنا و مجلس نمایندگان است. تعداد اعضای مجلس نمایندگان آمریکا 435 نفر و تعداد اعضای مجلس سنا 100 نفر است.
یک کاندیدا برای انتخاب شدن به‌عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، باید نصف به‌علاوه یک رأی از 538 رأی هیئت‌های نمایندگی (به تعداد 435 وکیل مجلس نمایندگان، به‌اضافه تعداد 100سناتور، به‌علاوه 3 رأی الکتورال واشنگتن دی‌سی) را به‌دست آورد. بنابراین یک کاندیدا با 270 رأی الکترال‌کالج می‌تواند برنده شود. نکته قابل توجه اینکه، هرگاه هیچ‌یک از نامزدها نتوانند حداقل الکترال‌کالج یعنی 270 الکترال‌کالج را به‌دست آورند، انتخاب رئیس‌جمهور بر عهده کنگره خواهد بود. براساس قانون اساسی، در این حالت، مجلس نمایندگان از طریق رأی‌گیری باید با حداکثر آرا، رئیس‌جمهور را انتخاب کند. در این رأی‌گیری هر ایالت فقط دارای یک حق رأی است. در این حالت، معاون رئیس‌جمهور نیز توسط سنا انتخاب می‌شود و هر سناتور فقط یک حق رأی دارد. در صورتی‌که در جریان رأی‌گیری مجلس نمایندگان، باز هم رئیس‌جمهور مشخص نشود، وظیفه رأی‌گیری برعهده سنا خواهد بود.
بصیرت
