سلام در مورد اداره جلسات کرسی های آزاد اندیشی می خواستم بدونم باید چطور باشه؟ طرح سوال راجع به موضوع از طرف کارشناس باشه یا مخاطب؟

سلام در مورد اداره جلسات کرسی های آزاد اندیشی می خواستم بدونم باید چطور باشه؟ طرح سوال راجع به موضوع از طرف کارشناس باشه یا مخاطب؟

با سلام و احترام خدمت شما , در پاسخ سؤال شما باید بگوییم نحوه اداره جلسات کرسی های آزاد اندیشی ممکن است بر اساس شیوه ها و مدل های مختلف صورت بگیرد که به سه شیوه به عنوان نمونه اشاره می کنیم هر چند به این شیوه ها منحصر نمی باشد .
1. گفتگوی آزاد چارچوب دار: که در آن افراد بر اساس زمان بندی مشخص به گفتگو و اظهار نظر درباره یک موضوع می پردازند و در نهایت جمع بندی و نتیجه گیری خواهد شد .
2. میزگرد و گفتگوی آزاد: که در این روش چند نفر در مورد یک موضوع مشخص گفتگو می کنند و بر محور آن گفتگوی آزاد نیز انجام می شود .
3. مناظره و گفتگوی آزاد: در این روش , موضوعی به مناظره گزارده می شود و علاوه بر آن شرکت کنندگان در جلسه نیز می توانند در مورد موضوع مورد نظر اظهار نظر نمایند .
آنچه درکنار شیوه های برگزاری جلسات از اهمیت بیشتری برخوردار است نحوه اداره جلسات, تنظیم مباحث و موضوعات و برقراری نظم جلسات است تا از خطوط اصلی بحث خارج نشود .
ماهیت جلسات کرسیهای آزاد اندیشی به گونه ای است که طرح سؤال هم می تواند از سوی کارشناسان صورت بگیرد هم از سوی مخاطبان .
در اینجا به مهمترین بایسته های کرسی های آزاد اندیشی از نظر مقام معظم رهبری اشاره می کنیم .
1. ضرورت طرح علمی و اصولی نظریه های مختلف :(یکی از وظایف نظام جمهوری اسلامی، حمایت صریح از برخورد افکار به شکل سالم است. این‌کار، ظرف و مجرا لازم دارد و این مجرا بایستی به وسیله خودِ دوستان دانشگاهی و حوزوی در بخشهای مختلف تنظیم شود. آنها باید این مجرا را درست کنند و امکان بدهند. امروز متأسّفانه فضا طوری است – چون این کارها را نکرده‌ایم – که اگر کسی بیاید نه لزوماً یک نظریه نو، بلکه یک بدعت، یک سنّت‌شکنی یا یک لگدکوبی به یک مرز را سرِ چوب کرده و بلند کند و هیاهو راه بیندازد، می‌تواند عدّه‌ای را به‌صورت عوام‌فریبانه دور خود جمع کند. مخالف او هم با همان روش با او برخورد می‌کند و بنا می‌کند به محکوم کردن او از یک موضع طرد و لعن. شاید اصلِ محکوم کردن درست باشد؛ اما خیلی از اوقات شیوه‌اش درست نیست. گاهی هم می‌بینیم که کارهای خوبی در این زمینه انجام می‌شود. البته هر دو کار، غلط است؛ چون اگر آن نظریه یک نظریه نو است، اوّل باید در یک مجمع تخصّصی مطرح شود، هیأت منصفه مورد قبولی علمی بودن آن را تأیید کند که بر پایه‌های علمی استوار است و مثلاً حرّافی و لفّاظی و عوام‌فریبی و جنجال‌سازی نیست . اوّل باید این را مشخّص کنند. بعد از آن‌که معلوم شد ارزش علمی دارد، مورد نقّادی قرار گیرد و حقّ و ناحق بودن، اشکال کردن بر موارد آن و تثبیت یا رد کردن پایه‌هایش آغاز شود. این معنا در دانشگاهها در همه زمینه‌های علمی حتّی علوم محض، علوم پایه، علوم طبیعی و علوم انسانی جاری است و در زمینه‌های فرهنگی و اعتقادی و معارف و علوم حوزوی هم جاری است. این کارها باید بشود. حوزه و دانشگاه این کارها را باید بکنند. شما جمعی هستید که می‌توانید در این مجموعه کار، نقش ایفا کنید و حقیقتاً ما به آن احتیاج داریم.) (بیانات مقام معظم رهبری در دیدار اعضای انجمن اهل قلم , 7/11/81 )
2. میدان دادن به دانشجویان :(یکی دیگر از کارهائی که باید در زمینه‌ی مسائل گوناگون اجتماعی و سیاسی و علمی انجام بگیرد، میدان دادن به دانشجوست برای اظهارنظر. از اظهار نظر هیچ نباید بیمناک بود. این کرسی‌های آزاداندیشی که ما گفتیم، در دانشگاه ها باید تحقق پیدا کند و باید تشکیل بشود. اگر چنانچه بحث‌های مهم تخصصی در زمینه‌ی سیاسی، در زمینه‌های اجتماعی، در زمینه‌های گوناگون حتّی فکری و مذهبی، در محیط‌های سالمی بین صاحبان توان و قدرتِ بحث مطرح بشود، مطمئناً ضایعاتی که از کشاندن این بحثها به محیطهای عمومی و اجتماعی ممکن است پیش بیاید، دیگر پیش نخواهد آمد. وقتی که با عامه‌ی مردم، افراد مواجه می‌شوند، همه نمی‌توانند خودشان را حفظ کنند. مواجهه‌ی با عامه‌ی مردم، انسان ها را دچار انحراف ها و انحطاط ها و لغزش‌های زیادی می‌کند که متأسفانه ما شاهد بودیم. خیلی از افرادی که شما می‌بینید در مواجهه‌ی با عامه‌ی مردم یک حرفی می‌زنند، یک چیزی می‌گویند، در اعماق دلشان ای بسا خیلی اعتقادی هم ندارند. به تعبیر بعضی‌ها جوگیر می‌شوند؛ این خیلی چیز بدی است. اگر در محیط‌های خاص، محیط‌های آزاداندیشی و آزادفکری، این مسائل مطرح بشود – مسائل تخصصی، مسائل فکری، مسائل چالش‌برانگیز – مطمئناً ضایعات کمتر پیش خواهد آمد. (دیدار با اساتید دانشگاه ها 8/6/1388)
3. ضرورت مدیریت آزاد اندیشی : (مسئله‌ی آزاداندیشی‌ای که ما گفتیم، ناظر به این است. باید راه آزاد اندیشی و نوآوری و تحول را باز گذاشت، منتها آن را مدیریت کرد تا به ساختارشکنی و شالوده‌شکنی و بر هم زدن پایه‌های هویت ملی نینجامد. این کار، مدیریت صحیح لازم دارد. چه کسی باید مدیریت کند؟ نگاهها فوراً می‌رود به سمت دولت و وزارت علوم و…؛ نه، مدیریتش با نخبگان است؛ با خود شماست؛ با اساتید فعال، دانشجوی فعال و مجموعه‌های فعال دانشجویی. حواستان جمع باشد! دنبال حرف نو و پیدا کردن حرف نو حرکت کنید؛ اما مراقب باشید که این حرف نو در کدام جهت دارد حرکت می‌کند؛ در جهت تخریب یا در جهت ترمیم و تکمیل؛ اینها با هم تفاوت دارد. این وظیفه‌ای است به عهده‌ی خود شماها. امثال بنده که مسئول هستیم؛ البته مسئولیت هایی داریم و شکی نیست در این زمینه‌ها؛ اما کار، کارِ خود شماهاست. گمان نکنید که نهضت آزاداندیشی و حرکت تحول و شجاعت در کارهای گوناگون را، به جای شما که دانشجو هستید یا محقق هستید یا استاد هستید، ممکن است مسئولان دولتی یا بنده بیاییم انجام بدهیم؛ نه، من نقشم این است که بیایم بگویم این کار را خوب است بکنیم. نهضت نرم‌افزاری و جنبش نرم‌افزاری و نهضت تولید علم را ما مطرح کردیم؛ الان حدود ده سال می‌گذرد و امروز یک غوغایی راه افتاده است. چه کسی این را راه انداخته؟ من که یک کلمه بیشتر نگفتم. این کار را شما کردید؛ محقق ما، جوان ما و استاد ما؛ تحول از این قبیل است.)(بیانات دانشگاه سمنان,18/8/85)
4. کرسیهای آزادی اندیشی عامل پیشرفت کشور :(شما کرسی آزاد فکری سیاسی را، کرسی آزاد فکری معرفتی را تو همین دانشگاه تهران، تو همین دانشگاه شریف، تو همین دانشگاه امیرکبیر به وجود بیاورید. چند نفر دانشجو بروند، آنجا حرفشان را بزنند، حرف همدیگر را نقد کنند، با همدیگر مجادله کنند. حق، آنجا خودش را نمایان خواهد کرد. حق اینجوری نمایان نمی شود که کسی یک انتقادی را پرتاب بکند. اینجوری که حق درست فهمیده نمی شود. ایجاد فضای آشفته‌ی ذهنی با لفاظی‌ها هیچ کمکی به پیشرفت کشور نمیکند. شما تجربه‌ی این پدر پیرتان را در این زمینه داشته باشید. آنی که کمک میکند به پیشرفت کشور، آزادی واقعیِ فکرهاست؛ یعنی آزادانه فکر کردن، آزادانه مطرح کردن، از هو و جنجال نترسیدن، به تشویق و تحریض این و آن هم نگاه نکردن. یک وقت شما یک حرفی میزنید، ناگهان می‌بینید همه‌ی ناظران سیاسی جهان که وجودشان انباشته‌ی از پلیدی و خباثت است، برای شما کف میزنند. به این تشویق نشوید. به قول رائج بین جوان ها، جوگیر نشوید. بحث درست بکنید، بحث منطقی بکنید. سخنی را بشنوید، سخنی را بگوئید؛ بعد بنشینید فکر کنید. این همان دستور قرآن است. (فبشّر عباد. الّذین یستمعون القول فیتّبعون احسنه). سخن را باید شنفت، بهترین را انتخاب کرد. والّا فضای جنجال درست کردن، همین میشود که دیدید. جنجالِ قبل از انتخابات، بعد از انتخابات، انعکاسش میشود. (بیانات در جلسه با نخبگان)
5. کرسیهای آزادی اندیشی زمینه ساز بالندگی علمی و فکری :(نباید از (آزادی) ترسید و از (مناظره) گریخت و (نقد و انتقاد) را به کالای قاچاق و یا امری تشریفاتی، تبدیل کرد چنانچه نباید بجای مناظره، به (جدال و مراء)، گرفتار آمد و بجای آزادی، به دام هتاکی و مسئولیت گریزی لغزید. آن روز که سهم (آزادی)، سهم (اخلاق) و سهم (منطق)، همه یکجا و در کنار یکدیگر اداء شود، آغاز روند خلاقیت علمی و تفکر بالنده دینی در این جامعه است و کلید جنبش (تولید نرم افزار علمی و دینی) در کلیه علوم و معارف دانشگاهی و حوزوی زده شده است. بی‌شک آزادیخواهی و مطالبه فرصتی برای اندیشیدن و برای بیان اندیشه توأم با رعایت (ادب استفاده از آزادی)، یک مطالبه اسلامی است و (آزادی تفکر، قلم و بیان)، نه یک شعار تبلیغاتی بلکه از اهداف اصلی انقلاب اسلامی است. )(پاسخ به نامه جمعی از دانش آموختگان و پژوهشگران حوزه علمیه در مورد کرسی‌های نظریه‌پردازی ,16/11/81)
برای آشنایی با مباحث پیرامون کرسی های آزاد اندیشی به پایگاه مرجع جامع و تخصصی کرسیهای آزادفکری,azadfekri.ir مراجعه شود .