گفته می شود موسیقی انسان را غافل می کند، بسیاری از امور روزمره نظیر انواع بازی ها و فیلم ها نیز این چنین هستند؛ پس چرا اینها حرام نیست؟
باید دانست لهو انواعی دارد که مهم‌ترین آنها عبارت است از:
1. مشغول شدن انسان به امور غیر مهم و بی معنا و بیهوده؛ مانند بازی با تسبیح، بازی با محاسن صورت و برخی از اموری که هیچ فایده عقلایی در بر ندارد.
2. مشغول شدن به اموری که اوقات فراغت را پر می کند و دارای فایده عقلایی است؛ چنان که حضرت علی(علیه السلام) از پیامبراسلام(صلی الله علیه وآله) نقل می کند: (نِعْمَ اللهوُ المِغْزَلُ لِلْمَرأة الصالِحَةِ)؛ (بافندگی لهو و سرگرمی زن صالح است). وسائل الشیعه، ج 6، ص 185. بسیاری از بازی هایی که در این عصر رایج بوده و دارای هدف و منفعت عقلایی است، از مصادیق این قسم به شمار می رود.
3. مشغول شدن به اموری که باعث طرب و شادی نفسانی و خارج شدن از حد اعتدال می گردد؛ مانند غنا و نواختن موسیقی.
در متون دینی، هیچ گاه لهو به صورت فراگیر و مطلق حرام نبوده؛ بلکه نوع خاصی از آن مورد مذمت و حرمت قرار گرفته است. (لهو حرام) آن است که شارع مقدس به طور جزئی و مشخص، به آن تصریح کرده و مورد نهی و سرزنش خود قرار داده است، مانند نواختن موسیقی و استماع آن. فاضل لنکرانی، جامع المسائل، ج 1، س 1009؛ اکبر ایرانی، بررسی مبانی موسیقی، ص 76؛ علی حسینی، الموسیقی، ص 143-152؛ سید ابوالقاسم خوئی، مصباح الفقاهه، ج 1، ص 423.
آیةاللَّه بروجردی می فرماید: حرمت برخی انواع لهو هر چند قطعی است؛ ولی نمی توان آن را به همه اقسام آن سرایت داد. لهو حرام آن است که انسان را از حد اعتدال و طبیعی خود بیرون آورد و باعث کاهش یا سلب جدیت عقل شود؛ مانند برخی آهنگ های موسیقی که هر کس بشنود، او را در حرکات و رفتار بی اختیار می سازد (هر چند از عاقل ترین انسان ها باشد). البدر الزاهر فی صلوة الجمله والمسافر، ص 234.شبیه این سخن از آیةاللَّه وحید خراسانی نیز نقل شده است. سید محمد تقی حسینی، غنا در آیینه شفاف اهل بیت، ص 9 و 78. (احکام موسیقی، سید مجتبی حسینی، کد: 5/500022)
