اگه بخواهید آدمی رو از پوچی در بیارین چی کار می کنید؟
پوچ‌گرایی علل و عوامل مختلفی دارد که اهم آنها عبارت است از:
1- نداشتن فلسفه درست و اساسی در زندگی،
2- فقدان ایده‌آل و آرمان عالی و معنوی،
3- مسائل تربیتی و خانوادگی،
4- ناکامی و شکست در خواسته‌ها،
5- تعارضات داخلی و ناتوانی در حل آنها،
6- بحران هویت.
این مشکل کم و بیش در برخی از جوانان وجود دارد. جوانانی که در پی اهداف و آرمان‌های بلند و ارزشمندی هستند با مشکل مضاعفی رو به رو می‌شوند. زیرا علاوه بر مشکلات روحی ناشی از دوران جوانی و محرومیت‌ها و فشارهای دوران تحصیل از این که بین وضع موجود و آرمان مطلوبشان فاصله زیادی احساس می‌کنند. رنج جانکاهی آنان را می‌آزارد. در عین حال باید دانست که زندگی مجموعه‌ای از شادی و رنج کامروایی و ناکامی تلخی و شیرینی و خلاصه میدان جنگی است که هرکس در آن سهمی از پیروزی و شکست دارد: (زندگی جنگ است جانا بهر جنگ آماده شو). آری همه اینها به انحای گوناگون در زندگی هر فرد وجود دارد و در ایام جوانی و تحصیلی این فشارها شدیدتر است اما چه باید کرد؟ نکته مهم و اساسی نحوه برخورد انسان با این مسائل است.
در این رابطه دو گونه برخورد می‌توان داشت:
1- واکنش انفعالی؛ در برخورد انفعالی انسان همواره مشکلات را بزرگ می‌بیند. در اکثر صحنه‌ها خود را شکست خورده می‌پندارد. علی‌رغم این که از خود انتظاراتی بیش از حد دارد در گشودن راه و گام نهادن به سوی هدف خود را ناتوان می‌بیند. امکانات، توانمندی‌ها و موفقیت‌های خویش را فراموش می‌کند. کم کم احساس یأس، ضعف و سستی در او فزونی گرفته و خود را بیمار می‌پندارد.
2- واکنش فعال؛ در برخورد فعال انسان به مقایسه معقول و منطقی بین خواسته‌ها و توانمندی‌ها و شکست‌ها و پیروزی‌ها می‌پردازد. توقع از خویش را با واقعیات و توانایی‌های فردی و شرایط محیطی و اجتماعی تنظیم می‌کند و با جدیت نشاط و روحیه بالا به فعالیت و تلاش می‌پردازد.
رعایت توصیه‌های زیر در این زمینه مفید خواهد بود:
1- همواره به آرمان‌های دست نیافتنی نیندیشید بلکه موفقیت‌های خود را نیز در نظر گیرید.
2- خواست‌ها و تمایلات خود را در سطح توانایی‌ها تنزل دهید.
3- نشاط خود را همواره حفظ کنید و هرگز خود را مریض و ضعیف به حساب نیاورید. برای حفظ نشاط همه روزه ورزش کنید.
4- مشکلات را عادی بدانید و به همان اندازه آنها را بپذیرید که کامیابی‌ها را پذیرا هستید.
5- برای رشد معنویت باید برای خود برنامه‌ریزی کنید. البته برنامه سنگین نریزید بلکه اندک ولی در اجرای آن مداومت و جدیت داشته باشید.
6- برای شرکت در فعالیت‌های فرهنگی هر قدر می‌توانید تلاش کنید هر چند بسیار اندک و اگر اصلا نمی‌توانید در فرصت‌های دیگر این کار را انجام دهید.
7- همواره از خداوند در همه امور مدد جویید و نسبت به آنچه او مقدر می‌فرماید راضی باشید.
بنابراین احساس پوچی گاهی ناشی از برخی ناکارها مثل احساس در جازدن و یا دور شدن از مقام های معنوی باشد. ولی چنین احساس هایی گاهی خلاف واقع است و یا آرزوهای معنوی فرد بالاتر از آن است که الآن به آن رسیده است. در این گونه موارد باید با رحمت الهی و لطف خاص خداوند امیدوار بود و از خداوند کمک گرفت. چنین احساسی موجب به جای اینکه حرکت معنوی و تلاش عبادی خود را کاهش دهید باید حرکت آفرین باشد و فرصت های از دست داده را جبران کنید. زیرا یأس و ناامیدی از رحمت الهی آن هم رحمت واسعه اش خود نوعی گناه است زیرا خداوند می فرماید: یأس و نومیدی از خداوند گناه است. پس با تجدید نظر و بلند کردن همت و تلاش مضاعف و امید به رحمت الهی، به احساس پوچی پایان دهید. بدون تردید نیازمند یک برنامه منظم معنوی و اخلاقی است که در متن بالا بر آن اشاره شد.
