در کتب عرفانی و فلسفی قوس نزول و صعود مطرح می‌شود. توضیح فرمایید که مراد چیست؟ و چه فرقی با هم دارند؟

حقیقت هستی دارای دو طرف است. از یک طرف به فعلیت محض و کمال مطلق می‌رسد و از طرف دیگر به قوه محض و پذیرش صرف منتهی می‌گردد و فاصله بین این دو طرف را مراحل متوسط وجود تشکیل می‌دهد. نور وجود از مبدء وجود به مرحله قوه محض نمی‌رسد مگر از طریق مرور و عبور از جمیع مراحل متوسط وجود که آنرا "قوس نزول" می‌خوانند. چنان که وجود در مراحل استکمال ازمقام پذیرش صرف (هیولی) به مقام قرب واجب الوجود نمی‌رسد مگر از طریق مرور و عبور از جمیع مراحل متوسطه وجود که آنرا "قوس صعود" می‌خوانند. از این رو، سیر حقیقت وجود را به دایره‌ای که مشتمل بر دو قوس نزول و صعود است تشبیه کرده‌اند. از دیدگاه عرفان در قوس نزول، انسان تمام مراتب به ودیعت گرفته را تا نشأه عنصری همراه خود می‌آورد و از آن پس در قوس صعود همه آنچه را که در قوس نزول گرفته است شکوفا می‌نماید و به نهایت درجه‌ی کمال خویش می‌رسد و با رسیدن به ثبات و قرار، دایره‌ی وجود تتمیم می‌گردد و از تمام حدود و تعینات وارسته می‌گردد. چنان که پیامبر عظیم الشأن اسلام صلی الله علیه وآله به این مقام شامخ نایل آمده و قرآن کریم از آن خبر داده است. "... ثم دنی فتدلی فکان قاب قوسین اوادنی": سپس نزدیک‌تر و نزدیک‌تر شد تا آن که فاصله‌ی او به اندازه‌ی فاصله دو کمان یا کمتر بود.