1. از نظر اندیشمندان اسلامی یک عشق حقیقی بیشتر در عالم وجود ندارد و آن عشق به خدا است و سایر عشق‌ها، عشق کاذب یا غیر حقیقی یا مجازی هستند و بلکه اطلاق عشق بر غیر خدا صحیح نیست؛ چون آنها شوق هستند، نه عشق. خصوصیت آنها این است که انسان تا آن معشوق‌ها را ندارد به آنها علاقه و عشق دارد، ولی پس از وصول کمکم علاقه نسبت به آنها کم شده و از بین می‌رود، در حالی که عشق حقیقی آن است که پس از وصول نه تنها کم نمی‌شود، بلکه زیادتر هم می‌گردد.
2. عشق مجازی به سالک عارف برای تلطیف روح، کمک می‌رساند؛ زیرا عاشق همواره متوجه معشوق است و سعی در به دست آوردن دل او دارد و حاضر است برای رضای او از همه چیز دست بکشد.
3. عشق مجازی انسان را از علایق و دلبستگی‌های این جهان آزاد کرده و تمام هموم و خواسته‌های او را در یک جهت متمرکز می‌کند، و همین کار باعث می‌شود که توجه او به معشوق حقیقی، نسبت به دیگران آسان‌تر باشد؛ زیرا دیگران باید از هزاران خواسته و هدف دست بردارند، اما او از همه دست کشیده و فقط باید از یک مورد دل برکند تا به آستان معشوق حقیقی برسد.
4. بعضی استعداد این‌که مستقیماً عشق الهی در وجودشان شعله‌ور شود ندارند، ولی در اثر ابتلا به عشق مجازی و ارضا نشدن بعد از وصول متوجه عشق حقیقی می‌شوند و می‌فهمند که تنها معشوق لایق به عشقشان و تنها موجود سزاوار محبت خداست.
5. علمای اسلام در مورد عشق مجازی اکثراً اظهار نظر قطعی نکرده‌اند. البته عرفا و صوفیان عموماً طرفدار عشق مجازی هستند، ولی عده‌ای از فقها و متکلمین شدیداً با عشق مجازی مخالفت کرده و آن‌را نوعی انحراف از عشق حقیقی، بلکه انحراف از دین برمی‌شمارند. و اصولاً اطلاق واژه «معشوق» را بر خدا صحیح نمی‌دانند و کلّاً آثار منظوم صوفیان در مورد عشق را ناشی از تمایلات جنسی یا شکست در عشق‌های مادی می‌دانند.
