نام این فرقه، اکنکار ( Eckankar ) و که پال توئیچل در 1965 آن را پایه گذاری کرد. برخی در منبع تعالیم وی تردید کردند ولی او مدعی شد که منبع تعالیمش از شهود است که طی آن تعالیم را از «سلسله اساتید اک » به عنوان استاد زنده اک به دست آورده است . عقاید اصلی: 1. اکنکار را عقیده بر آن است که سوگماند با روح یا توازی افراد از طریق صوت یا نور ارتباط برقرار می کند. هدف اصلی چلا (دانشجوی اک ) رسیدن به خودشناسی و در نهایت شناخت خداست . وقتی شناخت خدا حاصل شد، آن گاه چلا همکار حقیقی خدا خواهد شد. 2. خودشناسی و خداشناسی، هر دو از راه طی الارض (همزمان در دو مکان بودن ) یا آن چه امروزه از سوی اکیست ها «سفر روح » نامیده می شود، حاصل می گردد. 3. اکنکار را دینی می دانند که به طور دایم در حال تغییر و تحول است ، و همین موجب می شود که اکیست ها اتکای شدیدی بر رهبران دینی خویش داشته باشند. 4. اکیست ها نیز مانند بوداییان و هندوها، به کرمه یا عقیده بدهی روحانی به گذشته باور دارند. هدف هر فرد، رهایی از بدهی کرمه در زندگانی گذشته و یکی شدن با خداست . 5. تمرین دیگر، عبارت است از تمرکز روی نور و صوت یا چیزی که به شکل روحانی ماهانتا معروف است .بیش از یکصد تمرین روحانی گوناگون در اکنکار هست که از جمله آن، خواندن « HV » است و عقیده بر این است که این واژه نام قدیمی خداست و... . در نقد این فرقه توجه به این نکته از اهمیت برخوردار است که برای اطمینان از تعالیم هر دین و آئینی باید تعالیم و قضایای مطرح آن را با معیار عقل و سخن معصومان سنجید. این فرقه ازسویی از دیدگاه بزرگان دین شناس، یک مسلک مسروقه است. و از سویی دیگر رهبران این گروه از جایگاه عصمت برخوردار نبودند و چه بسا همه این امور زایده خیالات شان بوده باشد. با نگاهی به عقایدی که در این مختصر عرضه شد به این نتیجه خواهیم رسید که برخی از این عقاید هیچگونه سنخیتی با تعالیم وحی و معصومان ندارند و از اساس بی اعتبار هستند.
