چرا شیعه سعی دارد که میان آیات مربوط به اصحاب گرامی رسول خدا و آیات در باره منافقان خلط کند؟ و بگوید که منافقین جزو صحابه پیامبر بودند در حالی که تمام صحابه ای که با یا ایها الذین آمنوا مورد خطاب قرار گرفته اند از منافقین محسوب نمی شوند.
منافقین در همان یکی دو سال صدر اسلام شناخته شدند و آیاتی که بعدها نازل شده همه مهاجران و انصار را مورد تائید قرار می دهند.

ادعا شده است که شیعه شأن صحابه را کوچک می شمارد در حالی که این تهمتی بیش نیست؛ زیرا شیعه به پیروی از پیامبر (ص) و ائمه (ع) اکثر صحابه را بزرگ و محترم می شمارد. آنچه شیعه معتقد است این است که نمی توان همه اصحاب پیامبر (ع) را عادل دانست زیرا اولا: با مراجعه به آیات قرآن در می یابیم که اصحاب از درجات گوناگونی برخوردار بودند و نمی توانیم به عدالت جمیع صحابه حکم دهیم؛ زیرا این آیات صراحت دارند که در بین اصحاب کذابین (دروغگویان)، منافقین، عصاة (گناهکاران) ، مجادلین با رسول اللّه (ص) در امر قتال، متثاقلین از قتال و کارهین از خروج با آن حضرت (گروهی از مؤمنین که کراهت داشتند پیامبر را در جنگ همراهی کنند و در این راه، سستی به خرج می دادند)، منکرین بر آن حضرت (ص) ...، وجود داشتند. علاوه تاریخ گزارش می دهد که از بین صحابه، افرادی بودند که مرتکب زنا شده اند همانند ولید و مغیره و برخی دیگر نیز از قاسطین و ناکثین و مارقین بودند و... .
از آنچه بیان شد روشن گردید که آنچه شیعه نفی می کند عدالت جمیع صحابه است نه این که نفاق به معنای اصطلاحی را برای آنان اثبات نماید.
توجه به این نکته هم مهم است که آنچه در سؤال به عنوان مبنای استدلال ذکر گردیده نیز نمی تواند مورد قبول باشد؛ زیرا اولا: رسول خدا (ص) در اواخر عمرشان بارها از آنانی که در کنارشان بوده اند، ترسیده است. یقیناً این خوف از کفار نبوده است. ثانیا: ادعا شده است که منافقین در همان یکی دو سال صدر اسلام شناخته شدند در حالی که آیاتی شهادت می دهد، منافقین ناشناخته ای از اصحاب حتی بعد از یکی دو سال صدر اسلام، وجود داشته اند.