حکم عقل درباره لزوم داشتن سوء ظن یا حسن ظن نسبت به انسان‌ها چیست؟ و تفاوت حسن ظن با خودفریبی چیست؟ چگونه می توانیم این دو را از هم تفکیک کنیم؟ و چرا ما نسبت به حوادث صدر اسلام و نسبت به بعضی از صحابه رسول خدا(ص) حسن ظنّ نداریم؟ پیامبر(ص) فرموده است: (فعل برادرت را بر بهترین وجه حمل کن) و همان‌طور درباره اسامه بن زید خوانده‌ایم که پیامبر وقتی وی کسی را به قتل رساند فرمود: (مگر شما از دلش خبر داشتی؟) حال چرا ما نسبت به فعل ابوبکر و عمر زمانی که پیامبر کاغذی برای نوشتن وصیت‌نامه خواستند و آنان امتناع کردند، حسن ظن نداریم؟

«ظنّ» به احتمال قوی گفته می‌شود. حسن ظن (گمان نیک داشتن) یکی از صفات مؤمنان است، و در قرآن و روایات  به حسن ظن امر و از سوء ظن نهی شده است.
موارد عدم مقبولیت حسن ظن عبارت است از: 1. وجود علم و یقین. 2. غلبه و استیلاء فساد. 3. موارد و موقعیت‌های خاص.
مسائل مربوط به ارتحال پیامبر اسلام(ص) و جانشینی بعد از ایشان از مسائل بسیار کلیدی و مهمی است که در سرنوشت دنیوی و اخروی انسان تأثیرگذار است، انسان در چنین مسئله مهمی نباید ظن را دخالت دهد تا چه رسد به این‌که حسن ظن هم داشته باشد!