جملۀ "أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء" در قرآن سورۀ نمل آیۀ 62 آمده است که می فرماید: یا کسی که دعای مضطرّ را اجابت می‌کند و گرفتاری را برطرف میسازد. اگرچه خداوند دعای همه را -هر گاه شرائطش مهیا باشد- اجابت می‌کند ولی در آیه روی عنوان "مضطرّ" تکیه شده است، به این دلیل که یکی از شرائط اجابت دعا آن است که انسان چشم از عالم اسباب به کلی بردارد و تمام قلب و روحش را در اختیار خدا قرار دهد، همه چیز را از آن او بداند و حل هر مشکلی را به دست او ببیند، و این درک در حال اضطرار دست میدهد. اگرچه چنین حالتی برای افرادی در غیر حالت اضطرار نیز وجود دارد، اما عموم افراد این گونه نیستند. آری اگر انسان به این مرحله برسد مهم ترین شرط اجابت دعا را فراهم ساخته است.
