احکام و دستورات دین اسلام در دو حوزه قابل اجرا است . برخی از آنها در محدوده اعمال فردی و برخی دیگر در حوزه مسائل اجتماعی است. اعمال فردی در هر جامعه ای قابل انجام است؛ یعنی اگر مسلمانی خواست احکام و دستورات اسلامی را در بعد فردی و شخصی انجام دهد؛ مانند نماز، روزه و...، اگر چه جامعه گرفتار ناهنجاری باشد، این ناهنجاری ها نمی تواند تهدیدی جدی برای اعمال فردی انسان باشد. اما یک سری از دستورات اسلام جنبه اجتماعی دارد و به نوعی در محیط اجتماع قابل اجرا است، و از آن جا که انسان موجود اجتماعی است و سر و کارش با اجتماع است، به ناچار باید در جامعه حضور داشته باشد و نیازهای خود را در جامعه جست و جو کند. در این بعد از وظایف نیز تا جایی که انسان توان دارد و می تواند از هنجارها دفاع کند و در مقابل ناهنجاری ها بایستد وظیفه دارد که از باب امر به معروف و نهی از منکر و مسئولیت در مقابل اجتماع ، این کار را انجام دهد، و اگر به جایی رسید که رفتارهایش نمی تواند مفید باشد او به وظیفه خویش عمل کرده. گفتنی است که اگر زندگی انسان مؤمن در جامعه این چنینی به سرنوشت جامعه گره خورده و به نحوی درگیر کارهای این چنینی است باید به مقدار حداقل خود را درگیر کند.
