چرا هنگام خواندن کلمه بسم الله همزه (اسم) حذف می شود؟

بسم الله الرحمن الرحیم مشهور به بَسمَلَه یا تَسمِیه به معنای خواندن نام خدا و ذکر «الله» است. این عبارت ۱۱۴ بار در قرآن تکرار شده است. در ابتدای سوره‌های قرآن به استثنای سوره برائت آمده است و در سوره نمل دوبار، یکبار در ابتدا و یکبار در آیه ۲۶ ذکر شده است. در فضیلت و منزلت بسمله روایات زیادی است و آغاز کردن کارها با آن مورد تأکید است. در اینکه بسمله بخشی از سوره‌های قرآن است، اختلاف است. این اختلاف بر قرائت آن در نماز نیز اثرگذار است. بسمله در ادبیات و هنر اسلامی نیز مورد توجه قرار گرفته است.

واژه همزه ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: قرآن• سوره همزه، یکصد و چهارمین سوره قرآن کریمادبیات• همزه (حرف)، شکلی از ملحقات حرف «الف» (صامت) در الفبای فارسی• اسقاط همزه، عدم تلفظ یکی از دو همزه• تخفیف همزه، تسهیل در ادای همزه

به انداختن و اسقاط حرفى از یک کلمه یا کلمه‌اى از یک جمله حَذف گفته می‌شود که از آن در حوزه زبان‌شناسی و علوم ادبی بحث می‌شود و نیز به معناى نخست، در باب صلات فقه سخن گفته‌اند.

واژه اسم ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • اسم (ادبیات عرب)، یکی‌ از اقسام‌ سه‌گانه کلمه‌ (اسم‌، فعل‌ و حرف‌) بوده و از اصطلاحات به‌کار رفته در علم منطق و ادبیات عرب• اسم (فقه)، به‌معنای نام و عنوان و دارای کاربرد در علم فقه، در ابواب طهارت، نکاح، طلاق و یمین

أعْیانُ الشّیعة، کتابی در معرفی ائمه و عالمان شیعه به زبان عربی، اثر سید محسن امین (درگذشته ۱۳۷۱ق)، عالم دینی و شرح‌حال‌نگار شیعه. بخشی از کتاب، درباره زندگانی امامان شیعه است. پس از درگذشت نویسنده، پسرش سید حسن امین، کتاب مستدرک اعیان الشیعه را در تکمیل آن نوشت. بخش زندگانی دوازده امام، به زبان فارسی با عنوان «سیره معصومان» ترجمه شده است.

احمد بن محمد ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • احمد بن محمد برقانی، بَرْقانی، ابوبکر احمد بن محمد بن احمد بن غالب، محدّث، نحوی، و فقیه مکتب شافعی• احمد بن محمد برقی، بَرقی، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد، محدّث، مورّخ و مؤلف، امامی قرن سوم• احمد بن محمد اردبیلی، از علمای بزرگ شیعه در عصر صفوی• احمد بن محمد بانویه، بانویه، ابو جعفر احمد بن محمد بن لیث بن فَرقَد بن سُلَیْم بن ماهان، متولد ۱۶ شعبان ۲۹۳، دانشمند و حکیم و فرمانروای سیستان• احمد بن محمد برزلی، بُرزُلی، ابوالقاسم بن احمد بن محمد، نویسنده مالکی است، از قبیله بنوبِرزالَه (بُرزُلَه)• احمد بن محمد بزنطی، احمد بن محمّد بَزَنطی یک از راویان و محدثان مورد اعتماد سه امام همام و از اصحاب اجماع• احمد بن‌ محمد بزی، بَزّی‌، ابوالحسن‌ احمد بن‌ محمد بن‌ ابی‌ بَزّه‌ ۷۰-۵۰ق‌/۸۶- ۶۴م‌، راوی‌ اول‌ قرائت‌ ابن‌ کثیر مکی‌ از قرّاء سبعه‌ و شیخ‌ القراء مکه معظمه‌• احمد بن محمد بن احمد غافقی، از چهره‌های سرشناس و بزرگان اندلس• احمد بن محمد بن عقیل، یکی از شهدای کربلا• احمد بن محمد بن علی الفیومی المقری، از لغویون مصر• احمد بن محمد بن عیسی اشعری، از راویان بزرگ شیعه در قرن سوم هجری و از یاران ائمه (علیهم‌السلام)• احمد بن محمد طوسی‌غزالی، برادر کوچکتر ابو حامد محمد غزالی• احمد بن محمد بن یحیی بلدی، معروف به ابن ثلاج، از علمای قرن چهارم هجری• احمد بن محمد بناء، بَنّاء، احمد بن محمد دِمیاطی، عالم شافعی مذهب قرن یازدهم و دوازدهم و از ارکان طریقت نقشبندیه در مصر• احمد بن محمد بهاءالدین سلطان‌ولد، بهاءالدّین سلطان ولد، عارف و شاعر قرن هفتم، فرزند جلال الدّین محمد مولوی• احمد بن محمد بیهقی، مشهور به امیرک بیهقی، صاحب برید بلخ در زمان سلطان مسعود غزنوی• احمد بن محمد تبریزی، تبریزی، احمد بن محمد، مورخ و شاعر نیمه اول قرن هشتم• احمد بن محمد ثعالبی، ثَعالِبی، ابواسحاق احمد بن محمد، مفسر و محدث و مُقْری و واعظ نیشابوری قرن چهارم و پنجم• احمد بن محمد جریری، جُرَیری‌، ابومحمد احمد بن محمد، صوفی ‌ و فقیه ‌ اواخر قرن ‌ سوم‌ و اوایل‌ قرن‌ چهارم• احمد بن محمد حیمی، ملقب به شهاب الدین، ادیب، شاعر، خطیب، فقیه و قاضی یمنی در قرن دوازدهم• احمد بن محمد خفاجی مصری، نویسنده کتاب‌های بسیار در موضوع ادبیات و لغت عربی• احمد بن محمد خوافی، ابومظفر احمدبن محمد خوافی، فقیه و محدّث شافعی قرن پنجم• احمد بن محمد رازی، مشهور به اوعلی مسکویه، مورخ، فیلسوف، پزشک و ادیب پرآوازه ایرانی• احمد بن محمد طبری، از علمای نحو بغداد• احمد بن محمد عطاءالله سکندری، ملقب به شیخ کبیر، عارف، شاعر، نحوی، محدث ، مفسر و فقیه مالکی و از مشایخ بزرگ طریقت شاذلیه• احمد بن محمد قیسی قرطبی، معروف‌ به‌ ابن‌ ابی‌ حِجَّة (۵۶۲ -۶۴۳ق‌/۱۱۶۷- ۱۲۴۵م‌)، محدث‌، قاری‌، نحوی‌ و قاضی‌ اندلسی‌• احمد بن محمد مرادی نحاس، يكى از علماى قرن چهارم هجرى• احمد بن محمد مهدی نراقی، از علمای بزرگ و نامدار شیعه• احمد بن محمد خفاجی، خفاجی، احمد بن محمد، ملقب به شهاب‌الدین، ادیب، قاضی و فقیه مصری در قرن دهم و یازدهم

خداوند که آدمی را خلق کرد، بیان را نیز به او آموخت. [۱] و لذا این نعمت الهی همزاد آدمی است، پس قواعد سخن گفتن نیز، پیشینه‌ای به بلندای تاریخ تفکر و تعلم بشر دارد. هر چند که تدوین قوانین و خواص یک زبان بسی متأخرتر است و به زمانی مربوط می‌شود که او به جمع آوری علوم و کتابت روی آورده است.قرآن به عربی ‌نازل شده است و روایات ائمه نیز به عربی است، و در واقع ‌زبان دین اسلام عربی است، و لذا در این نوشتار کوتاه، نگرشی اجمال خواهیم داشت بر تاریخچه و تعالیم علوم ادبی عرب.

مُحَمَّد بن عَبدُاللّه بن عَبدُالمُطّلِب بن هاشم (عام الفیل–۱۱ق)، پیامبر اسلام، از پیامبران اولوالعزم و آخرین پیامبر الهی. معجزه اصلی او قرآن است و مردم را به یکتاپرستی و اخلاق نیک دعوت کرد.

غزوه احد از غزوه‌های مشهور پیامبر(ص) با مشرکان مکه که در سال ۳ق. در کنار کوه اُحُد به وقوع پیوست.

ابوزید ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابو زید انصاری، سعید بن اوس بن ثابت خزرجی انصاری (۱۲۱ ـ ۲۱۵ق/ ۷۳۹ ـ ۸۳۰م)، لغوی، راوی و نحوی• ابوزید بلخی، احمد بن سهل (ح ۲۳۵ ـ ۳۲۲ق/ ۸۴۹ ـ ۹۳۴م)، ادیب، متکلم، فیلسوف و جغرافی‌دان و متفنن در علوم گوناگون• ابوزید تاجوری، تاجوری، ابوزید عبدالرحمان بن محمد بن احمد مغربی طرابلسی، مشهور به تاجوری، فقیه مالکی و عالم علم میقات

ابوجعفر ممکن است اسم برای اشخاص ذیل باشد: • ابو جعفر محمدباقر، امام باقر (علیه‌السلام)، امام پنجم از ائمّه اثناعشر و یکی از چهارده معصوم• ابو جعفر ثانی، امام جواد (علیه‌السلام)، امام‌نهم‌ از امامان‌ دوازده‌گانه ‌و یکی ‌از چهارده معصوم• ابوجعفر ابن‌حبیب، اِبْن‌ِ حَبیب‌، ابوجعفر محمد (د ۲۴۵ق‌/۸۵۹م‌)، مورخ‌، نحوی‌ و لغوی‌، بغدادی• ابو جعفر احمد بن محمد بن عیسی بن عبدالله اشعری قمی، از راویان بزرگ شیعه در قرن سوم هجری و از یاران ائمه (علیهم‌السلام)• ابوجعفر بانویه، بانویه، ابو جعفر احمد بن محمد بن لیث بن فَرقَد بن سُلَیْم بن ماهان، دانشمند و حکیم و فرمانروای سیستان• ابوجعفر حداد، از مشایخ بزرگ صوفیه در سده ۳ق/ ۹م• ابو جعفر محمد بن حسن طوسی، محمد‌ بن حسن‌ بن علی، ملقّب به شیخ الطائفه، کنیه‌اش ابوجعفر، فقیه، محدّث و متکلم امامی قرن پنجم• ابو جعفر محمد بن علی بن بابویه، ملقب‌ به‌ شیخ‌ صدوق‌ (ح‌ ۳۰۵-۳۸۱ق‌/ح‌۹۱۷-۹۹۱م‌)، محدث‌ و فقیه‌ بزرگ‌ شیعه امامیه‌• ابو جعفر منصور عباسی، از خلفای بنی عباس• ابوجعفر ابن‌باذش، احمد بن‌ علی‌ انصاری‌ (۴۹۱-۵۴۲ق‌/ ۱۰۹۸-۱۱۴۷م‌)، خطیب‌، مقری‌، محدث‌ و نحوی• ابوجعفر ابن‌زبیر، اِبْن‌ِ‌زُبَيْر، ابوجعفر احمد بن‌ ابراهیم‌ ثقفی‌، محدث‌، نحوی‌، قاری، مفسر، ادیب و مورخ اندلسی‌ معاصر نصریان‌ غرناطه‌• ابوجعفر اسکافی، اِسْکافی‌، ابوجعفر محمد بن‌ عبدالله‌، متکلم‌ پر آوازه‌ و تشیع‌گرای‌ مکتب‌ معتزله بغداد (د ۲۴۰ق‌/۸۵۴م‌)• محمد بن حسین برجلانی، ابوجعفر محمد بن حسین معروف به ابوالشیخ، صوفی، زاهد و محدث قرون دوم و سوم• ابوجعفر بلوی، بَلَوی‌، ابوجعفر احمد بن‌ علی‌، نویسنده‌ و دانشمند اندلسی‌ قرن‌ و ۰ق‌/۵ و ۶م‌• ابوجعفر بیکندی، بِیْکَنْدی، ابو جعفر محمد بن احمد بخاری حنفی (۳۹۲ یا ۳۹۴-۴۸۲ق/۱۰۰۲یا ۱۰۰۴-۱۰۸۹م)، محدث ، فقیه و متکلم معتزلی• ابوجعفر محمد بن حسن بن فروخ صفار قمی، از یاران امام حسن عسکری (علیه‌السلام) و از چهره‌های سرشناس یاران ائمه (علیهم‌السلام) و راویان حدیث

به کار گرفتن و مورد استفاده قرار دادن را استعمال گویند. از آن به مناسبت در باب‌های طهارت، صلات، حج و اجاره بحث به میان آمده است.

استناد یعنی تکیه دادن و استدلال کردن و از آن به مفهوم نخست در بابهای طهارت، صلات، حج، اطعمه و اشربه و حدود و به مفهوم دوم در سراسر فقه، هم برای اثبات احکام شرعی، هم برای اثبات دعاوی در دادگاه و هم برای اثبات موضوعات احکام سخن رفته است.

اِبْتِداء، مصدرِ باب افتعال از ریشۀ بدأ می باشد.

واژه اضافه ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • اضافه (منطق)، اصطلاحی‌ منطقی‌ - فلسفی‌، از مقولات‌ دهگانه ارسطویی‌ و از اعراض‌ نسبی‌• اضافه (ادبیات عرب)، اصطلاحی در ادبیات عرب به معنای نسبت‌ دادن‌ یک‌ اسم‌ به‌ اسمی‌ دیگر• اضافه (ادبیات فارسی)، اصطلاحى‌ در دستور زبان‌ به معنای نسبت‌ دادن‌ اسمی‌ به‌ اسم‌ دیگر

اعراب ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • عرب، به فتح همزه و سکون عین جمع عرب• اعرابی، افراد بادیه نشین• اعراب کلمه، حالت‌های آخر کلمه از حیث حرکت و سکون اِعراب (به کسر همزه)

بیروت پایتخت، بزرگ‌ترین شهر و بندر اصلی کشور لبنان است. این شهر به عنوان یکی از مهم‌ترین مناطق سکونت شیعیان در لبنان به شمار می‌رود. حومه جنوبی آن که ضاحیه خوانده می‌شود بخش اصلی شیعه نشین بیروت است. شیعیان در این شهر در وضع معیشتی نامناسبی زندگی می‌کنند. محمد مهدی شمس الدین رئیس مجلس اعلای شیعیان لبنان و محمد جواد مغنیه از جمله علمای این شهر به شمار می‌رود. حزب الله لبنان در این شهر محبوبیت و نفوذ زیادی دارد.

احمد از برجسته‌ترین نام‌های پیامبر اسلام(ص) است، که در قرآن کریم نیز آمده است. واژه «احمد» برای نامیدن پیامبر اسلام(ص) در یک جا از قرآن مجید[۱] به کار رفته است، آنجا که از زبان عیسی(ع) بشارتی درباره آمدن پیامبری در روزگاران بعد مطرح شده است.

رسول در اصطلاح دینی به معنای فرستاده خداوند و کسی است که پیام الهی را برای بندگان می‌آورد. گفته شده تفاوت‌های با نبی دارد. چند نظر در مورد این تفاوت گفته شده، از جمله گفته شده که نبی، تبلیغ کننده دینی است که توسط رسولان آورده شده است و نیز او برخلاف رسول، فرشته وحی را فقط در خواب میبیند.

سوره در اصطلاح قطعه ای از قرآن است که از انسجام محتوایی برخوردار بوده و دارای مطلع و مقطع است. قرآن کریم ۱۱۴ سوره دارد که اول آن فاتحه و آخر آن سوره ناس است.

محسن بن علی(ع) پنجمین فرزند حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) که قبل از تولد، هنگام هجوم طرفداران خلافت ابوبکر به خانه حضرت علی(ع) برای بیعت گرفتن از او، سقط شد و به شهادت رسید. تاریخ شهادت وی دقیق مشخص نیست ولی بنابر گزارش‌های تاریخی با فاصله چهل روز یا بیشتر بعد از رحلت پیامبر(ص) اتفاق افتاده‌است.

شهادت به معنای کشته شدن در راه خدا، از آموزه‌های دین اسلام که با آموزه‌هایی دیگر همچون جهاد پیوند دارد. قرآن کریم بارها از این آموزه یاد کرده است. بنابر آیات قرآن، شهید همچون زندگان است و نباید او را مرده خواند. در روایات اسلامی، شهادت بالاترین خوبی‌ها معرفی شده است. واقعه کربلا و شهادت امام حسین (ع) بر جایگاه شهادت در نزد شیعیان افزوده است. بسیاری از شیعیان به شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) باور دارند و بنابر برخی روایات، همه امامان شیعه به شهادت رسیده‌اند.

علم کلام، شاخه‌ای از علوم اسلامی که موضوع آن اصول و مفاهیم اعتقادی ِ دینی است. علم کلام با تکیه بر نقل و عقل، به تبیین مفاهیم نظری، اثبات اصول اعتقادی دینی و پاسخ به شبهات مطرح شده درباره آنها می‌پردازد. به متخصصان این شاخه علمی، مُتَکَلِّم می‌گویند.

آمین به معنای «اجابت کن» در زبان و ادبیات فارسی رواج یافته و ترکیب «الهی آمین» در زبان عموم مردم رایج‌تر است. از دیدگاه فقه شیعه، یکی از مبطلات نماز، آمین گفتن پس از قرائت سوره حمد است.

واژه همزه ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: قرآن• سوره همزه، یکصد و چهارمین سوره قرآن کریمادبیات• همزه (حرف)، شکلی از ملحقات حرف «الف» (صامت) در الفبای فارسی• اسقاط همزه، عدم تلفظ یکی از دو همزه• تخفیف همزه، تسهیل در ادای همزه

جنگ به ضّم جیم، در اصل کلمه‌ی چینی است و به معنای کشتی‌های بادبان‌دار است.

جمع معانی زیادی در کاربردهای مختلف دارد که در مقاله ذیل به آن پرداخته می شود.

به انداختن و اسقاط حرفى از یک کلمه یا کلمه‌اى از یک جمله حَذف گفته می‌شود که از آن در حوزه زبان‌شناسی و علوم ادبی بحث می‌شود و نیز به معناى نخست، در باب صلات فقه سخن گفته‌اند.

شعر سخنی ادبی و غالباً موزون و داراى قافیه که بیان کننده عواطف و تخیل گوینده است؛ از آن به مناسبت در بابهاى طهارت، صلات، صوم، حج و تجارت سخن گفته‏اند.

لفظ اعراب در موارد متعددی در قرآن بیان شده است و معارفی را در ذیل آن آمده است. اعراب جمع "عرب" است و "عرب" نام یکی از فرزندان حضرت اسماعیل نبی بود؛ [۱] و "عربی" منسوب به عرب، و " اعرابی" به افراد بادیه‌نشین گویند، هر چند در شهر باشند؛ [۲] [۳] بنابراین اعراب به ساکنان بادیه ‌نشین اطلاق می‌گردد. [۴] به عبارتی مرد اعرابی به کسی گویند که در بیابان به دنبال آب و گیاه باشد؛ یعنی هر کس که ساکن روستاها و شهرهای عربی باشد، عرب گفته میشود؛ اما کسانی که در بادیه و صحرا سکونت داشته باشند، اعراب گویند. [۵]

قطع، اعتقاد جازم نسبت به یک چیز است.

"با" یا "بو"، کلمه‌ای در آغازِ نامِ افراد است. و در مرحله ثانوی، نام خاندان‌ها، رایج در جنوب عربستان، خاصه در میان سادات و مشایخ حضرموت است، مانند باعَبّاد، باعَلَوی، بافَضل، بافَقیه، باحَسَن، باحَسّان، باهُرمز، با وزیر. [۱] [۲] [۳]

احد ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد؛

اَصل ، اصطلاحی در علم حدیث است. برخی از کسانی که مستقیم و بی‌واسطه از معصومین (ع) روایت شنیده‌اند، متن شنیده شده را به صورت نوشتاری ثبت کرده‌اند. به هر یک از این نوشته‌ها اصل می‌گویند. چهارصد اصل روایی موسوم به اصول اربعمائه ، از مهمترین زیربناهای شکل گیری جوامع حدیثی بعدی است.

سَم ماده شیمیایی است که برای بدن موجودات زنده مضرّ است.