از جمله امور اخلاقی که پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار(ع) به آن سفارش فرموده اند، و یکی از فضایل اخلاق اجتماعی شمرده می شود، عیادت و ملاقات از بیماران است. روایات بسیاری در این باره نقل شده است که به چند نمونه بسنده می شود: 1. پیامبر اکرم(ص) فرموده است: «هر که مریضی را عیادت کند، منادیای از آسمان او را به اسم ندا کند ... پاک شدی و مسیرت پاک شد، و [با این کار] بهشت را جایگاه خود قرار دادی».[1] و «هر که مریضی را برای خدا عیادت کند، بیمار برای او چیزی از خدا نخواهد جز آنکه خداوند آن را مستجاب نماید».[2] 2. امام صادق(ع) می فرماید: «هر کس به عیادت بیماری برود، هفتاد هزار فرشته او را همراهی کرده و برای او طلب آمرزش میکنند تا هنگامی که به جایگاه خود باز گردد».[3] گفتنی است که عیادت بیمار دارای آدابی است؛ مانند این که مراعات حال بیمار بشود و نباید طولانی شود، بلکه زمان کمتری پیش او بماند؛ همان طور که پیامبر اکرم(ص) فرمود: «پر اجرترین عیادت کنندگان، آن کسی است که کمتر پیش بیمار بنشیند».[4] و امام علی(ع) فرمود: «عیادت کامل آن است که دستت را بر بازوی بیمار بگذاری و زود بر خیزی که عیادت احمق و پر حرف برای مریض از بیماری او سخت تر است».[5] [1] . طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الأخلاق، ص 361، شریف رضی، قم، چاپ چهارم، 1370ش. [2] . همان. [3] . شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 2، ص 415، ح 2، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1409ق. [4] . مکارم الأخلاق، ص 361. [5] . همان، ص 360.
