حکمت موهای اطراف اندام و ناحیه های تناسلی چیست؟

برخی از منابع دینی که به حکمت موجودات جهان می‌پردازند؛ به دو نوع از حکمت روئیدن مو اشاره دارند:
1. جنبه‌های بهداشتی جسم است؛ مانند این‌که روییدن و سپس تراشیدن مو موجب دفع بعضی از سموم بدن است. یا این‌که برای رفع آلودگی محل آن است؛ زیرا محل آن به دلیل رطوبت برای آلودگی آمادگی بیشتری دارد.
2. جنبه دوم مسائل اخلاقی است؛ زیرا انسان مجبور به بر طرف کردن موهای زاید بدن است؛ و این اشتغال به ازاله می‌تواند مقداری از تکبر و غرور انسان را کاهش دهد؛ و سبب شود تا انسان به ضعف و ناتوانی خود پی ببرد.
مفضل بن عمر یکی از شاگردان امام صادق(ع) در این زمینه از آن‌حضرت چنین نقل می‌کند: «نیک اندیشه کن که چگونه آفرینش از هر خطا، زیان و ناهماهنگی به دور است و یک‌سره حکمت و تقدیر است و مصلحت و سود. اصحاب «مانی» و دیگران که خواستند بر آفرینش و هدف‌مندی آن اشکال گیرند، رویش مو در روی زهار و زیر بغل را ناروا شمردند، غافل از این‌که رشد مو در این مکان‌ها با وجود رطوبت در آنها مرتبط است و چنان‌که گیاه در جای مرطوب می‌‏روید، مو نیز در این جاها رشد می‌‏کند. آیا نمی‏‌بینی که این جاها برای پذیرش مواد زاید بدن از همه جا مناسب‌تر است؟ وانگهی این امر باعث می‌‏شود که [گذشته از تدابیر الهی‏] خود انسان نیز قدری به بدن خود برسد و از رهگذر بهداشت و نظافت، تنی سالم داشته باشد. همچنین با کوتاه کردن موهای زاید بدن، روحیه آتشین، تندی، سرمستی و خشم او شکسته شود و از پرداختن به سرگرمی‌های گمراه ‏کننده و بی‌کاری پرهیز نماید».[1]   [1] . مفضل بن عمر، توحید المفضل، محقق، مصحح، مظفر، کاظم‏، داوری، ص 72، قم، چاپ سوم، بی‌تا.