سوره «یس» به گواهی احادیث متعددی که در این زمینه وارد شده، یکی از مهمترین سوره‌های قرآنی است، به گونه‌ای که در احادیث به عنوان «قلب قرآن» نامیده شده است. در حدیثی از امام صادق(ع) می‌خوانیم: «إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ قَلْباً وَ إِنَّ قَلْبَ الْقُرْآنِ یس»؛[1] هر چیز قلبی دارد و قلب قرآن یس است.
احادیث فراوانی در مورد فضیلت و ثواب خواندن سوره یاسین و رسیدن به حوائج با استفاده از آن وجود دارد، اما بنابر تحقیق و جست‌وجو به روایتی که در پرسش آمده دست نیافتیم. مگر اینکه با توجه به روایاتی که برای خواندن سوره «یس» درباره شفای مریض وارد شده، بگوییم چون کور مادر زاد یک مریضی است، امید عافیت آن وجود دارد.
به هر حال؛ به برخی از فضیلت‌ها و ثواب‌هایی که در احادیث برای قرائت سوره یس بیان شده، اشاره می‌شود.
پیامبر اسلام(ص) در سخنانی فرمود: «سوره یس در تورات به عنوان "عمومیت آفرین" نامیده شده است»، سؤال شد از چه رو به آن عمومیت آفرین گفته می‌شود؟ فرمود: «زیرا کسی که همدم و همنشین این سوره باشد او را مشمول تمام خیر دنیا و آخرت می‌کند».[2]
«هر کس سوره یاسین را بخواند، خداوند به ازای خواندن آن، ده بار خواندنِ کلّ قرآن را برایش می‌نویسد».[3]
«هر کس سوره یاسین برای خدای تبارک و تعالی و آخرت بخواند، حتماً آمرزیده می‌شود. آنرا برای مُردگانتان بخوانید».[4]
پیامبر(ص) به امام علی(ع) فرمود: «ای علی! سوره "یس" را بخوان که در آن ده اثر است؛ هر کس آنرا قرائت کند:
1. اگر گرسنه باشد سیرگردد؛
2. اگر تشنه باشد، سیراب گردد؛
3. اگر عریان باشد، پوشانیده گردد؛
4. اگر عزب باشد، ازدواج کند؛
5. اگر ترسان باشد، امنیت یابد؛
6. اگر مریض باشد، عافیت یابد؛
7. اگر زندانی باشد، نجات یابد؛
8. اگر مسافر باشد، در سفرش یاری شود؛
9. نزد میت خوانده نمی‌شود، مگر اینکه خدا بر او آسان گیرد؛
10. اگر گمشده داشته باشد، گمشده‌اش را پیدا کند».[5]
شخصی از علی(ع) پرسید: وقتی چیزی یا کسی گم می‌شود چه کار باید کرد؟ آن‌حضرت فرمود: دو رکعت نماز بخوان و در هر دو رکعت بعد از حمد سوره «یس» بخوان و بعد از آن بگو: «یا هادی الضالّهِ رُدَّ عَلَی ضالَّتی»؛ ای هدایت کننده گمشدگان، گمشده‌ام را به من برگردان. آن شخص می‌گوید: من این کار را کردم و بعد از مدتی خداوند گمشده‌ام را به من برگرداند.[6]
امام باقر(ع): «هر کس سوره یس را یک‌بار در طول عمرش تلاوت کند خداوند به تعداد همه آفریدگان در دنیا و همه آفریدگان در آخرت و آسمان به ازای هر یک، برای او دو هزار هزار پاداش و حسنه می‌نویسد. به همان تعداد از گناهانش پاک می‌سازد و ناداری و بدهکاری و خانه خرابی و درماندگی و دیوانگی و وسواس و بیماری خطرناک را از او دور می‌سازد. خداوند دشواری و هراس مرگ را از او می‌کاهد و خود قبض روحش را به دست می‌گیرد و از آنان باشد که خداوند فراخناکی در زندگی و شادمانی هنگام دیدارش با خدا (مرگ) و خشنودی به پاداش خداوند در سرای واپسین را برای آنان تضمین نموده است و خدای تعالی به همه فرشتگان در آسمان‌ها و زمین می‌فرماید: بی‌گمان از فلانی خشنود شدم؛ پس برای او آمرزش جویید».[7]
امام صادق(ع): «هر کس آنرا در روز پیش از آنکه غروب شود بخواند در تمام طول روز محفوظ و پُر روزی خواهد بود، و هر کس آنرا در شب پیش از خوابیدن بخواند خداوند هزار فرشته را بر او مأمور می‌کند که او را از هر شیطان رانده شده و از هر آفتی حفظ کنند...» و به دنبال آن فضائل مهم دیگری نیز بیان می‌فرماید.[8]
گفتنی است؛ این فضیلت برای کسانی نیست که تنها الفاظ آنرا بخوانند، و مفاهیم آنرا به فراموشی سپارند، بلکه این عظمت به خاطر محتوای عظیم این سوره است. محتوایی بیدارگر ایمان‌بخش و مسئولیت‌آفرین و تقوازا که وقتی انسان در آن اندیشه کند و این اندیشه در اعمال او پرتوافکن گردد، خیر دنیا و آخرت را برای او به ارمغان می‌آورد.[9] [1] . شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 111، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، 1406ق. این روایت از پیامبر اکرم(ص) نیز نقل شده است؛ ر.ک: سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج 5، ص 256، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق. [2] . کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح (جنة الأمان الواقیة و جنة الإیمان الباقیة)، ص 444، قم، دار الرضی (زاهدی)، چاپ دوم، 1405ق؛ حسنی شجری، یحیی بن حسین، ترتیب الأمالی الخمیسیة، ج 1، ص 155، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1422ق. [3] . ترمذی، محمد بن عیسی، سنن الترمذی، ج 5، ص 162، مصر، شرکة مکتبة و مطبعة مصطفی البابی الحلبی، چاپ دوم، 1395ق. [4] . شیبانی، أبو عبد الله أحمد بن محمد، مسند أحمد بن حنبل، ج 33، ص 417، بیروت، مؤسسة الرسالة، چاپ اول، 1421ق. [5] . شعیری، محمد بن محمد، جامع الاخبار، ص 46، نجف، مطبعة حیدریة، چاپ اول، بی‌تا؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 89، ص 290، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق. [6] . کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 625، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. [7] . ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 111 – 112. [8] . همان، ص 111. [9] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 18، ص 311، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
