http://www.islamquest.net

آیا وجود یک عبادتگاه در خانه مثل یک اتاق خاص جایز است؟
عبادت به عنوان خط ارتباط میان انسان و خداوند، از ارزش و اهمیت بسیار برخوردار است. برای این‌گونه اعمال بهتر این است که شرایط محیطی، جسمی و روحی انسان نیز در نظر گرفته شده و برای انجام هرچه بهتر این عمل لحاظ گردد. خانه انسان، طبیعتاً محیطی برای زندگی روزمرّه بوده و کارهای روزانه بسیاری در آن انجام می‌شود و طبیعی است که معمولاً برای انجام عبادت مناسب نمی‌باشد؛ لذا بهتر این است که انسان در صورت توانایی یک اتاق در خانه خود و یا قسمتی از اتاق را مخصوص عبادت قرار دهد و محیط و وسائل آن‌جا را نیز برای این امر آماده سازد. قرار دادن یک مکان خاص برای عبادت در خانه از ائمه معصوم(ع) نیز نقل شده است: امام صادق(ع) می‌فرماید: «علی(ع) را در خانه‏اش اتاقی بود که چیزی در آن نبود جز بستری و شمشیری و قرآنی و در آن نماز می‌خواند».[1] همچنین در روایت دیگری در توصیف این اتاق آمده: «حضرت علی(ع) را در خانه‏اش برای نماز اتاقی بود نه کوچک و نه بزرگ... در آن نماز می‌خواند».[2] علاوه بر اینها که فعل معصوم بوده؛ در برخی از روایات به مؤمنان توصیه شده، تا قسمتی از خانه را مخصوص عبادت قرار دهند. امام صادق(ع) در نامه‌ای خطاب به یکی از شیعیان این‌گونه می‌نویسد: «دوست دارم در خانه‏ات یک اتاق را به عنوان نمازخانه برگیری، و آن‌گاه دو جامه کهنه و درشت و کرباسین بپوشی، سپس از خدا خواهش کنی که تو را از دوزخ آزاد کند و به بهشت در آورد و یک کلمه بیهوده و ناروا نگویی و نه یک کلمه ناحق».[3] همچنین در روایت دیگری امام صادق(ع) فرمود: «در خانه خود مکانی را برای سجده قرار ده...».[4]   [1] . «کَانَ لِعَلِیٍّ بَیْتٌ لَیْسَ فِیهِ شَیْ‏ءٌ إِلَّا فِرَاشٌ وَ سَیْفٌ وَ مُصْحَفٌ وَ کَانَ یُصَلِّی فِیهِ أَوْ قَالَ کَانَ یَقِیلُ فِیهِ‏»؛ برقی، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج 2، ص 612، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق. [2] . «کَانَ عَلِیٌّ قَدْ جَعَلَ بَیْتاً فِی دَارِهِ لَیْسَ بِالصَّغِیرِ وَ لَا بِالْکَبِیرِ لِصَلَاتِهِ ... فَیُصَلِّیَ فِیه‏»؛ المحاسن، ج ‏2، ص 612؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 5، ص 295، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق. [3] . «کَتَبَ إِلَیَّ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ أَنِّی أُحِبُّ لَکَ أَنْ تَتَّخِذَ فِی دَارِکَ مَسْجِداً فِی بَعْضِ بُیُوتِکَ ثُمَّ تَلْبَسَ ثَوْبَیْنِ طِمْرَیْنِ غَلِیظَیْنِ ثُمَّ تَسْأَلَ اللَّهَ أَنْ یُعْتِقَکَ مِنَ النَّارِ وَ أَنْ یُدْخِلَکَ الْجَنَّةَ وَ لَا تَتَکَلَّمَ بِکَلِمَةِ بَاطِلٍ وَ لَا بِکَلِمَةِ بَغْی‏»؛‌ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 73،‌ ص 162، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق؛ شیخ حرّ عاملی، هدایة الامة إلی أحکام الأئمة(منتخب المسائل)، ج 2،‌ ص 195، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة، چاپ اول، 1412ق. [4] . «اتَّخِذْ مَسْجِداً فِی بَیْتِکَ ... »؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، محقق، مصحح، موسوی خرسان، حسن، ج 3، ص 314، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ مجلسی، محمد باقر، ملاذ الأخیار فی فهم تهذیب الأخبار، محقق، مصحح، رجائی‌، مهدی، ج 5، ص 602، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، چاپ اول، 1406ق؛ مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 15، ص 465، ‌تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.
عنوان سوال:

آیا وجود یک عبادتگاه در خانه مثل یک اتاق خاص جایز است؟


پاسخ:

عبادت به عنوان خط ارتباط میان انسان و خداوند، از ارزش و اهمیت بسیار برخوردار است. برای این‌گونه اعمال بهتر این است که شرایط محیطی، جسمی و روحی انسان نیز در نظر گرفته شده و برای انجام هرچه بهتر این عمل لحاظ گردد. خانه انسان، طبیعتاً محیطی برای زندگی روزمرّه بوده و کارهای روزانه بسیاری در آن انجام می‌شود و طبیعی است که معمولاً برای انجام عبادت مناسب نمی‌باشد؛ لذا بهتر این است که انسان در صورت توانایی یک اتاق در خانه خود و یا قسمتی از اتاق را مخصوص عبادت قرار دهد و محیط و وسائل آن‌جا را نیز برای این امر آماده سازد. قرار دادن یک مکان خاص برای عبادت در خانه از ائمه معصوم(ع) نیز نقل شده است:
امام صادق(ع) می‌فرماید: «علی(ع) را در خانه‏اش اتاقی بود که چیزی در آن نبود جز بستری و شمشیری و قرآنی و در آن نماز می‌خواند».[1] همچنین در روایت دیگری در توصیف این اتاق آمده: «حضرت علی(ع) را در خانه‏اش برای نماز اتاقی بود نه کوچک و نه بزرگ... در آن نماز می‌خواند».[2]
علاوه بر اینها که فعل معصوم بوده؛ در برخی از روایات به مؤمنان توصیه شده، تا قسمتی از خانه را مخصوص عبادت قرار دهند. امام صادق(ع) در نامه‌ای خطاب به یکی از شیعیان این‌گونه می‌نویسد: «دوست دارم در خانه‏ات یک اتاق را به عنوان نمازخانه برگیری، و آن‌گاه دو جامه کهنه و درشت و کرباسین بپوشی، سپس از خدا خواهش کنی که تو را از دوزخ آزاد کند و به بهشت در آورد و یک کلمه بیهوده و ناروا نگویی و نه یک کلمه ناحق».[3] همچنین در روایت دیگری امام صادق(ع) فرمود: «در خانه خود مکانی را برای سجده قرار ده...».[4]   [1] . «کَانَ لِعَلِیٍّ بَیْتٌ لَیْسَ فِیهِ شَیْ‏ءٌ إِلَّا فِرَاشٌ وَ سَیْفٌ وَ مُصْحَفٌ وَ کَانَ یُصَلِّی فِیهِ أَوْ قَالَ کَانَ یَقِیلُ فِیهِ‏»؛ برقی، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج 2، ص 612، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق. [2] . «کَانَ عَلِیٌّ قَدْ جَعَلَ بَیْتاً فِی دَارِهِ لَیْسَ بِالصَّغِیرِ وَ لَا بِالْکَبِیرِ لِصَلَاتِهِ ... فَیُصَلِّیَ فِیه‏»؛ المحاسن، ج ‏2، ص 612؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 5، ص 295، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق. [3] . «کَتَبَ إِلَیَّ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ أَنِّی أُحِبُّ لَکَ أَنْ تَتَّخِذَ فِی دَارِکَ مَسْجِداً فِی بَعْضِ بُیُوتِکَ ثُمَّ تَلْبَسَ ثَوْبَیْنِ طِمْرَیْنِ غَلِیظَیْنِ ثُمَّ تَسْأَلَ اللَّهَ أَنْ یُعْتِقَکَ مِنَ النَّارِ وَ أَنْ یُدْخِلَکَ الْجَنَّةَ وَ لَا تَتَکَلَّمَ بِکَلِمَةِ بَاطِلٍ وَ لَا بِکَلِمَةِ بَغْی‏»؛‌ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 73،‌ ص 162، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق؛ شیخ حرّ عاملی، هدایة الامة إلی أحکام الأئمة(منتخب المسائل)، ج 2،‌ ص 195، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة، چاپ اول، 1412ق. [4] . «اتَّخِذْ مَسْجِداً فِی بَیْتِکَ ... »؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، محقق، مصحح، موسوی خرسان، حسن، ج 3، ص 314، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ مجلسی، محمد باقر، ملاذ الأخیار فی فهم تهذیب الأخبار، محقق، مصحح، رجائی‌، مهدی، ج 5، ص 602، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، چاپ اول، 1406ق؛ مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 15، ص 465، ‌تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین