آیا اهل بیت(ع) از پهلوی راست مادرانشان به صورت نور متولد شده‌اند، و این‌که می‌گویند مادران امامان(ع) حیض نمی‌شدند صحت دارد؟

یک. در ارتباط با پرسش اول باید گفت؛ احمد بن جعفر طوسی از حکیمه دختر امام جواد(ع) نقل می‌کند که امام حسن عسکری(ع) فرمود: ما اوصیاء در شکم حمل نمی‌شویم، بلکه در پهلو حمل می‌شویم و از رحم خارج نمی‌شویم، بلکه از ران خارج می‌شویم؛ زیرا ما نور خدا هستیم که کثافات (خون نفاس) به ما نمی‌رسد.[1]
مضمون این روایت، محال عقلی نیست، امّا روایت از چند جهت قابل نقد است:
1. این حدیث از حیث سند، مرسل است؛ چرا که تمام راویان این حدیث ذکر نشده‌اند.
2. صاحب کتاب الهدایة الکبری در منابع رجالی، مانند رجال نجاشی، تضعیف و فاسد المذهب شمرده شده است.[2]
3. این روایت با روایاتی که سال تولد امام زمان(عج) را نیمه شعبان سال 255 می‌داند در تعارض است.[3]
4. سیاق روایت به گونه‌ای است که این مسئله را حکیمه خاتون نمی‌دانسته و امام به وی می‌آموخت. چگونه ممکن است کسی مثل حکیمه خاتون که خودش امام زاده است و از جنس زنان و تا آن زمان حدود چهل سال داشت، از این مسئله بی‌خبر باشد!؟
5. مشابه چنین روایتی در دیگر منابع وجود ندارد.
6. این نوع تولد برای پیامبر اسلام(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) که تولدشان مشهود دیگر زنان بوده گزارش نشده، همچنین دربارۀ سایر امامان(ع)، از جمله حسنین(ع) نیز نقل نشده است.
دو. درباره بخش دوم پرسش نیز روایتی که بر حیض نشدن مادران امامان(ع) دلالت کند، نیافتیم.   [1] . «... قَالَ الْحُسَیْنُ بْنُ حَمْدَانَ حَدَّثَنِی مَنْ زَادَ فِی أَسْمَاءِ مَنْ حَدَّثَنِی مِنْ هَؤُلَاءِ الرِّجَالِ الَّذِینَ أُسَمِّیهِمْ وَ هُمْ غَیْلَانُ الْکِلَابِیُّ، وَ مُوسَی بْنُ مُحَمَّدٍ الرَّازِیُّ،  وَ أَحْمَدُ بْنُ جَعْفَرٍ الطُّوسِیُّ عَنْ حَکِیمَةَ ابْنَةِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الرِّضَا (عَلَیْهِ السَّلَامُ)، قَالَ: کَانَتْ تَدْخُلُ عَلَی أَبِی مُحَمَّدٍ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) فَتَدْعُو لَهُ أَنْ یَرْزُقَهُ اللَّهُ وَلَداً وَ إِنَّهَا قَالَتْ دَخَلْتُ عَلَیْهِ فَقُلْتُ لَهُ کَمَا کُنْتُ أَقُولُ، وَ دَعَوْتُ لَهُ کَمَا کُنْتُ أَدْعُو فَقَالَ یَا عَمَّةُ، أَمَّا الَّذِی تَدْعِینَ إِلَی اللَّهِ أَنْ یَرْزُقَنِیهِ یُولَدُ فِی هَذِهِ اللَّیْلَةِ وَ کَانَتْ لَیْلَةَ الْجُمُعَةِ لِثَمَانِ لَیَالٍ خَلَتْ مِنْ شَهْرِ شَعْبَانَ سَنَةَ سَبْعٍ وَ خَمْسِینَ وَ مِائَتَیْنِ مِنَ الْهِجْرَةِ فَاجْعَلِی إِفْطَارَکِ عِنْدَنَا فَقَالَتْ یَا سَیِّدِی مَا یَکُونُ هَذَا الْوَلَدُ الْعَظِیمُ قَالَ إِلَی نَرْجِسَ یَا عَمَّةُ قَالَتْ یَا سَیِّدِی مَا فِی جَوَارِیکَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْهَا فَقُمْتُ وَ دَخَلْتُ عَلَیْهَا فَفَعَلْتُ کَمَا کَانَتْ تَفْعَلُهُ فَخَاطَبَتْنِی بِالسِّنْدِیَّةِ فَخَاطَبْتُهَا بِمِثْلِهَا وَ انْکَبَبْتُ عَلَی یَدَیْهَا فَقَبَّلْتُهَا فَقَالَتْ فَدَیْتُکِ فَقُلْتُ لَهَا: بَلْ أَنَا فِدَاءُکِ وَ جَمِیعُ الْعَالَمِینَ فَأَنْکَرَتْ ذَلِکَ مِنِّی فَقُلْتُ: تُنْکِرِینَ مَا فَعَلْتُ فَإِنَّ اللَّهَ سَیَهَبُ لَکِ بِهَذِهِ اللَّیْلَةِ سَیِّداً فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ وَ هُوَ فَرَجُ الْمُؤْمِنِینَ فَاسْتَحْیَتْ مِنِّی فَتَأَمَّلْتُهَا فَلَمْ أَرَ فِیهَا أَثَرَ حَمْلٍ فَقُلْتُ لِسَیِّدِی أَبِی مُحَمَّدٍ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) مَا أَرَی لَهَا أَثَرَ حَمْلٍ فَتَبَسَّمَ وَ قَالَ: إِنَّا مَعَاشِرَ الْأَوْصِیَاءِ لَا نُحْمَلُ فِی الْبُطُونِ وَ إِنَّمَا نُحْمَلُ فِی الْجُیُوبِ وَ لَا نُخْرَجُ مِنَ الْأَرْحَامِ وَ إِنَّمَا نُخْرَجُ مِنَ الْفَخِذِ الْأَیْمَنِ مِنْ أُمَّهَاتِنَا لِأَنَّنَا نُورُ اللَّهِ الَّذِی لَا تَنَالُهُ الدَّنَاسَاتُ»، خصیبی، حسین بن حمدان‏، الهدایة الکبری، ص 355، بیروت، البلاغ‏، 1419ق‏. [2] . نجاشی، احمد بن علی، فهرست أسماء مصنفی الشیعة(رجال نجاشی)، ص 67، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ ششم، 1365ش. [3] . «وُلِدَ علیه السلام لِلنِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ سَنَةَ خَمْسٍ و خَمْسِینَ و مِائَتَیْنِ»، کلینی، کافی، ج ‏2، ص 645، قم، دارالحدیث‏، چاپ اول، 1429ق؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج ‏2، ص 430، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1395ق.