حضرت نوح(ع) برای تکذیب‌کنندگان از قوم خود و نیز برای نجات خویش چه دعاهایی خواند؟
بنا بر تحقیق و جست‌وجو در قرآن و منابع روایی؛ به چند دعا دست یافتیم که حضرت نوح(ع) برای قوم خویش کردند که در ذیل آورده می‌شود. و در موارد دیگری که در پرسش آمده؛ دعایی نیافتیم. 1. قرآن کریم: «نوح گفت: پروردگارا! قوم من، مرا تکذیب کردند! اکنون میان من و آنها جدایی بیفکن و مرا و مؤمنانی را که با من هستند رهایی بخش!».[1] 2. در روایتی نقل شده است؛ پیامبر خدا(ص)، آن‌گاه که مردم را به یکتاپرستی می‌خواند و مردم به طرفش خاک و سنگ و مانند آن می‌انداختند و هنگامی که به ایشان گفته شد: اکنون وقت آن رسیده‏ است که آنان را نفرین کنی، چنان‌که نوح قومش را [با این دعا] به نابودی نفرین کرد!: «اللّهُم‏ اهدِ قَومی فَإِنَّهُم لا یَعلَمونَ، وَانصُرنی عَلَیهِم أن یُجیبونی إلی طاعَتِک‏»؛ خدایا! قوم مرا هدایت فرما، که اینان نادان‌اند، و مرا بر آنان نصرت بخش تا دعوت مرا به فرمان‌برداری از تو، پاسخ دهند.[2] 3. از امام باقر(ع) پرسیده شد: چرا حضرت نوح(ع) هنگامی که قومش را نفرین کرد، گفت: «پروردگارا! هیچ‌کس از کافران را بر روی زمین مگذار، چرا که اگر تو آنان را بر جای بگذاری، بندگانت را گمراه می‌کنند و جز پلیدکارِ ناسپاس نمی‌زایند»؟[3] امام(ع) فرمود: «می‌دانست که از میان آنها، دیگر کسی به راه نخواهد آمد». گفتم: چگونه این را دانست؟ فرمود: «خداوند به او وحی فرمود که: «از قوم تو، دیگر کسی بجز همانان که ایمان آورده‌اند، ایمان نخواهد آورد». این‌جا بود که آن نفرین را در حقّ آنان کرد.[4] 4. حضرت نوح(ع) زمانی که نگاهش به فراوانی آب‌ها و بزرگی موج‌ها افتاد، در دلش ترس فراوانی شکل گرفت. پس خداوند به او وحی فرستاد که هزار مرتبه «لا إِلهَ إِلَّا الله‏» بگو تا آن‌که تو را نجات دهم. پس زمانی که باد بر بادبان کشتی وارد شد، حضرت نوح(ع) هزار مرتبه «لا إِلهَ إِلَّا الله‏» گفت. پس او را خدای تعالی به برکت این کلمه نجات داد.[5] خداوند نیز نفرین نوح را چنین پاسخ داد: «ما، او (نوح) و کسانی را که با او بودند، در آن کشتی که پر [از انسان و انواع حیوانات] بود، رهایی بخشیدیم! سپس بقیه را غرق کردیم!».[6]   [1] . شعراء، 117 - 118. [2] . سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏2، ص 298، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق. [3] . نوح، 26 – 27. [4] . شیخ صدوق، علل الشرائع، ج ‏1، ص 31، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش. [5] . ابن طاووس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، ص 304، قم، دارالذخائر، چاپ اول، 1411ق. [6] . شعراء، 119 - 120.
عنوان سوال:

حضرت نوح(ع) برای تکذیب‌کنندگان از قوم خود و نیز برای نجات خویش چه دعاهایی خواند؟


پاسخ:

بنا بر تحقیق و جست‌وجو در قرآن و منابع روایی؛ به چند دعا دست یافتیم که حضرت نوح(ع) برای قوم خویش کردند که در ذیل آورده می‌شود. و در موارد دیگری که در پرسش آمده؛ دعایی نیافتیم.
1. قرآن کریم: «نوح گفت: پروردگارا! قوم من، مرا تکذیب کردند! اکنون میان من و آنها جدایی بیفکن و مرا و مؤمنانی را که با من هستند رهایی بخش!».[1]
2. در روایتی نقل شده است؛ پیامبر خدا(ص)، آن‌گاه که مردم را به یکتاپرستی می‌خواند و مردم به طرفش خاک و سنگ و مانند آن می‌انداختند و هنگامی که به ایشان گفته شد: اکنون وقت آن رسیده‏ است که آنان را نفرین کنی، چنان‌که نوح قومش را [با این دعا] به نابودی نفرین کرد!: «اللّهُم‏ اهدِ قَومی فَإِنَّهُم لا یَعلَمونَ، وَانصُرنی عَلَیهِم أن یُجیبونی إلی طاعَتِک‏»؛ خدایا! قوم مرا هدایت فرما، که اینان نادان‌اند، و مرا بر آنان نصرت بخش تا دعوت مرا به فرمان‌برداری از تو، پاسخ دهند.[2]
3. از امام باقر(ع) پرسیده شد: چرا حضرت نوح(ع) هنگامی که قومش را نفرین کرد، گفت: «پروردگارا! هیچ‌کس از کافران را بر روی زمین مگذار، چرا که اگر تو آنان را بر جای بگذاری، بندگانت را گمراه می‌کنند و جز پلیدکارِ ناسپاس نمی‌زایند»؟[3]
امام(ع) فرمود: «می‌دانست که از میان آنها، دیگر کسی به راه نخواهد آمد».
گفتم: چگونه این را دانست؟
فرمود: «خداوند به او وحی فرمود که: «از قوم تو، دیگر کسی بجز همانان که ایمان آورده‌اند، ایمان نخواهد آورد». این‌جا بود که آن نفرین را در حقّ آنان کرد.[4]
4. حضرت نوح(ع) زمانی که نگاهش به فراوانی آب‌ها و بزرگی موج‌ها افتاد، در دلش ترس فراوانی شکل گرفت. پس خداوند به او وحی فرستاد که هزار مرتبه «لا إِلهَ إِلَّا الله‏» بگو تا آن‌که تو را نجات دهم. پس زمانی که باد بر بادبان کشتی وارد شد، حضرت نوح(ع) هزار مرتبه «لا إِلهَ إِلَّا الله‏» گفت. پس او را خدای تعالی به برکت این کلمه نجات داد.[5]
خداوند نیز نفرین نوح را چنین پاسخ داد: «ما، او (نوح) و کسانی را که با او بودند، در آن کشتی که پر [از انسان و انواع حیوانات] بود، رهایی بخشیدیم! سپس بقیه را غرق کردیم!».[6]   [1] . شعراء، 117 - 118. [2] . سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏2، ص 298، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق. [3] . نوح، 26 – 27. [4] . شیخ صدوق، علل الشرائع، ج ‏1، ص 31، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش. [5] . ابن طاووس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، ص 304، قم، دارالذخائر، چاپ اول، 1411ق. [6] . شعراء، 119 - 120.





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین