بنا بر تحقیق و جست‌وجو در قرآن و منابع روایی؛ به چند دعا دست یافتیم که حضرت نوح(ع) برای قوم خویش کردند که در ذیل آورده میشود. و در موارد دیگری که در پرسش آمده؛ دعایی نیافتیم.
1. قرآن کریم: «نوح گفت: پروردگارا! قوم من، مرا تکذیب کردند! اکنون میان من و آنها جدایی بیفکن و مرا و مؤمنانی را که با من هستند رهایی بخش!».[1]
2. در روایتی نقل شده است؛ پیامبر خدا(ص)، آن‌گاه که مردم را به یکتاپرستی می‌خواند و مردم به طرفش خاک و سنگ و مانند آن می‌انداختند و هنگامی که به ایشان گفته شد: اکنون وقت آن رسیده است که آنان را نفرین کنی، چنان‌که نوح قومش را [با این دعا] به نابودی نفرین کرد!: «اللّهُم اهدِ قَومی فَإِنَّهُم لا یَعلَمونَ، وَانصُرنی عَلَیهِم أن یُجیبونی إلی طاعَتِک»؛ خدایا! قوم مرا هدایت فرما، که اینان نادان‌اند، و مرا بر آنان نصرت بخش تا دعوت مرا به فرمان‌برداری از تو، پاسخ دهند.[2]
3. از امام باقر(ع) پرسیده شد: چرا حضرت نوح(ع) هنگامی که قومش را نفرین کرد، گفت: «پروردگارا! هیچ‌کس از کافران را بر روی زمین مگذار، چرا که اگر تو آنان را بر جای بگذاری، بندگانت را گمراه می‌کنند و جز پلیدکارِ ناسپاس نمی‌زایند»؟[3]
امام(ع) فرمود: «می‌دانست که از میان آنها، دیگر کسی به راه نخواهد آمد».
گفتم: چگونه این را دانست؟
فرمود: «خداوند به او وحی فرمود که: «از قوم تو، دیگر کسی بجز همانان که ایمان آورده‌اند، ایمان نخواهد آورد». این‌جا بود که آن نفرین را در حقّ آنان کرد.[4]
4. حضرت نوح(ع) زمانی که نگاهش به فراوانی آب‌ها و بزرگی موج‌ها افتاد، در دلش ترس فراوانی شکل گرفت. پس خداوند به او وحی فرستاد که هزار مرتبه «لا إِلهَ إِلَّا الله» بگو تا آن‌که تو را نجات دهم. پس زمانی که باد بر بادبان کشتی وارد شد، حضرت نوح(ع) هزار مرتبه «لا إِلهَ إِلَّا الله» گفت. پس او را خدای تعالی به برکت این کلمه نجات داد.[5]
خداوند نیز نفرین نوح را چنین پاسخ داد: «ما، او (نوح) و کسانی را که با او بودند، در آن کشتی که پر [از انسان و انواع حیوانات] بود، رهایی بخشیدیم! سپس بقیه را غرق کردیم!».[6] [1] . شعراء، 117 - 118. [2] . سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج 2، ص 298، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق. [3] . نوح، 26 – 27. [4] . شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 1، ص 31، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش. [5] . ابن طاووس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، ص 304، قم، دارالذخائر، چاپ اول، 1411ق. [6] . شعراء، 119 - 120.
