عباراتی؛ مانند «یا ایها الذین»، «یا ایها الناس» و...، که با حروف ندا آغاز می‌شوند جملاتی نداییه هستند که در فرض سؤال، «یا» از ادات ندا و «اَیُّ» منادای نکره مقصوده است که ظاهرش مبنی بر ضم است، ولی محلاً منصوب می‌باشد و «ها»، حرف تنبیه و «الّذین» اسم موصول و مبنی بوده و چون صفت یا بدل برای اَیّ می‌باشد محلاً منصوب است و «آمنوا» فعل و فاعل، صله برای الّذین است.[i]
با توجه به این‌که در منادای نکره مقصوده، شخص ندا دهنده، فرد یا افرادی را به طور اجمال قصد کرده و آنان را در نفس و ذهن خود به منزله مخاطب، آن چنان مجسم میکند که گویا آن افراد غایب، پیش روی او حاضر هستند. به همین دلیل، در برگرداندن این عبارت به زبان فارسی و با توجه به مدل این زبان، فعل ماضی غایب، به صورت مخاطب معنا می‌شود و با توجه به آنچه گفته شد، چنین معنایی مخالف با متن اصلی نخواهد بود. [i] . صافی، محمود بن عبد الرحیم، الجدول فی اعراب القرآن، ج 1، ص 223، دمشق، بیروت، دار الرشید، مؤسسه الایمان، چاپ چهارم، 1418ق.
