ازدواج به دلیل ایجاد محبّت، تفاهم و همدردی میان زن و شوهر، بسیاری از نیازهای روحی انسان را در زندگی تأمین می‌کند. انسان در سایه تأمین این نیازها به آرامش روحی دست می‌یابد. قرآن کریم دست‌یابی به چنین آرامشی را یکی از ثمرات ازدواج دانسته، می‌فرماید: (وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُون)؛[1] و از نشانه‌های او این‌که همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد، در این نشانه‌هایی است برای گروهی که تفکّر می‌کنند!
به راستی وجود همسران با ویژگی مودّت و محبت و رحمت برای انسان‌ها، مایه آرامش زندگی آنها است و یکی از مواهب بزرگ الهی محسوب می‌شود. این آرامش از این‌جا ناشی می‌شود که این دو جنس مکمل یکدیگر و مایه شکوفایی و نشاط و پرورش یکدیگر می‌باشند به‌طوری که هر یک بدون دیگری ناقص است، و طبیعی است که میان یک موجود و مکمل وجود او، چنین جاذبه نیرومندی وجود داشته باشد. این آرامش و سکونت هم از نظر جسمی است، و هم از نظر روحی هم، از جنبه فردی و هم اجتماعی.[2]
آنچه بیش از هر چیز دیگر، این پیوند عاطفی و مقدّس میان زن و شوهر را تحکیم و تداوم می‌بخشد، اخلاق نیکو و پایبندی به فضیلت‌های انسانی و پرهیز از رذیلت‌ها در همه عرصه‌های زندگی بویژه در محیط گرم و با صفای خانواده است. اگر فضای خانواده با گل‌های فضایل اخلاقی عطرآگین نگردد، کمتر قانونی می‌تواند دوام آن‌را تضمین کند. بحران اجتماعی کنونی دنیا- که جوامع غیر دینی و غیر اخلاقی گرفتار آنند- بهترین دلیل بر ضرورت حاکم بودن اخلاق نیکو در میان خانواده‌ها است، چنان‌که بالا بودن سطح آرامش و معنویت در میان خانواده‌هایی که واقعاً پایبند به دستورات دینی و اخلاقی هستند، شاهد دیگری بر این مدعا است.
گفتنی است؛ زندگی زناشویی قوام، تحکیم و استمرارش به محبت، دوستی، تفاهم، احترام متقابل و به رسمیت شناختن و رعایت حقوق همدیگر است. و این اختصاص به شوهر یا زن تنها ندارد؛ لذا دین اسلام برای آنکه محیط و اجتماع کوچک خانواده قوام پیدا کند و تداوم یابد، برای هر یک از زن و شوهر حقوقی در نظر گرفته و در مقابل این حقوق وظایفی را نیز برای آنان تعیین کرده است.[3]
پی نوشتها:
[1]. روم، 21.
[2]. ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 16، ص 391 – 392، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
[3]. ر.ک: islamquest.net/fa/archive/question/fa925.
منبع: www.islamquest.net
