آیه عزّت کدام است و چگونه بر مصونیت قرآن از تحریف دلالت می‌کند؟

انّ الّذین کفروا بالذّکر لمّا جائهم وانّه لکتاب عزیزلایأتیه الباطل من بین یدیه ولامن خلفه تنزیل من حکیم حمید؛ به‌ راستی کسانی که چون‌ذکر]قرآن[برایشان آمد به آن کافرشدند... و به راستی که قرآن کتابی شکست ناپذیر است. باطل به هیچ وجه و از هیچ سو به آن نمی آورد. فرو فرستاده‌ای از سوی خداوند فرزانه و ستوده است.
تردیدی نیست که مقصود از ذکر و کتاب در این دو آیه, قرآن مجید است که به سه وصف ((عزیز)) و((لایأتیه الباطل...)) و((تنزیل من حکیم حمید)) وصف شده است. دو وصف اوّل, هر یک, دلالت بر عدم تحریف قرآن وصفت سوم به منشأ و راز این ویژگی اشاره دارد.
((عزیز)) از مادّه عزت و واژه عزت از ارض عزاز (زمین سخت) گرفته شده است؛ از این رو (( عزیز)) به معنای شکست ناپذیر و نفوذناپذیر است.
((باطل)) به معنای تباه کننده است و به هر چیزی که خود به تباهی می‌انجامد یا امر دیگری را به تباهی می‌کشاند, اطلاق می‌شود؛ از این رو چیزهای فاسد شونده و مطالب نادرست و امور بی ثبات را باطل می‌نامند.
((من بین یدیه و من خلفه)) در آیه, یا به معنای پیش رو و پشت سر از زمانی است و مقصود هنگام نزول آیات و پس از نزول آن است و یا روی هم رفته به معنای به هیچ وجه و از هیچ جهت است و دلالت بر نفی کامل دارد.
صفت عزیز به تنهایی بر مصونیت قرآن از تحریف دلالت دارد؛ زیرا تحریف, نوعی شکست پذیری و نفوذ پذیری است که با ((عزیز بودن)) قرآن سازگاری ندارد.
از صفت دوم نیز به خودی خود, عدم تحریف قرآن به خوبی استفاده می‌شود؛ زیرا با توجه به اعجاز و حق بودن قرآن, هر گونه تغییری که اعجاز و معارف آن را دگرگون سازد, مصداق تباه شونده و تباه کننده است که روی آوردن آن به قرآن در این جمله به طور کلی در هر زمان و از هر جهت, منتفی دانسته شده است؛ چنان که هر گونه حذفِ آیات قرآن نازل, از قرآن موجود را نفی می‌کند؛ زیرا اگر خداوند اراده کرده که آن معارف در اختیار بشر قرار گیرد, حذف شدن آن آیات, مصداق بارز روی آوردن باطل به قرآن نازل شده به شمار می‌آید.
eporsesh.com