محبت و دوستی اهل بیت پیامبر عزیز و گرامی صلّی الله علیه و آله بر هر شخص مسلمانی واجب و لازم است، چنان که قرآن کریم می‌فرماید: (قل لا اسئلکم علیه اجراً الّا المودة فی القربی، بگو: من در برابر ابلاغ رسالتم هیچ پاداشی درخواست نمی‌کنم، جز دوست داشتن نزدیکانم، در آیه مذکور تأکید شده که هر مسلمانی باید خاندان پیامبر را دوست داشته باشد، و این دوستی و محبت به امامان و اهل بیت علیهم السّلام از ضروریات اسلام محسوب می‌شود، و تنها به شیعه اختصاص ندارد، بلکه تمام فرقه‌ها از میان مسلمانان بر محبت به اهل بیت علیهم السّلام اتفاق نظر دارند، تنها اندکی از اهل تسنن که از آنها به نام (ناصبی‌ها) یاد می‌شود، با اهل بیت و امامان معصوم علیهم السّلام دشمنی می‌ورزند.
کسی که محبت اهل بیت علیهم السّلام به خصوص حضرت علی بن ابی طالب علیه السّلام در دل او نباشد، دچار نوعی نفاق درونی بوده و مانند آن است که نبوت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله را منکر شده باشد، و چنین عداوت و دشمنی از نشانه‌های نفاق است.[1]
قرآن کریم می‌فرماید: (یا ایّها الذین آمنوا اتقوالله و ابتغوا الیه الوسیلة) ای کسانی که ایمان آورده‌اید! تقوا پیشه کنید و وسیله‌ای برای نزدیک و تقرّب به خداوند انتخاب کنید)، آیه مذکور گویای این حقیقت است که انسان در هر سطح و پایه‌ای از ایمان و تقوا باشد، اگر دوستی اهل بیت علیهم السّلام را داشته باشد و به دستورهای خداوند متعال عمل نماید، به مقام قرب و نزدیک شدن به درگاه خداوند مهربان می‌رسد.[2]
حضرت امام باقر علیه السّلام در روایتی ضمن بیان اهمیت ولایت امام معصوم علیه السّلام و بالاتر بودن آن از نماز، زکات، حج و روزه می‌فرماید: و لایت کلید نماز و روزه و حج است، و والی نقش رهبری و هدایت نسبت به سایر مسایل دارد.[3]
بنابراین، عشق و محبت به حضرت علی علیه السّلام و اهل بیت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله عشق و محبت به تمام خوبی‌ها و اعمال صالح، تقوا و برخاسته از زیبایی‌گرایی و گرایش به سوی کمال‌طلبی است، و اگر کسی با آنان دشمنی کند کافر و منافق است چنان که پیامبر گرامی صلّی الله علیه و آله می‌فرماید: یا علی! لا یحبک الا مؤمن و لا یبغضک الا کافر[4] ای علی! دوست نمی‌دارد تو را مگر کسی که مؤمن باشد و دشمنی نمی کند با تو مگر کسی که کافر باشد.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
تفسیر نمونه، ج20، ص 403 424، تألیف ناصر مکارم شیرازی و همکاران.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1367 ه .ش، ج 20، ص 403 424.
[2] . ر.ک: تفسیر نمونه، همان، ج 4، ص 363 371.
[3] . کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1365 ه .ق، ج 2، ص 18.
[4] . مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1404 ه .ق، ج 31، ص 375.
