حق آن قدر رزق گستر است که حد ندارد. او غذای انسان را در گیاه و حیوان قرار می دهد. حق غذای پشه را در فضولات انسان و غذای خاک را در فضولات و غذای فرزند را خونی که به رحم می‌رود و غذای هر گروه را در اطراف خودش جمع نموده است؛ به گونه ای که وقتی هر گروه غذای خود را خورد به قدری لذت می برد که حد ندارد و در این میان تفاوتی میان انسان، درخت، حیوان و کوچک و بزرگ نیست؛ حتی پشه ای که روی فضولات می نشیند، پس از سیر شدن آوازی می خواند که با هیچ یک از این دستگاه های آوازی سازگار نیست و چیزی بالاتر است. خداوند این رزق را آن قدر در سه جهت طول، عرض و عمق از لحاظ طول یعنی همه ی اشیا و حیوانات و به لحاظ عرض یعنی مقدار رزق هر کدام و مراد از عمق مدت رزق است گسترانیده است که کسی دست حق را مشاهده نمی کند. پشت هر رزق، رزاق آرمیده است و انسان و هر موجود دیگر رزق خود را از رزاق می گیرد و نمی اندیشد. حق به قدری در رزق فرو رفته است که کسی او را احساس نمی کند و نمی اندیشد که شاید خود رزاق درون این رزق آرمیده باشد. در تاریخ است امام صادق علیه السلام سیب نیم خورده ای را که کسی آن را دور انداخته بود بر می دارند، می شویند و می خورند و با کسی که سیب را دور انداخته برخورد می نمایند و می فرمایند این کار اسراف است. حق نیز هیچ گونه اسرافی ندارد و اگر روی زمین آید، به این اخلاق او را می یابی؛ یعنی در مورد رزق هیچ گونه اسرافی نخواهد داشت و کوچک ترین و عقب مانده ترین و فروترین وجود را به احسن تبدیل می کند؛ حتی غذایی که در معده به خون و گوشت و پوست تبدیل می شود، این تبدیل به نفع خود اوست و از طرفی انسان حق آن ابهت و بزرگی را ندارد که بگوید من بزرگ هستم و این شی‌ء ناقابل را استفاده نمی کنم.
منبع: پایگاه حضرت آیت الله العظمی نکونام (دامت برکاته).
