آیه ی شریفه ی (وَإِنْ یُرِیدُوا خِیَانَتَکَ فَقَدْ خَانُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ فَأَمْکَنَ مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ) می فرماید: کسی که به دیگری خیانت می کند یا ظلمی در رابطه با او مرتکب می شود و به هر روی، دست به گناهی می آلاید که در آن به مردم آسیب می رسد، به حتم پیش از آن، چنین گناهی را در حق خداوند مرتکب شده است. این اصل یک قاعده ی کلی است. اگر کسی به همنشین خود دروغ بگوید، به طور یقین پیش از آن به خدا دروغ گفته است. اگر کسی مال دیگری را به زور و به حرام بخورد، پیش از آن، چنین حرامی را از خدا خورده است. برخی پیش از نطفه به خدا دروغ گفته اند و (قَالُوا بَلَی) که گفته اند به دروغ بوده است. بسیاری در دنیا دروغ می گویند و عده ای در قیامت نیز به خدا دروغ خواهند گفت؛ در حالی که قیامت به سند و بینه نیاز دارد و تمامی مسایل آن محسوس است و عمل هر فردی تعین و تجسم پیدا می کند. کسی که در درون خود با خدای خویش بد است نمی تواند به مردم هم خوبی نماید. خوب است انسان پیش از آن که دیگران را زیارت کند، با خدای خویش صاف و صافی و خالص و خُلّص گردد تا به طور قهری با دیگران مشکل پیدا نکند. اولیای خدا به خاطر عشقی که به خدا دارند، هیچ گاه با خدا بد نمی کنند و در این کار بسیار استوار و محکم هستند. البته باید خدا را از کودکی و طفولیت به آدمی بدهند تا او خدای خود را به نیکی بشناسد و او را دوست‌داشتنی بیابد و به او عشق بورزد. اولیای خدا پیش از آن که به درس و بحث و مدرسه روند با خدای خود خوب هستند و هیچ گاه نیز نه با او مشکل پیدا می کنند و نه به تبع آن، کدورتی از بنده ای دارند.
منبع: پایگاه حضرت آیت الله العظمی نکونام (دامت برکاته).
