چگونه گناهان در این دنیا که هر قدر هم که زیاد باشد محدود است موجب عذاب نامحدود در قیامت می شود؟

این پرسش تحت عنوان (خلود) یا (جاودانگی عذاب) معروف است.
مجازات‌ها بر سه گونه‌اند: 1. مجازات قراردادی، 2. مجازاتی که با گناه رابطه تکوینی و طبیعی دارد، 3. مجازاتی که تجسم خود گناه است. مجازات‌های اخروی، هیچ کدام از خواصّ و فواید مجازات‌های قراردادی (مانند تنبیه، عبرت، تربیت و...) را ندارد؛ زیرا آخرت جای عمل نیست، بلکه جای حساب است. پس مجازات‌های اخروی یا رابطه تکوینی با گناه دارد که پاره‌ای از آیات و روایات بر این مطلب دلالت دارند؛ مانند کلام امام علی(ع) که می‌فرمایند: (عمل صالح کشت آخرت است)، (نهج‌البلاغه، خطبه 22). در این گونه مجازات‌ها، تناسب بین عمل و نتیجه، از لحاظ کمی شرط نیست؛ مانند یک لحظه غفلت در رانندگی که نقص عضو همیشگی به دنبال خواهد داشت. و یا این که مجازات‌های اخروی، تجسّم خود گناه است که پاره‌ای دیگر از آیات و روایات بر این حقیقت تأکید دارند.
امام صادق(ع) در جواب پرسشی درباره خلود در بهشت و جهنّم می‌فرمایند: علت همیشه بودن دوزخیان در دوزخ، این است که تصمیم آنان این بوده که هر گاه در دنیا جاودانه بمانند، خدا را نافرمانی کنند و جهت همیشه بودن بهشتیان در بهشت نیز این است که تصمیم آنان این بوده که هرگاه در این دنیا جاودانه بمانند، اطاعت خدا کنند. پس تصمیم‌های این دو گروه، آنان را بهشتی دائم و دوزخی همیشگی کرده است، (بحارالانوار، ج 8، ص 347).
www.morsalat.com