آیا امام زمان (ع) مردم را بخاطر گناهانی که قبل از ظهور انجام داده‌اند مجازات می‌کنند؟

شرح پرسش:
اگر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف به علم خود قضاوت می کنند؟ آیا افراد را به علت گناهان انجام داده شده‌ی پیش از ظهور مجازات می کنند و حد را جای می کنند؟ مثلاً کسی یک بار زنا کرده باشد و کسی هم نفهمیده باشد یا دزدی کرده باشد (منظور پس از تشکیل دولت حق است)؟

پاسخ:
1. از روایات فهمیده می‌شود که قیام حضرت مهدی (عج) موجب خرسندی انسان‌ها می‌شود. امام علی علیه السّلام می‌فرمایند: "هنگامی که حضرت مهدی (عج) قیام می‌کند، نام مبارکش بر سر زبان‌ها خواهد بود و وجود مردم سرشار از عشق به اوست، به گونه‌ای که جز نام او هیچ نامی در یاد و زبان آنان نیست و با دوستی او روح خود را سیراب می‌کنند". [1]
و تردیدی نیست خرسندی بشر یا اکثر آنها در فرضی است که رحمت پروردگار شامل آنها شده باشد و از شمشیر انتقام حضرت در امان بمانند و در سایه‌ی پربرکت وجود امام به زندگی سرشار از عدالت بیندیشند.

2. حضرت حجت (عج) به صورت گسترده ای از معجزات و کرامت هایش استفاده می‌کند. امام باقر علیه السّلام می‌فرماید: خدا دست لطفش را بر سر بندگان می‌نهد و حواس شان را جمع و عقل‌های‌شان کامل می‌گرداند." [2] از این رو امام صادق علیه السّلام می‌فرماید: "مهدی عدالت را، همچنان که سرما و گرما وارد خانه می‌شود وارد خانه‌ی مردمان کند و دادگری او همه جا را بگیرد". [3]

3. امام رضا علیه السّلام می‌فرمایند:
"خداوند زمین را به دست قائم (عج) از هر ستمی پاک گرداند و از هر ظلمی پاکیزه سازد... و آن گاه که خروج کند میزان عدل را در میان مردم نهد، و بدین گونه هیچ کس نتواند به دیگری ستم کند". [4] و امام علی علیه السّلام می‌فرمایند: "حضرت مهدی (عج) زمین را از عدل و داد و نور و برهان پر می‌کند، عرض و طول شهرها برایش خاضع می‌شود به طوری که هیچ نابکاری نمایند جز این که اصلاح گردد". [5] بنابراین در حکومت حضرت تمامی حقوق منابع شده باز ستانده می‌شوند.

4. حق‌ها دو قسمند: 1. حقوق مردم؛ 2. حقوق الهی.
در عصر غیبت چیزی که حرف اوّل را می‌زند و ابزار حکم واقع می‌شود استفاده از احکام ظاهری و قضاوت کردن بر طبق بیّنه و شاهد است و این سنت از زمان پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله تاکنون جاری است. از این رو نمی‌توان انتظار داشت که احکام قضایی مطابق با حق و واقع باشد و صاحب حق همیشه به حق خود برسد.
"امّا در حقوق الهی چنانچه کسی حق الهی را رعایت نکند مثلاً زنا مرتکب شود، باید حد بر او جاری شود، و اجرای حد در صورتی است که زناکار قبل از اثبات جرم توبه نکرده باشد، و فرض توبه کردن حد از او ساقط می‌شود." [6]
بنابر آن چه که ذکر شد با در نظر گرفتن شرایط و موقعیت عصر ظهور و نفوذ عدالت به باطن انسان‌ها و کامل شدن عقل مردمان زمان ظهور می‌توان گفت بسیاری از کسانی که از روی نادانی و... مرتکب چنین لغزش هایی شده اند، پس از دیدن این شرایط توبه می‌کنند، توبه آنها پذیرفته شده و توفیق خدمت در جامعه‌ی امام زمان (عج) را در می‌یابند. و چنانچه توبه ننماید و در عصر ظهور هم همچنان مرتکب چنین گناهانی شود، بی‌تردید با عنایت به واجب بودن اجرای حدود الهی این حدود برایشان جاری می‌شود و در صورت عدم تکرار عقاب گناه به قیامت واگذار می‌شود.
و آنان که حق مردم را غصب کرده اند در پرتو رشد فکری و عقلی خود به سراغ مظلومان می‌روند و حق آنان را پس می‌دهند و اگر کسانی پیدا شوند که همچنان حقوق را ضایع کنند و حق مردم را پس ندهند، به یقین در دادگاه عدل حضرت محاکمه می‌شوند و حقوق از آنها بازستانده می‌شود.
امام علی علیه السّلام می‌فرمایند: "برده ای نمی ماند مگر این که امام مهدی (عج) او را می خرد و آزاد می‌کند و بدهکاری نمی ماند جز این که بدهی او پرداخت می‌شود. مظلمه و حقی بر گردن کسی نمی ماند جز این که به صاحب حق بازگردانده می شود؛ کسی کشته نمی شود مگر این که دیه آن را می پردازد و زمین را پر از عدل و داد می‌کند، پس از آن که پر از بیداد و ستم شده بود". [7]
خلاصه‌ی: سخن شخصی که گناه مزبور را مرتکب شود، در صورتی که توفیق توبه را دریابد هرگز حضرت مهدی (عج) او را محاکمه نمی کند و در صورتی که توبه نکند و معاند و سرکش باقی مانده و به گناه خویش ادامه دهد، عادلانه به سزای عملش خواهد رسید و امّا اگر فقط قبل از ظهور مرتکب چنین گناهی شده و توبه هم ننماید عقاب آن به قیامت واگذار می‌شود.

پی نوشت ها:
[1] . احقاق الحق و ازهاق الباطل، ج 13، ص 324، شهید قاضی نور الله حسینی مرعشی، با تعلیقات آیت الله مرعشی (ره).
[2] . محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج 52، ص 328.
[3] . محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج 52، ص 362.
[4] . عصر زندگی، محمد حکیمی، بوستان کتاب، چ پنجم، ص 42، به نقل از اکمال الدین، ج 2، ص 372.
[5] . شیخ حرّ عاملی، اثبات الهداة، ج 7، ص 49.
[6] . تحریر الوسیله، ج 2، ص 416.
[7] . بحار الانوار، ج 52، ص 224 225.