در دین اسلام، دعا کردن برای خود و دیگران، بسیار سفارش شده است. خداوند می‌فرماید: (وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً إِنَّ رَحْمَةَ اللّهِ قَرِیبٌ مِنَ الُْمحْسِنِینَ؛[1] او را با بیم و امید بخوانید؛ زیرا، رحمت خداوند به نیکوکاران نزدیک است).
هم چنین خداوند، وعده قبولی دعاها را داده است: (ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ؛[2] بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را).
روایات متعددی وجود دارد که در آنها پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه معصومین علیهم السلام مسلمانان را به دعا کردن، ترغیب و تشویق کرده‌اند. امام رضا علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل می‌کند که آن حضرت فرمود: (الدعاء سلاح المؤمن و عمادالدین و نور السماوات و الأرض؛[3] دعا، سلاح مؤمن و عمود دین و نور آسمان‌ها و زمین است).
هم چنین حضرت علی علیه السلام می‌فرماید: (الدعا مفتاح الرحمة و مصباح الظلمة؛[4] دعا، کلید رحمت و چراغ تاریکی است).
دعا کردن، به دو گونه می‌تواند باشد:
الف) انسان فقط برای خود دعا کند.
ب) انسان برای دیگران دعا کند. این نوع دعا کردن، در اسلام، بسیار سفارش شده است. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: (هر کس ابتدا، به چهل نفر از برادران (دینی) خود دعا کند، سپس برای خودش دعا کند، آن دعا، در مورد آن چهل نفر و خودش، مستجاب می‌شود).[5]
بنابراین، اولا، دعا کردن برای دیگران، فضیلت بیشتری دارد و سود آن به خود ما برمی‌گردد. پس اگر برای سلامتی امام زمان علیه السلام دعا کنیم، در حقیقت، آن دعا، در حق ما نیز قبول می‌شود. در حدیثی از امام کاظم علیه السلام نقل شده که آن حضرت می‌فرماید: (إنّ مَنْ دعا لأخیه بظهر الغیب نودی من العرش و لک مئة ألف ضعف؛[6] هر کس در نهان، برادر (دینی) خود را دعا کند، از عرش ندا می‌آید که برای تو، صد هزار برابر باد).
در روایات آمده است که اگر به برادر مومن خود دعا کنی، ملائکه آسمان، همان دعا را در حق خودت آمین می گویند.[7] بنابراین، دعا برای سلامتی آن عبد صالح و انسان کامل، موجب می شود تا دعا کننده، مشمول دعای خیر فرشتگان گردد.
نیز اگر فردی متوجّه شود که دیگری برای او دعا کرده و از درگاه الهی رفع مشکلاتش را خواسته، او نیز در پاسخ چنین خواهد کرد. پس با دعا برای آن حضرت، می‌توان اطمینان یافت که مشمول دعای خیر ولی الله الاعظم علیه السلام خواهیم شد.
ثانیاً، در روایت، ترک کردن دعا به دلیل اتکا به قضا و قدر، مذموم شمرده شده است. امام صادق علیه السلام می فرماید: (ادع الله عزّوجلّ و لاتقل إنَّ الأمر قد فُرغ منه؛ خداوند را بخوان و نگو که این کار مفروع عنه است).[8]
زراره، در ذیل این حدیث می‌گوید: (منظور از این حدیث، این است که ایمان تو به قضا و قدر، مانع از دعا کردن نشود).[9]
بنابراین، به دلیل این که خداوند، امام مهدی علیه السلام را حفظ می‌کند، نباید از دعا کردن برای سلامتی آن حضرت دست برداریم. چون این امر، تکلیف ما را ساقط نمی‌کند و ما همیشه مأمور به دعا کردن هستیم.
ثالثاً، یکی از راه‌های ابراز دوستی و ارادت نسبت به محبوب، دعا برای سلامتی او است. این ابراز دوستی، انسان را به محبوب نزدیک‌تر می‌گرداند تا جایی که برای رسیدن به او، سر از پا نمی‌شناسد. دعا برای وجود مقدّس حضرت حجّت علیه السلام نوعی اظهار مودّت و موجب افزایش محبّت و اشتیاق فرد نسبت به آن محبوب دل‌ها است که به تدریج، وی را به کانون حرارت آن خورشید عالم افروز و انوار روشنی بخش او نزدیک‌تر می‌گرداند.
پی نوشتها:
[1]. اعراف: 56.
[2]. غافر: 60.
[3]. محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج 90، ص 288.
[4]. همان، ص 300.
[5]. همان، ص 383.
[6]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، ج 7، ص 110.
[7]. همان، ص 111.
[8]. همان، ص 35.
[9]. همان.
منبع: امام مهدی (عج)، رسول رضوی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1384).
