آیا تأخیر فرج امام زمان (عج) موجب قساوت قلب می‌شود؟

آنچه که بر هر مومنی بلکه بر هر انسانی لازم است، این که هیچ گاه از تأخیر فرج و ظهور منجی ناامید نباشد، بلکه باید به ریسمان صبر چنگ زده تا به سر منزل مقصود رهنمون شود و این تنها از راه ایمان قلبی به خداوند متعال و این که او خلف وعده نمی‌کند میسر است و نیز با سیر و بررسی سرگذشت امت‌های پیشین که چگونه بعد از هر عسر و گرفتاری شدید، خداوند آخرالامر برای آنها یسر و فرجی حاصل نمود، به دست می‌آید. و همچنین با مراجعه به فطرت و میل درونی خود که چگونه به ظهور منجی بشریت متمایل است می‌تواند خود را از یأس و ناامیدی رهانیده و به ظهور منجی امیدوار باشد.
در ذیل آیه شریفه: (و لایکونوا کالذین اوتوا الکتاب من قبل فطال علیهم الامد فقست قلوبهم) از امام صادق علیه السلام روایت شده که فرمودند: (تأویل هذه الایة جاء فی اهل زمان الغیبة و ایامها دون غیرهم من اهل الازمنه و ان الله تعالی نهی الشیعة عن الشک فی حجة الله تعالی او ان یظنوا ان الله تعالی یخلی ارضه منها طرفة عین(1)؛ تأویل این آیه برای مردم عصر غیبت است و روزهای زمان غیبت غیر از روزهای اهل زمان‌های دیگر است. خداوند متعال شیعیان را از شک در حجت خود نهی کرده است و نیز نهی کرده از این که گمان کنند که خداوند زمین را یک چشم بر هم زدن از حجت خالی می گردند.)

پی‌نوشت:
1- الغیبة، نعمانی، ص 24 ؛ المحجة، ص 219 و 220.

منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران