شیعه بر تنصیصی بودن مقام خلافت اعتقاد دارد و بر این باور است که امامت پس از پیامبر از جهاتی بسان نبوت است; همان گونه که پیامبر را باید خدا معرفی می فرماید، وحی وی نیز باید از جانب او جل و علا تعیین گردد و تاریخ زندگانی رسول خدا بر این اصل گواهی می دهد; زیرا ایشان در موارد متعددی حضرت علی(علیه السلام) را به عنوان خلیفه خویش تعیین نموده اند که اکنون ما به یکی از موارد آن اشاره می نمائیم.
الف) در آغاز بعث; آن گاه که پیامبر از طرف خدا مأموریت یافت تا خویشاوندانش را به مقتضای آیه و انذر عشیرتک الاقربین[1]، به آئین توحید دعوت کند، بستگان خویش را دعوت نمود و خطاب به آن جمع فرمود هر کس مرا در این راه یاری کند، او وصی و وزیر و جانشین من خواهد بود (فایّکم یوازرنی فی هذا الامر علی ان یکون اخی و وزیری و خلیفتی و وصیّی فیکم)، کدامیک از شما در این امر مرا یاری می نماید تا برادر و وزیر و وصی و جانشین من در میان شما باشد؟
تنها کسی که به این ندای ملکوتی پاسخ مثبت داد، کودک ابوطالب، علی(علیه السلام) بود. در این هنگام، رسول خدا رو به خویشاوندان خود کرده، فرمود: ان هذا اخی و وصیّی و خلیفتی فیکم فاسمعوا له و اطیعوه[2]، این (علی) برادر، وصی و جانشین من در میان شما است، به سخنان وی گوش فرا دهید و از او پیروی نمائید.
پی نوشتها:
[1]. شعرا - 214.
[2]. تاریخ طبری 2/63 و 62، تاریخ کامل 2/40 و 41، مسند احمد 1/111، شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، 13/210 212.
www.mazaheb.ir
