اصل اولیه در انسان این است که دارای شخصیت و کرامت و خلیفه خداوند بر روی زمین است.
(لقد کرمنا بنی آدم) (اسراء، آیه 70)
(انی جاعل فی الارض خلیفه) (بقره, آیه 30)
و بر این اصل لعن و تحقیر هیچکس جایز نیست لکن هرگاه انسانی با افعال و کردار خود از ساحت انسانیت ساقط شد، حرمت و کرامت خود را نقض نموده در این صورت لعن او چه بسا سزاوار باشد. به همین علت در قرآن کریم و روایات گروههای زیادی مورد لعن خدا و پیامبر و اهل بیت قرار گرفته اند. که به بعضی از آنها اشاره می کنیم با یادآوری این نکته که این آیات و روایات به ما قاعده کلی می دهد در نتیجه هر فردی مصداق آن قاعده قرار گیرد، چه افراد مورد سؤال و چه افراد دیگر لعنش جایز خواهد بود.
الف. کافران، (ان الله لعن الکافرین و اعد لهم سعیرا) (احزاب، آیه 63)
ب. ظالمین، (الا لعنه الله علی الظالمین) (هود، آیه 18؛ قصص، آیه 42؛ اعراف، آیه 44)
ج. کسانی که آیات خداوند را انکار و با پیامبر مخالفت کنند. (هود، آیه 59)
د. کسانی که پیمان شکنی می کنند [خصوصا اگر طرف عهد خدا و رسول باشند] (فبما نقضهم میثاقهم لعناهم و جعلنا قلوبهم قاسیه) (پس چون پیمان شکستند آنان را لعنت کردیم و دلهایشان را سخت گردانیدیم). (مائده، آیه 13)
ه. کسانی که خدا و رسولش را آزار و اذیت کنند. (ان الذین یؤزون الله و رسوله لعنهم فی الدنیا و الاخره) (احزاب، آیه 57)
و. کسانی که کتمام حقیقت کنند. (بقره، آیه 159 و 89)
ز. دروغگویان و کسانی که خود را از صف مقابل پیامبر و اهل بیت قرار دهند. (آل عمران، آیه 61)
البته گروه های دیگر هم هستند که ما به همین مقدار بسنده می کنیم و جهت مطالعه روایات در این زمینه هم می توانید به وسائل الشیعه، جلد 4، کتاب الصلاه و بحار الانوار، جلد 72، باب 106 و 107 مراجعه نمایید.
1. حال با یک نگاه اجمالی به تاریخ صدر اسلام به روشنی معلوم می شود که این افراد استحقاق لعن دارند یا نه؟ از شما سؤال کننده گرامی می پرسم آیا غصب و تجاوز به حقوق دیگران خصوصا اگر شخص معصوم باشد از مصادیق ظلم می باشد یا نه؟ آتش زدن احادیث پیامبر، تبعیض در حقوق، فرق گذاشتن میان مسلمانان عرب و عجم از مصادیق ظلم می باشد یا خیر؟ روشن است که اینها از نمونه های بارز ظلم هستند و تمام این موارد در تاریخ صدر اسلام توسط برخی واقع شده.
2. وقتی پیامبر اکرم(ص) اسامه را به فرماندهی لشکر معین فرمودند و افرادی را اسم بردند که در این جنگ شرکت کنند از آن جمله خلیفه اول و دوم و آنها مخالفت کردند و از عمل به دستور پیامبر سرباز زدند. آیا این عمل مخالفت با دستور پیامبر و خدا نبود.
پس چنانچه خود علماء اهل تسنن به این مطالب اعتراف کرده اند چنانچه در تهذیب التهذیب، ج 12، ص 441 و در صحیح مسلم و مقتل خوارزمی و مسند احمد و مستدرک حاکم و ابن قتیه ، در کتاب السیاسه و الامامه جلد 1، ص 12 نقل کرده اند که عمر به ابوبکر گفت بیا برویم پیش فاطمه ما او را به غضب آوردیم پس با هم رفتند و اذن گرفتند و فاطمه با صراحت به ایشان فرمود شما مرا به غضب آوردید و راضی نکردید با آنکه از پدرم شنیدید که فرمود رضای فاطمه رضای من و سخطش از سخط من است.
خلاصه اینکه دلیل جواز لعن هم آیات و هم روایات مطرح است.
جهت مطالعه بیشتر در این زمینه می توانید به آثار ذیل مراجعه بفرمایید:
(بر امیر المؤمنان علی(ع) چه گذشت)، تألیف سیدمحمدحسن موسوی کاشانی؛
(اسخ به نامه های برادران سنی)، علی محمدی زنجانی؛
(فاطمه زهرا)، استاد توفیق ابوعلم.
eporsesh.com
