اگر به حقیقتِ علم غیب موهبتی و لدنّی پیامبران و امامان و از جمله حضرت رسول اکرم(ص) توجه شود، هیچ منافاتی میان آن علم و آن پرسشگری وجود نخواهد داشت. باید توجه داشت که علم رسول خدا، محصول درجه برتری وجود اوست؛ و از این رو چون این کمال وجودی را به موهبت الهی به دست آورد، نه در سایه پرورش و آموزش دیگران؛ علم و معرفت او هم از درون خودش جوشیده، از مقام ولایت و قرب او سرچشمه دارد. و به این جهت علم او دارای خواص و لوازم زیر است:
1.علم پیامبر همیشگی و مستمر است.
این دانش پیوسته با سرچشمه غیبی خود در ارتباط بوده، مدام قوّت می‌پذیرد و افزایش می‌یابد و این افزایش دانش و معرفت رسول گرامی، لازمه اتصال وجودی وی به جهان غیب و ربوبیت است و از همین روست که رسول گرامی(ص) مدام می‌فرمودند (پروردگارا علم مرا افزون فرما).
2.رسول خدا هرگاه بخواهد چیزی را بداند، خداوند او را می‌آموزد؛
و در واقع حضرت حق با این کار رسول خدا را مورد حمایت و عنایت مستمر خویش قرار می‌دهد.
3.علم پیامبر به دور از خطا و خلاف است؛
چرا که علم او چون علم حصولی نیست، بلکه یک علم لدنّی و شهودی است؛ و معرفت شهودی هم مصون از خطا و نسیان می‌باشد.
در شب معراج، حضرت رسول خواست بداند؛ و خداوند با نشان دادن حقایقی او را آموخت. حضرت با معرفت شهودی خود آن وقایع را مشاهده نمود و یافت و با مواجهه با آنها و پرسشگری از جبرئیل، علم خود را افزون ساخت و این‌ها هیچ یک با علم لدنّی رسول خدا بر اساس آنکه علم پیامبر مستمر و پویا بوده نه مطلق و ایستا و دائماً در حال افزایش و قوّت است، منافات ندارد؛ زیرا، افزایش کمی و کیفی لازمه ذات علم لَدنّی است و نباید پنداشت که علم لدّنی یعنی علمی که قابلیّت افزایش و قوت در او نیست. علاوه بر آنکه با حصول چنین رخدادی - یعنی شهود بواطن عالم هستی و وقوف به حقایق، آثار و ویژگی‌های آن بر اثر شدت اتصال وجودی به جهان غیب - حضرت از علمی برخوردار شدند که برای دیگران امکان دسترسی به آن در این حد و گستردگی و عمق وجود ندارد.
www.payambarazam.ir
