اولا پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) در مسائل عادی فردی و امور اجتماعی موظف به استفاده از علم عادی بوده‌اند. از این رو همواره در این گونه مسائل از طرق معمولی تحقیق و کسب آگاهی نموده و بر اساس برآیندهای آن عمل می‌کردند. سر این مسأله نیز آن است که آنان الگوی بشریتند و اگر در مسیر زندگی و حرکت‌های اجتماعی راهی غیر از این بپویند دیگر جنبه اسوه بودن خود را از دست خواهند دادو جهانیان به بهانه آن که آنان با علم لدنی عمل می‌کرده‌اند از حرکت‌های سازنده‌انقلابی و اصلاحی باز خواهند ایستاد. ثانیا برخی از عالمان دینی بر این عقیده‌اند که علم غیب برای پیامبر(ص) و امامان(ع) شأنی است. یعنی چنان نیست که همواره هر چیزی را بالفعل بدانند. بلکه اگر بخواهند از طریق غیبی بدانند خواهند دانست یا اگر خدا بخواهد علم چیزی را در اختیار آنان خواهد گذاشت. ثالثا دیدگاه علامه طباطبایی این است که: علم غیب به واقع محتوم و تغییر ناپذیر تعلق می‌گیرد. بنابراین آنچه پیامبر(ص) و امامان (ع) از طریق غیبی می‌دانند همان چیزی است که حتما واقع خواهد شد. مانند کسی که از عمارت بسیار بلندی پرتاب گردیده و در بین راه می‌داند که به سرعت به زمین اصابت خواهد کرد. این گونه آگاهی چیزی نیست که با آن بتوان تغییری ایجاد نمود و سرنوشت چیزی را تغییر داد.
www.payambarazam.ir
