اختلاف
اختلاف ضد اتفاق است.
اختلاف بین زن و شوهر در خانه معلول چه عواملی است؟
1 خودخواهی:منشأ اصلی عداوت و درگیری،خودخواهی است.کسی که به اسارت خود در آید و بر محور خود بچرخد، هرگز حاضر نمی شود حق را بپذیرد و از حقیقت پیروی نماید. از این رو به رأی و نظر دیگران اهمیتی نمی دهد. در این صورت اختلاف و نزاع طبیعی و قهری است. امام خمینی(ره) فرمود: (اگر تمامی انبیا را در یک شهر جمع کنند، کوچک ترین اختلافی با هم پیدا نمی کنند، زیرا آن‌ها از دام خود رسته اند)[1].در محیط خانه گاهی مردی به دلیل احساس بزرگی و تسلّط بر همسر، توقع سلام کردن دارد و همیشه می‌خواهد حرف خود را به کرسی بنشاند یا زنی به واسطه جمال و هنری که دارد، به خود می بالد و بر شوهرش فخر می فروشد و همین امر در بروز فتنه و عداوت کافی است.امام علی(ع) می‌فرماید: (تکبّر، بغض و نفرت مردم را جلب نمی کند).[2] مردسالاری و زن‌سالاری هر دو منشأ اختلاف می‌شوند. باید ایمان سالاری و انسانیّت در خانه و اجتماع حاکم باشد تا اختلافات به صفر برسد. 2 جدل: یکی از اسباب دشمنی و نزاع، جدل و بگو مگوهای بی فائده است که هدفی جز برتری جویی ندارد. امام علی(ع) می‌فرماید: (از مجادله و ستیزه جویی بپرهیزید که این دو دل های برادران دینی را نسبت به یکدیگر مکدّر می‌کنند و بذر نفاق را پرورش می‌دهد).[3] 3 خودپسندی: ریشه بسیاری درگیری ها خودپسندی است. خود دوستی که از تمایلات طبیعی بشر است، اگر به حد افراط برسد، انسان را به خودپسندی و غرور و بلند پروازی و فزون طلبی و داشتن توقعات نابجا وادار می نماید. امام علی(ع) می‌فرماید: (از خودپسندی پرهیز کن که با این صفت، نقائص خود را آشکار می کنی و دشمنی ها را ظاهر می سازی).[4] 4 عدم آشنایی با وظایف: گاهی نزاع و کشمکش در اثر عدم اطلاع از وظایف و مسئولیت ها است. زن و شوهری که از حدود اختیارات و مسئولیت های خود بی اطلاع اند، توقعاتی از یکدیگر دارند که با عدم تحقق آن، کدورت ایجاد می‌شود. در محیط کار نیز همین علت، جاری است. 5 سخت گیری: تعاون و همکاری در گرو برخورداری از روحیه گذشت و چشم پوشی و بخشش خطاها و لغزش های جزئی است. اگر اعضای یک خانواده در پی یافتن عیوب یکدیگر و بزرگ نمودن آن باشند و در تعقیب آن سخت گیری نمایند، عداوت و دشمنی بین آن‌ها حاکم خواهد شد، از این رو در اوائل ازدواج به دلیل عدم گذشت و غماض، قهر و نزاع بیشتر دیده می‌شود. لج و لجبازی و روحیه عدم گذشت،موجب از بین رفتن پیوند های دوستی و یگانگی می گردد. 6 عدم رشد فکری و اخلاقی: شکی نیست که افراد با یکدیگر اختلاف نظر دارند. دو نفر در جهان پیدا نمی شود که از لحاظ جسمی و روحی و فکری یکسان باشند. در صورتی که انسان به رشد اخلاقی نرسیده باشد و به سعة صدر و بلند نظری و تحمل و نرمی و بردباری متصف نشده باشد، آمادگی اخلاقی برای هضم نقاط اختلاف ندارد. از این رو انتظار دارد دیگران در همه موارد از او پیروی کنند. همین امر زمینه درگیری را فراهم می سازد. 7- مرحله ترس و خشونت: یکی از مهمترین عوامل تصادم ها و کشمکش های سخت و حوادث خطرناک و ناگوار توسل به خشونت است. با این عمل زمام اختیار و کنترل اعصاب از انسان سلب می‌شود. و چه بسا هر خطایی حتی کلمات کفر آمیزی از او سر می زند. اما با رفق و مدارا و ترک خشونت می توان از وقوع نزاع و درگیری پیشگیری کرد. رسول خدا(ص) فرمود: (رفق و نرمش با هر چه همراه باشد آن را زینت می‌دهد و از هر چیز جدا شد نازیبایش می سازد).[5] پی نوشتها: [1]. محمد علی سادات، اخلاق اسلامی، ص98 [2]. غررالحکم، ج 6، ص 59. [3]. اصول کافی، ج 3، ص 409. [4]. غررالحکم، ج 2، ص 299. [5]. اصول کافی، ج 3، ص 182. منبع:سایت انوار طاها
1 خودخواهی:منشأ اصلی عداوت و درگیری،خودخواهی است.کسی که به اسارت خود در آید و بر محور خود بچرخد، هرگز حاضر نمی شود حق را بپذیرد و از حقیقت پیروی نماید. از این رو به رأی و نظر دیگران اهمیتی نمی دهد. در این صورت اختلاف و نزاع طبیعی و قهری است. امام خمینی(ره) فرمود: (اگر تمامی انبیا را در یک شهر جمع کنند، کوچک ترین اختلافی با هم پیدا نمی کنند، زیرا آن‌ها از دام خود رسته اند)[1].در محیط خانه گاهی مردی به دلیل احساس بزرگی و تسلّط بر همسر، توقع سلام کردن دارد و همیشه می‌خواهد حرف خود را به کرسی بنشاند یا زنی به واسطه جمال و هنری که دارد، به خود می بالد و بر شوهرش فخر می فروشد و همین امر در بروز فتنه و عداوت کافی است.امام علی(ع) می‌فرماید: (تکبّر، بغض و نفرت مردم را جلب نمی کند).[2] مردسالاری و زن‌سالاری هر دو منشأ اختلاف می‌شوند. باید ایمان سالاری و انسانیّت در خانه و اجتماع حاکم باشد تا اختلافات به صفر برسد. 2 جدل: یکی از اسباب دشمنی و نزاع، جدل و بگو مگوهای بی فائده است که هدفی جز برتری جویی ندارد. امام علی(ع) می‌فرماید: (از مجادله و ستیزه جویی بپرهیزید که این دو دل های برادران دینی را نسبت به یکدیگر مکدّر می‌کنند و بذر نفاق را پرورش می‌دهد).[3] 3 خودپسندی: ریشه بسیاری درگیری ها خودپسندی است. خود دوستی که از تمایلات طبیعی بشر است، اگر به حد افراط برسد، انسان را به خودپسندی و غرور و بلند پروازی و فزون طلبی و داشتن توقعات نابجا وادار می نماید. امام علی(ع) می‌فرماید: (از خودپسندی پرهیز کن که با این صفت، نقائص خود را آشکار می کنی و دشمنی ها را ظاهر می سازی).[4] 4 عدم آشنایی با وظایف: گاهی نزاع و کشمکش در اثر عدم اطلاع از وظایف و مسئولیت ها است. زن و شوهری که از حدود اختیارات و مسئولیت های خود بی اطلاع اند، توقعاتی از یکدیگر دارند که با عدم تحقق آن، کدورت ایجاد می‌شود. در محیط کار نیز همین علت، جاری است. 5 سخت گیری: تعاون و همکاری در گرو برخورداری از روحیه گذشت و چشم پوشی و بخشش خطاها و لغزش های جزئی است. اگر اعضای یک خانواده در پی یافتن عیوب یکدیگر و بزرگ نمودن آن باشند و در تعقیب آن سخت گیری نمایند، عداوت و دشمنی بین آن‌ها حاکم خواهد شد، از این رو در اوائل ازدواج به دلیل عدم گذشت و غماض، قهر و نزاع بیشتر دیده می‌شود. لج و لجبازی و روحیه عدم گذشت،موجب از بین رفتن پیوند های دوستی و یگانگی می گردد. 6 عدم رشد فکری و اخلاقی: شکی نیست که افراد با یکدیگر اختلاف نظر دارند. دو نفر در جهان پیدا نمی شود که از لحاظ جسمی و روحی و فکری یکسان باشند. در صورتی که انسان به رشد اخلاقی نرسیده باشد و به سعة صدر و بلند نظری و تحمل و نرمی و بردباری متصف نشده باشد، آمادگی اخلاقی برای هضم نقاط اختلاف ندارد. از این رو انتظار دارد دیگران در همه موارد از او پیروی کنند. همین امر زمینه درگیری را فراهم می سازد. 7- مرحله ترس و خشونت: یکی از مهمترین عوامل تصادم ها و کشمکش های سخت و حوادث خطرناک و ناگوار توسل به خشونت است. با این عمل زمام اختیار و کنترل اعصاب از انسان سلب می‌شود. و چه بسا هر خطایی حتی کلمات کفر آمیزی از او سر می زند. اما با رفق و مدارا و ترک خشونت می توان از وقوع نزاع و درگیری پیشگیری کرد. رسول خدا(ص) فرمود: (رفق و نرمش با هر چه همراه باشد آن را زینت می‌دهد و از هر چیز جدا شد نازیبایش می سازد).[5] پی نوشتها: [1]. محمد علی سادات، اخلاق اسلامی، ص98 [2]. غررالحکم، ج 6، ص 59. [3]. اصول کافی، ج 3، ص 409. [4]. غررالحکم، ج 2، ص 299. [5]. اصول کافی، ج 3، ص 182. منبع:سایت انوار طاها
پاسخ:
1 خودخواهی:منشأ اصلی عداوت و درگیری،خودخواهی است.کسی که به اسارت خود در آید و بر محور خود بچرخد، هرگز حاضر نمی شود حق را بپذیرد و از حقیقت پیروی نماید. از این رو به رأی و نظر دیگران اهمیتی نمی دهد. در این صورت اختلاف و نزاع طبیعی و قهری است. امام خمینی(ره) فرمود: (اگر تمامی انبیا را در یک شهر جمع کنند، کوچک ترین اختلافی با هم پیدا نمی کنند، زیرا آن‌ها از دام خود رسته اند)[1].در محیط خانه گاهی مردی به دلیل احساس بزرگی و تسلّط بر همسر، توقع سلام کردن دارد و همیشه می‌خواهد حرف خود را به کرسی بنشاند یا زنی به واسطه جمال و هنری که دارد، به خود می بالد و بر شوهرش فخر می فروشد و همین امر در بروز فتنه و عداوت کافی است.امام علی(ع) می‌فرماید: (تکبّر، بغض و نفرت مردم را جلب نمی کند).[2] مردسالاری و زن‌سالاری هر دو منشأ اختلاف می‌شوند. باید ایمان سالاری و انسانیّت در خانه و اجتماع حاکم باشد تا اختلافات به صفر برسد.
2 جدل: یکی از اسباب دشمنی و نزاع، جدل و بگو مگوهای بی فائده است که هدفی جز برتری جویی ندارد. امام علی(ع) می‌فرماید: (از مجادله و ستیزه جویی بپرهیزید که این دو دل های برادران دینی را نسبت به یکدیگر مکدّر می‌کنند و بذر نفاق را پرورش می‌دهد).[3]
3 خودپسندی: ریشه بسیاری درگیری ها خودپسندی است. خود دوستی که از تمایلات طبیعی بشر است، اگر به حد افراط برسد، انسان را به خودپسندی و غرور و بلند پروازی و فزون طلبی و داشتن توقعات نابجا وادار می نماید. امام علی(ع) می‌فرماید: (از خودپسندی پرهیز کن که با این صفت، نقائص خود را آشکار می کنی و دشمنی ها را ظاهر می سازی).[4]
4 عدم آشنایی با وظایف: گاهی نزاع و کشمکش در اثر عدم اطلاع از وظایف و مسئولیت ها است. زن و شوهری که از حدود اختیارات و مسئولیت های خود بی اطلاع اند، توقعاتی از یکدیگر دارند که با عدم تحقق آن، کدورت ایجاد می‌شود. در محیط کار نیز همین علت، جاری است.
5 سخت گیری: تعاون و همکاری در گرو برخورداری از روحیه گذشت و چشم پوشی و بخشش خطاها و لغزش های جزئی است. اگر اعضای یک خانواده در پی یافتن عیوب یکدیگر و بزرگ نمودن آن باشند و در تعقیب آن سخت گیری نمایند، عداوت و دشمنی بین آن‌ها حاکم خواهد شد، از این رو در اوائل ازدواج به دلیل عدم گذشت و غماض، قهر و نزاع بیشتر دیده می‌شود. لج و لجبازی و روحیه عدم گذشت،موجب از بین رفتن پیوند های دوستی و یگانگی می گردد.
6 عدم رشد فکری و اخلاقی: شکی نیست که افراد با یکدیگر اختلاف نظر دارند. دو نفر در جهان پیدا نمی شود که از لحاظ جسمی و روحی و فکری یکسان باشند. در صورتی که انسان به رشد اخلاقی نرسیده باشد و به سعة صدر و بلند نظری و تحمل و نرمی و بردباری متصف نشده باشد، آمادگی اخلاقی برای هضم نقاط اختلاف ندارد. از این رو انتظار دارد دیگران در همه موارد از او پیروی کنند. همین امر زمینه درگیری را فراهم می سازد.
7- مرحله ترس و خشونت: یکی از مهمترین عوامل تصادم ها و کشمکش های سخت و حوادث خطرناک و ناگوار توسل به خشونت است. با این عمل زمام اختیار و کنترل اعصاب از انسان سلب می‌شود. و چه بسا هر خطایی حتی کلمات کفر آمیزی از او سر می زند. اما با رفق و مدارا و ترک خشونت می توان از وقوع نزاع و درگیری پیشگیری کرد. رسول خدا(ص) فرمود: (رفق و نرمش با هر چه همراه باشد آن را زینت می‌دهد و از هر چیز جدا شد نازیبایش می سازد).[5]
پی نوشتها:
[1]. محمد علی سادات، اخلاق اسلامی، ص98
[2]. غررالحکم، ج 6، ص 59.
[3]. اصول کافی، ج 3، ص 409.
[4]. غررالحکم، ج 2، ص 299.
[5]. اصول کافی، ج 3، ص 182.
منبع:سایت انوار طاها
- [سایر] چه عواملی باعث می شود زن و شوهر نتوانند اخلاق یکدیگر را تحمل کنند؟
- [سایر] در موارد اختلاف بین زن و شوهر چگونه باید این اختلافات را حل کرد؟
- [سایر] چه میزان اختلاف بین زن و شوهر می تواند مجوز طلاق باشد؟
- [آیت الله خامنه ای] در مورد وطن زن می گویند چون ممکن است روزی به جهت طلاق یا فوت شوهر به خانه پدرش برگردد با ازدواج اعراض برای زن حاصل نمی شود اگر زن به خانه شوهر برود، صرف رفتن به خانه شوهر اعراض از خانه پدرش محسوب می شود یا نه باید قصد و نیت اعراض هم بکند؟
- [آیت الله سبحانی] آیا استحمام و تعویض معلول ذهنی توسط مددیار زن جایزاست؟
- [آیت الله علوی گرگانی] بعضی از افراد بنام دعانویسی مثلابرای رفع یا اصلاح اختلاف زن و شوهر پول میگیرند، چه صورت دارد؟
- [سایر] چه عواملی باعث افزایش و کاهش روزی در یک خانه می شود لطفاً توضیح دهید؟
- [آیت الله بهجت] زنی که بدون اجازه ی شوهر از خانه ی شوهر بیرون رفته باشد و با وساطت دیگران هم به خانه ی شوهر برنگردد و ادّعای مخارج نماید، آیا شوهر مدیون زن است؟
- [آیت الله سیستانی] آیا زن می تواند بدون اجازه شوهر به خانه والدین برای دیدار برود ؟
- [آیت الله فاضل لنکرانی] آیا زن در ایام عده طلاق، لازم است در خانه شوهر بماند؟
- [آیت الله وحید خراسانی] کسی که زنش را طلاق رجعی داده حرام است او را از خانه ای که موقع طلاق در ان خانه بوده بیرون کند ولی در بعضی از مواقع مانند فحاشی و زنا کردن زن بیرون کردن او اشکال ندارد و نیز حرام است زن بدون اذن شوهر برای کارهای غیر لازم از ان خانه بیرون رود
- [آیت الله مظاهری] زن و مرد در ازدواج موقّت هیچ حقّی جز لذّت جنسی به یکدیگر پیدا نمیکنند، بنابراین زن بدون اجازه شوهر میتواند از خانه بیرون برود، و از شوهر ارث نمیبرد و شوهر هم از او ارث نمیبرد و نفقه هم ندارد گرچه آبستن شود.
- [آیت الله مظاهری] اگر زن دائم بمیرد و اولاد نداشته باشد نصف همه مال را شوهر او میبرد و اگر اولاد داشته باشد یک چهارم مال او را شوهر میبرد. و اگر مرد بمیرد و اولاد نداشته باشد زن دائم او یک چهارم مال او را میبرد و اگر اولاد داشته باشد یک هشتم مال را میبرد. و زن از مطلق ما یملک زوج ارث میبرد. ولی از خانه مسکونی قیمت آن را ارث میبرد و از عین خانه ارث نمیبرد. اما اگر زن از میّت بچّه دارد، سزاوار است از عین خانه به او ارث دهند.
- [آیت الله اردبیلی] زنی که عقد دائم شده، نباید بدون اجازه شوهر از خانه بیرون رود، امّا اگر بیرون رفتن زن برای حوائج شخصی و لازم، منافاتی با حقوق شوهر نداشته باشد، بیرون رفتن او حرام نیست، ولی زن باید خود را برای هر لذّت متعارفی که شوهر او می‌خواهد، تسلیم نماید و بدون عذر شرعی از آمیزش با او جلوگیری نکند و اگر زن در این موارد از شوهر اطاعت کند، تهیّه غذا و لباس و منزل او و لوازم دیگری که عرفا جزیی از هزینه زندگی زن می‌باشد، بر شوهر واجب است و اگر تهیّه نکند چه توانایی داشته باشد و چه نداشته باشد مدیون زن است.
- [آیت الله اردبیلی] اگر زن و شوهر در وسایل خانه با هم اختلاف کنند خواه در حال همسری و خواه بعد از جدایی در صورتی که دلیل معتبری برای اثبات مدّعای خود متنداشته باشند، وسایل و لباسهای مردانه متعلّق به شوهر و وسایل و لباسهای زنانهعلّق به زن خواهد بود و آنچه هم برای زنان و هم برای مردان به کار میرود، میان آن دو مشترک می‌باشد مگر این که کلّیّه وسایل، اعمّ از مردانه و زنانه، در دست یکی از آنان باشد که در این صورت مال وی محسوب می‌شود و کسی که اسباب و وسایل در دست او نیست، اگر ادّعایی داشته باشد باید اثبات کند یا دو شاهد عادل بیاورد.
- [آیت الله مظاهری] اگر شخص غیرثقهای بگوید زن شوهر دارد ولی خود زن بگوید شوهر ندارم حرف زن مقدّم است.
- [آیت الله شبیری زنجانی] زنی که عقد دائمی شده، نباید بیعذر شرعی بدون اجازه شوهر از خانه بیرون رود و باید خود را برای هر لذّتی که او می‌خواهد و عذر شرعی برای زن در اجتناب آن نیست، تسلیم نماید و اگر در اینها از شوهر اطاعت کند، تهیّه غذا و لباس و منزل و سایر لوازم منزل او (با در نظر گرفتن شؤون زن) بر شوهر واجب است و اگر تهیّه نکند؛ چه توانایی داشته باشد یا نداشته باشد، مدیون زن است. (گفتنیست که نزدیکی از راه دبر جزء حقوق مرد بر زن نیست و زن میتواند از تسلیم شدن در این زمینه امتناع ورزد. بلکه مرد نمیتواند بدون رضایت زن به این کار اقدام ورزد).
- [آیت الله مکارم شیرازی] همسر موقت می تواند بدون اجازه شوهر از خانه بیرون رود یا کاری در خارج خانه برای خود انتخاب کند، مگر این که به خاطر بیرون رفتنش حق شوهر از بین برود.
- [آیت الله خوئی] اگر زن مهر خود را به شوهر صلح کند که زن دیگر نگیرد، واجب است که زن مهر را نگیرد و شوهر هم با زن دیگر ازدواج نکند.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] اگر زن مهر خود را به شوهر صلح کند که زن دیگر نگیرد و شوهر هم قبول نماید، واجب آن است که زن مهر را نگیرد و شوهر هم با زن دیگر ازدواج نکند.