بهترین حالت به هنگام دعا این است که انسان دست ها را به طرف بالا گرفته و درخواست خود را مطرح می کند.
امام صادق علیه السلام می فرماید: (هیچ بنده ای دستش را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی کند مگر این که خداوند حیا می کند از این که آن را خالی برگرداند و در آن قرار می دهد از فضل و رحمت خودش آن قدر که بخواهد، به همین جهت هر گاه کسی از شما دعا کرد دست خود را برنگرداند تا این که آن را به سر و صورتش بکشد).1
اما چرا به طرف بالا؟ مگر خداوند در همه جا حضور ندارد؟ حضرت علی علیه السلام در پاسخ همین سؤال فرمودند: (وقتی از نماز فارغ شدید، دستانتان را به طرف آسمان بالا ببرید و دعا کنید. سؤال شد: مگر خداوند در همه مکان ها نیست؟ حضرت فرمود: درست است. سؤال کرد: پس چرا دستمان را به طرف آسمان بالا ببریم؟ حضرت فرمود: آیا قرآن نخوانده اید که فرموده است: (رزق شما و آنچه وعده داده شده اید، در آسمان است). پس از کجا باید رزق را طلب کرد؟ باید از موضع و جای رزق و آنچه که خداوند وعده کرده، طلب نمود که آسمان است).2
پی نوشت:
1. وسائل الشیعه، ج 7، ص 51، چاپ آل البیت.
2. تحف العقول عن آل الرسول صلی الله علیه و آله، ص 118.
منبع: www.porseman.org
