چکار کنیم که امید به خدا باعث جری شدن انسانها نشود ؟

یکی از عوامل بوجود آورنده ی یاس شکست است . یک وقت شکست فردی است و انسان به آرمانش نمی رسد و شکست می خورد . یک وقت شکست نسبت به آرمان های اجتماعی است . انسان وقتی از مکتبی شکست می خورد از آن ناامید می شود . مثل انسان کنونی که از مارکسیسم ناامید شده است یا مثل انسان امروزی که دارد از مدرنیته ناامید می شود. شکستها قلمروی گوناگونی دارد . در هیچ شکستی انسان نباید امیدش را به خدا از دست بدهد . این بطور مطلق است ولی انسان نباید به امید رحمت خدا ، گناه بکند.آموزه های مذهبی به ما یاد می دهند که انسان باید در خوف و رجا باشد . اگر انسان خوف تنها داشته باشد ناامید می شود و می ترسد و اگر انسان امید تنها داشته باشد گناهکار می شود و این باعث جری شدن انسان می شود . در قلمروی گناه ، ما باید بین خوف و رجا باشیم تا هم از امید خدا ناامید نشویم و هم جری نشویم . اگر انسان از بخشش خدا ناامید بشود دست به هر جنایتی می زند . ناامیدی در مورد گناه خیلی فاجعه است . یعنی اگر کسی بداند که خدا او را نمی بخشد ممکن است که دست به هر جنایتی بزند . در قلمروی های دیگر زندگی ، انسان باید حتی در اوج شکست در اوج امید است . ولی در قلمروی گناه ، امید مطلق باعث تجری ما می شود ، پس انسان باید بین خوف و رجا باشد .