در احادیث، سفارش شده که از تارک نماز دوری و از سوی دیگر با مردم با روی گشاده برخورد کنیم. این دو مطلب چگونه توجیه پذیر است؟

در روایت و حدیث ها باید به زمینه صدور حدیث، مخاطب آن و اصول کلی اسلام در روابط اجتماعی توجه کرد. قرآن، برخورد مناسب و سازنده را در تبلیغ دین، ضروری می داند. حضرت موسی علیه السلام در مقابل فرعون، به گفتاری نرم مأمور می شود: (قُولا لَهُ قَوْلاً لَیِّناً). پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نیز در برابر مردم به واسطه فیض رحمت الهی، برخوردی نرم و عاطفی داشته است؛ (فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللّه ِ لِنْتَ لَهُمُ.) (آل عمران: 159) بنابراین، روی گشاده داشتن و با مهربانی درصدد هدایت دیگران بودن، رسالتی پیامبرگونه است. این مسئله با سفارش امام صادق علیه السلام درباره دوستی نکردن با انسان بی نماز منافات ندارد؛ زیرا مسئله دوستی و هم راز شدن، موضوعی بالاتر از روابط متعارف است. اگر انسان با فرد بی نماز صمیمی باشد، به گونه ای کار زشت او را تأیید می کند، حتی ممکن است با تأثیرگذاری منفی، او را نیز به نماز بی توجه کند. بر این اساس، بهتر است دوستانمان را از میان کسانی که به نماز اهمیت می دهند، انتخاب کنیم. البته اگر رابطه صمیمانه با افراد بی نماز به اصلاح او کمک کند، بهتر است رابطه حفظ شود.
www.irc.ir